«Πατάτες!» Η φωνή από το μικρόφωνο του βαν, βροντερή κι αστραφτερή. «Πάρε πατάτες. 10 ευρώ το τσουβάλι. Εδώ η φτηνή πατάτα. Τώρα που ΄ρχεται η φτώχεια, πάρτε πατάτες για να’ χετε να τρώτε!».
Για φαντάσου. Πατάτα, περί τα 25 σέντσια το κιλό. Τιμή ευκαιρίας 10 ευρώ το τσουβάλι. Στην Καλλιθέα. Το 2012. Δεν μπορούσα παρά να γελάσω. Θυμήθηκα και τον Χάρι Κλυνν πίσω στα eighties. Ποιος θα περίμενε ότι αυτά με τα οποία γελούσαμε τότε θα τα βρίσκαμε μπροστά μας 30 χρόνια αργότερα.
Όλα τα περίμενα αλλά πατάτα σε τιμή ευκαιρίας με τίποτε. Ακόμα και σε περίοδο φτώχειας αυτό μ’ έπιασε απροετοίμαστο. Κατοχή δεν έζησα αλλά το σκηνικό κατοχή μου θυμίζει.
Αλλά αυτό που με εντυπωσίασε περισσότερο ήταν η ελληνική υπερηφάνεια. Ουδείς δεν είδα να αγοράζει πατάτες προς 10 ευρώ το τσουβάλι. Ούτε και εγώ. Α όλα κι όλα.. Πατάτες στο σαλόνι μου; Είναι ποτέ δυνατόν να χαλάσω εγώ την αισθητική μου για το στομάχι;
Τώρα ίσως. Αύριο; Για να δούμε.
