Εχει απόλυτο δίκιο ο Τ. Γιαννίτσης που επεσήμανε ότι αυτό που διακυβεύεται τις επόμενες εβδομάδες, ίσως και ημέρες, δεν είναι αν θα μείνουμε στο ευρώ ή θα επιστρέψουμε στη δραχμή. Αυτό που κρίνεται είναι πολύ μεγαλύτερο.

Αν θα μείνουμε, δηλαδή, μια χώρα προσανατολισμένη στην Ευρώπη ή αν θα γίνουμε έρμαιο, όπως είπε, μαφιόζικων πρακτικών, μια χώρα-σκουπίδι, όπως τα ομόλογά μας σήμερα. Οι εικόνες που είδαμε στο Σύνταγμα με τις ουρές για μια σακούλα πατάτες ή κρεμμύδια θα μοιάζουν ειδυλλιακές σε σχέση με αυτά που μπορεί να συμβούν αν δεν καταφέρουμε να κλείσουμε τη συμφωνία για το «κούρεμα» και να πάρουμε το δάνειο των 89 δισ. Γιατί μπορεί να φτιάχνουμε διάφορα σενάρια αντίστασης στους εκβιασμούς της τρόικας, αλλά κανείς δεν διανοείται να περιγράψει την επόμενη ημέρα μιας κατάρρευσης.

Το ερώτημα είναι αν αντέχει το πολιτικό σύστημα και ιδιαίτερα τα κόμματα που στηρίζουν την κυβέρνηση Παπαδήμου να προωθήσουν και κυρίως να εφαρμόσουν τη σκληρή ατζέντα αλλαγών που θέτουν ως προϋπόθεση οι δανειστές μας αφού δεν κατάφεραν ως τώρα να διαμορφώσουν τη δική τους. Η ανταρσία στη Βουλή για ήσσονος μάλιστα σημασία θέματα, η αποσύνθεση του ΠαΣοΚ, ο διχασμός και οι παλινωδίες της ΝΔ δείχνουν τα όρια και τις αντοχές του πολιτικού συστήματος.
Την ώρα που ο Παπαδήμος και μετρημένοι στα δάχτυλα του ενός χεριού υπουργοί προσπαθούν είτε να διαπραγματευθούν είτε να προωθήσουν κάποιες μεταρρυθμίσεις, η πολιτική τάξη ζει στο δικό της αυτιστικό σύμπαν.

Αφού επί δυόμισι χρόνια, για να μείνουμε μόνο στην τελευταία περίοδο της κρίσης, δεν κατάφερε να δημιουργήσει ένα εθνικό σχέδιο ανασυγκρότησης, τώρα τρέχει συνεχώς πίσω από τις όλο και πιο σκληρές απαιτήσεις της τρόικας επιχειρώντας να βάλει «κόκκινες γραμμές» που καταρρέουν η μία πίσω από την άλλη.

Και αυτό γιατί δεν είναι σε θέση να συνειδητοποιήσουν έστω και τώρα ότι έχουν απολέσει κάθε ίχνος αξιοπιστίας και στο εσωτερικό και στο εξωτερικό. Μια ματιά να ρίξει κανείς στο τελευταίο τελεσίγραφο της τρόικας θα διαπιστώσει ότι μια σειρά μέτρα που τώρα επανέρχονται με πολύ πιο επώδυνη μορφή περιλαμβάνονταν στο πρώτο μνημόνιο αλλά ποτέ δεν υλοποιήθηκαν.

Η ασφυκτική πίεση που βιώνει τώρα η κυβέρνηση και οι απαιτήσεις για ακραίες περικοπές στους μισθούς είναι απόρροια αυτής ακριβώς της αναξιοπιστίας μας. Γιατί, πέρα από τις όποιες αστοχίες των προβλέψεων της τρόικας, οι δικές μας αστοχίες ήταν πέρα από κάθε πρόβλεψη. Δεν μπορεί έπειτα από τόσες οριζόντιες περικοπές στους μισθούς και φορολογικές αφαιμάξεις το έλλειμμα όχι μόνο να μη μειώνεται αλλά να αυξάνεται κιόλας.

Αντιμέτωπο με τις αφόρητες πιέσεις της τρόικας από τη μία και τη λαϊκή δυσαρέσκεια από την άλλη, το πολιτικό σύστημα αντιδρά σπασμωδικά, τρομοκρατημένο, όπως έδειξε και η άναρχη καταψήφιση μιας σειράς τροπολογιών στη Βουλή, χωρίς να μπορεί να συνθέσει μια συγκροτημένη προγραμματική πολιτική συμφωνία που να εξασφαλίζει και την επιβίωση της χώρας αλλά και τη δική του επώδυνη ανασυγκρότηση. Και το μόνο που πετυχαίνει είναι να εξαντλεί και το πολιτικό κεφάλαιο της κυβέρνησης Παπαδήμου, που αποτελεί δυστυχώς το ύστατο καταφύγιό μας…

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ