Πολιτική δεν είναι η τέχνη του εφικτού αλλά η επιλογή μεταξύ του καταστροφικού και του δυσάρεστου, σημείωνε ο Τζον Κένεθ Γκαλμπρέιθ, στον οποίο αρέσκονται να παραπέμπουν διάφοροι επίδοξοι εγχώριοι σωτήρες. Αυτή τη δραματική επιλογή καλούνται να κάνουν, σε μια απολύτως οριακή στιγμή για τη χώρα, ένα πολιτικό σύστημα που βρίσκεται υπό κατάρρευση και ένας λαός που βιώνει με ιδιαίτερα επώδυνο τρόπο τα αλλεπάλληλα πακέτα μέτρων που απαιτούν οι δανειστές μας.
Δυστυχώς, όπως επεσήμανε και ο κ. Παπαδήμος, το δίλημμα είναι μεταξύ μιας οδυνηρής σωτηρίας και μιας εθνικής καταστροφής που θα μας οδηγήσει σε απομόνωση και εθνική απόγνωση.
Ενα δίλημμα που γίνεται ακόμη χειρότερο καθώς καλούνται να το διαχειριστούν μια ανεπαρκής πολιτική ηγεσία και ένα πολιτικό σύστημα συνολικά που έχει ήδη χρεοκοπήσει. Το απίστευτο μικροκομματικό παζάρι που ζήσαμε τις προηγούμενες μέρες μέχρι να συμφωνήσουν στην αποδοχή της συμφωνίας με την τρόικα και οι κωμικοτραγικοί δεκάρικοι που το ακολούθησαν ανέδειξαν σε όλο του το «μεγαλείο» το μέγεθος των ανδρών που καλούνται να μας σώσουν.
Αυτή η αναξιοπιστία και η προχειρότητα που κυριαρχούν στο ελληνικό πολιτικό στερέωμα αποτελούν βούτυρο στο ψωμί ενός σημαντικού τμήματος της ευρωπαϊκής ηγεσίας που μας βλέπει πλέον ως αποδιοπομπαίο τράγο που μόνο προβλήματα προκαλεί, χωρίς να προσφέρει τίποτε. Οι ασφυκτικές πιέσεις που ασκούν οι, δημόσιες και μη, απαξιωτικές δηλώσεις και η αδυναμία οποιασδήποτε κατανόησης των όποιων θετικών βημάτων έχουν γίνει, όπως ανέφερε και ο Πρωθυπουργός, δημιουργούν ένα περιβάλλον που μόνο στη διαιώνιση και στην κορύφωση της κρίσης συμβάλλει.
Αυτή η παρατεταμένη αβεβαιότητα δεν αντέχεται όμως άλλο. Ακόμη και με όλα αυτά τα αρνητικά δεδομένα πρέπει επιτέλους να κάνουμε μια καθοριστική θεμελιακή επιλογή.
Να αποφασίσουμε αν αντέχουμε όλες αυτές τις θυσίες, όλη αυτή τη δραματική επιδείνωση των συνθηκών ζωής μας για να μείνουμε στην Ευρώπη και στο ευρώ ή διαφορετικά να οδηγηθούμε σε μια άτακτη χρεοκοπία και ο σώζων εαυτόν σωθήτω. Το δίλημμα, όσο και να μη μας αρέσει, είναι υπαρκτό και μας προκαλεί. Και δεν μπορούμε πια ούτε να το προσπεράσουμε ούτε να το αγνοήσουμε, αν δεν θέλουμε να βρεθούμε μια μέρα στην ουρά κάποιου ΑΤΜ για να προλάβουμε να πάρουμε όσα ευρώ μπορούμε, με την ελπίδα ότι θα αντέξουμε λίγο παραπάνω από κάποιους δυστυχείς συμπολίτες μας.
Το πρόβλημα είναι ποιοι μπορούν να ηγηθούν σε αυτή την ύστατη προσπάθεια. Δεν χρειαζόμαστε πολιτικούς που να δεκαρολογούν ή να κλαυθμυρίζουν για κάποιες χαμένες κόκκινες γραμμές, ή ακόμη χειρότερα να διαμορφώνουν ένα κλίμα κατάθλιψης και μιζέριας στην κοινωνία. Με ένα ΠαΣοΚ υπό διάλυση, με μια ΝΔ σε σύγχυση και μόνο στόχο τις εκλογές, με μια Αριστερά στα κάγκελα της καταστροφολογίας, ο δρόμος του κ. Παπαδήμου είναι πολύ μοναχικός και εξαιρετικά δύσβατος. Τουλάχιστον ας του αφήσουν μια ευκαιρία να προσπαθήσει να περισώσει ό,τι μπορεί…