«Όσοι γενούν πρωθυπουργοί όλοι τους θα πεθάνουν,
τους κυνηγάει ο λαός για τα καλά που κάνουν…»
Αχ! βρε Μάρκο. Πόσα χρόνια πριν τραγουδούσες αυτούς τους στίχους. Και πόσο, μα πόσο επίκαιροι ακούγονται σήμερα, λες και τίποτε δεν άλλαξε. Λες και δεν πέρασε μια μέρα… Αλλά στη χώρα που ζούμε ακόμα και η… ανακύκλωση είναι πιστό αντίγραφο του πρωτογενούς υλικού. Είμαστε ανίκανοι να ξεφύγουμε από τη μοίρα μας, είμαστε ανίκανοι να κάνουμε ένα βήμα μπροστά χωρίς ταυτόχρονα να κάνουμε… τρία βήματα πίσω!
Σαράντα χρόνια έκλεισαν χτες Τετάρτη από τον θάνατο του Βαμβακάρη, στις 8 Φεβρουαρίου του 1972. Ενας από τους μεγαλύτερους, αν όχι ο μεγαλύτερος, του ρεμπέτικου τραγουδιού είχε πεθάνει μέσα στη χούντα, αποκηρυγμένος από πολλούς που τον αναγνώρισαν αργότερα. Και η κηδεία του, τότε, δεν είχε καν γίνει δημοσία δαπάνη. Τουναντίον, ως και δάνειο αναγκάστηκε να πάρει η οικογένειά του προκειμένου να τον θάψει…
Σαράντα χρόνια αργότερα, λίγες μέρες πριν από την επέτειο αυτή, πέθανε ο μεγαλύτερος ίσως έλληνας σκηνοθέτης, ο Θόδωρος Αγγελόπουλος. Όμως, αυτή τη φορά και παρά το ιδιαίτερα δυσμενές κλίμα που βιώνουμε ως έθνος και το οποίο μοιάζει με καθεστώς ιδιότυπης κατοχής σε συνθήκες ελευθερίας, η κηδεία του,έγινε δημοσία δαπάνη. Παρότι πολλοί εξέφρασαν αντιρρήσεις για το αν το γεγονός κινείτο στη σωστή κατεύθυνση.
Ε, ίσως τελικά – παρά τις όποιες επιφυλάξεις –κάτι να έχει αλλάξει.
Τουλάχιστον σήμερα, οι άξιοι τιμούνται όπως τους αξίζει.
Μετά θάνατον, φυσικά προς επίρρωσιν της ρήσης «ο αποθανών δεδικαίωται».
