Η απόφαση του Προέδρου της Δημοκρατίας να παραιτηθεί από το σύνολο των αποδοχών του κι όχι απλώς από ένα τμήμα της όπως έκαναν οι βουλευτές, είναι πραγματικά εντυπωσιακή. Ακόμη κι ο κ. Καρ. Παπούλιας με την μακρά πολιτική του πορεία, έχει μια οικογένεια να φροντίσει κι ασφαλώς έχει και προσωπικά έξοδα. Συνεπώς με μηδενικές αποδοχές δεν μπορεί ούτε εκείνος να ζήσει και στο εξής θα ζει από τις αποταμιεύσεις του.
Ωστόσο πρόκειται για μια απόφαση που καθυστέρησε αρκετά να λάβει και για τον λόγο αυτό έχει επικριθεί στο παρελθόν.
Την ώρα που οι βουλευτές, οι δημόσιοι υπάλληλοι, ακόμη και οι συνταξιούχοι αναγκαζόταν να δεχθούν μια δραστική μείωση των αποδοχών τους, ο κ. Καρ. Παπούλιας αγνοούσε τις αμέτρητες επιστολές που δεχόταν στο γραφείο του από πολίτες που του επισήμαιναν ότι θα πρέπει κι ο ίδιος να ζητήσει την μείωση του παχυλού μισθού του, για να αποδείξει έστω και συμβολικά ότι συμβάλλει κι ο ίδιος στην περικοπή των κρατικών δαπανών.
Η μηνιαία αποζημίωση που λαμβάνει ο πρόεδρος της Δημοκρατίας ισοδυναμεί με τέσσερις μισθούς βουλευτών χωρίς τις όποιες προσαυξήσεις. Μέχρι σήμερα λοιπόν εισέπραττε 23.200 ευρώ το μήνα ή 278.400 το χρόνο μικτά ή 192.000 ευρώ καθαρά. Αν σε αυτά προστεθεί και το ποσό που εισπράττει ως έξοδα παράστασης (το ένα τρίτο της βουλευτικής αποζημίωσης κάθε μήνα) τότε οι ετήσιες αποδοχές του φθάνουν τα 370.993 ευρώ.
Επειδή κανείς δεν δικαιούται να μειώσει μονομερώς τις αποδοχές του ανωτάτου άρχοντα της χώρας, αυτό μπορούσε να γίνει μόνο με δικό του αίτημα. Και μέχρι τώρα τέτοιο αίτημα δεν είχε υπάρξει, ούτε για ένα μικρό τμήμα των αποδοχών του. Τώρα βέβαια παραιτείται από το σύνολο των αποδοχών του κι αυτό είναι όχι μόνο αξιέπαινο, αλλά και ιδιαίτερα γενναίο. Αλλά έρχεται μετά την κριτική της κοινής γνώμης, έστω και αν αυτή εκφράστηκε ακραία και με απαράδεκτους τρόπους τουλάχιστον στις περιπτώσεις της Θεσσαλονίκης και της Χαλκίδας.
Τέλος πάντων. Κάλλιο αργά παρά ποτέ…
Τον πρώτο λόγο έχει το μπράβο στον κ. Παπούλια κι αυτό θα κυριαρχήσει στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Αλλά οι απλοί πολίτες σκέφτονται κι αλλιώς. Και σήμερα αν είχαν φωνή θα του έλεγαν: «Αργήσατε κ. Πρόεδρε»…
