Και μια κουβέντα για την τραγική κατάληξη της Γουίτνι Χιούστον. Επειδή η περίπτωσή της είναι ο κανόνας για πολλά μέλη της εκλεκτής κοινότητας του star system. Επειδή δηλαδή ήταν κομμένη στα δύο. Από τη μια ο κοινός θνητός. Από την άλλη η αθάνατη star. Αυτόν το σχιζοειδή διαχωρισμό δεν μπόρεσε να διαχειριστεί και η Μέριλιν Μονρό. Το ίδιο και ο Τζίμι Χέντριξ. Τα χειροκροτήματα, η αποθέωση, τα στίφη των θεατών, τα εκατομμύρια των εισπράξεων. Ολα αυτά που εκτινάσσουν έναν καλλιτέχνη στον έβδομο ουρανό. Αυτά και τα θανατηφόρα όπλα που τον «σκοτώνουν» και τον στέλνουν στον τάφο. Οπως κάθε άστεγο σ’ αυτόν τον άδικο κόσμο τον άπληστο και κερδοσκοπικό. Γιατί οι stars, αλλά και εμείς οι απλοί κοινοί θνητοί, διαγράφουμε από την συνείδησή τους μερικές λέξεις χρήσιμες και αναντικατάστατες.
Για την καθημερινότητά μας, τις σχέσεις μας και την συνειδητότητά μας. Οπως «εφήμερο», «προσωρινό», «φθορά», «απρόβλεπτο». Ετσι ενώ έλαμπε στην σκηνή και δονούσε τα πλήθη με την χαρισματική της, τσακισμένη φωνή, την επόμενη στιγμή, μέσα στην απέραντη μοναξιά της. Ανίκανη να διαχειριστεί τα στοιχειώδη και απλά. Οπως τόσο φυσικά και αποτελεσματικά καταφέρνει να κάνει η πιο απλή, «ανώνυμη» και ασήμαντη νοικοκυρά. Ετσι ταυτίστηκε με την δημόσια εικόνα της. Ετσι εμπορεύτηκε, χωρίς να το θέλει, την ταραγμένη ζωή της. Ετσι τροφοδότησε με σκάνδαλα την αλεστική μηχανή των Media και το αδηφάγο πλήθος των θαυμαστών της. Ετσι άδειασε από δυνάμεις, αντιστάσεις και εσωτερικό, ισορροπημένο ψυχισμό. Κι έτσι σιγά σιγά από θεά κατάντησε το θύμα όλων των επικοινωνιακών θεσμών. Το αποτέλεσμα ολισθηρό. Γιατί τα ναρκωτικά, ο καπνός και το αλκοόλ τα πιο προσφιλή και καταστροφικά «φάρμακα» που προσωρινά σε εκτροχιάζουν από τον πραγματικό και σε εκτινάσσουν σ’ ένα κόσμο φανταστικό. Να ξεχάσω. Να φύγω από εδώ. Να κλείσω τον διακόπτη και να εξαφανιστώ. Να χαθώ. Αργά και συστηματικά η Χιούστον «έφευγε» μακριά. Η διαδικασία της αυτοκτονίας είχε αρχίσει από πολύ παλιά. Το αποτέλεσμα καταλυτικό και συντριπτικό. Ούτε τα λεφτά. Ούτε η δόξα. Ούτε η χαρισματική φωνή. Ούτε τα σαλόνια. Ούτε οι άπειρες γνωριμίες. Ούτε οι πανίσχυρες εταιρείες. Ούτε η δικαίωση και η επιβεβαίωση από τον μαζικό θαυμασμό εκατομμυρίων θεατών. Τίποτα απ όλα αυτά. Που απ’ όλους θεωρούνται αναντικατάστατα, πανίσχυρα, προνόμια και μοναδικά.
Τίποτα μα τίποτα απ’ όλα αυτά τα θηριώδη και εξωτερικά δεν κατάφεραν να αποκόψουν, να φρενάρουν τον κατήφορό της προς το θάνατο και τον οριστικό χαμό. What a waste. Ολα χαραμίστηκαν και θυσιάστηκαν σ’ ένα χάρτινο βωμό. Παραφράζοντας τον Ποιητή «για ένα αδειανό μεταξωτό πουκάμισο χωρίς αυτογνωσία και στοιχειώδη ρεαλισμό»!
