Σήμερα γράφουμε για τους τελευταίους, μετρημένους στα δάχτυλα πολιτικούς, που ενώ έχουν διαβάσει το μνημόνιο, το έχουν ψηφίσει και το υποστηρίζουν μέχρι τελευταίας ρανίδος, δεν έχουν ακόμη αντιληφθεί πώς έριξαν έξω το καράβι.
Τα επιχειρήματα της αντιμνημονιακής ρητορικής είναι πολλά, γνωστά, κοινά για έλληνες και ξένους αναλυτές, διαφορετικά μόνο ως προς τη λύση που ο καθένας υποστηρίζει για την άρση του αδιεξόδου. H πολιτική απόχρωση των λύσεων διαχωρίζει την Αριστερά από τα κόμματα της κυβέρνησης του κ. Παπαδήμου, αλλά συντηρεί το φαινόμενο πολυδιάσπασης των αριστερών δυνάμεων της χώρας.
Στα απλά λοιπόν μαθήματα πολιτικής οικονομίας εμείς αντλούμε τα επιχειρήματα από το Ινστιτούτο Οικονομικών και Βιομηχανικών Ερευνών (ΙΟΒΕ) που αποτελεί το επίσημο think tank του επιχειρηματικού κόσμου. Για το φλέγον θέμα μείωσης μισθών σημειώνει:
«Αν εφαρμοστεί η μείωση μισθών, χωρίς να προηγηθούν οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις στην οικονομία, τότε οδηγούμαστε σε βαθύτερη ύφεση και αύξηση ανεργίας. Θα βρεθούμε μπροστά στο φαινόμενο να αυξάνονται οι τιμές των προϊόντων και των υπηρεσιών ενώ οι αμοιβές πέφτουν».
Διαβάζοντας αυτή την κοινή διαπίστωση αναρωτιόμαστε πώς τις παρενέργειες της πολιτικής οριζόντιας μείωσης εισοδημάτων (μισθών και συντάξεων), που ήταν η κεντρική επιλογή της χαμένης διετίας που πέρασε, δεν τις αντιλήφθηκαν οι υπουργοί της κυβέρνησης Παπανδρέου που διαπραγματευόταν με τον σκληρό του ΔΝΤ, «πατέρα του μνημονίου» Πόουλ Τόμσεν…
Στην τελευταία λοιπόν θεώρηση της κρίσης, έλληνες καθηγητές διαπίστωσαν ότι το μείγμα οικονομικής πολιτικής που ακολουθείται απέτυχε για τέσσερις λόγους:
1. Μειώθηκαν δραματικά, και πολύ περισσότερο σε σχέση με τις αρχικές προβλέψεις, οι δημόσιες επενδύσεις.
2. Αυξήθηκαν οι φόροι αντί να μειωθούν δραστικότερα οι πρωτογενείς δαπάνες της Γενικής Κυβέρνησης.
3. Μειώθηκαν οι πραγματικοί μισθοί (15% στη διετία) αλλά οι τιμές δεν μειώνονται, αντιθέτως αυξάνονται, λόγω της μηδενικής προόδου στα μέτρα βελτίωσης των συνθηκών ανταγωνισμού στις αγορές αγαθών, υπηρεσιών, επαγγελμάτων και εργασίας.
4. Από τα 250 εμπόδια που καταγράφηκαν στην επιχειρηματικότητα, λιγότερα από το 10% έχουν αρθεί. Κι αυτό, σε συνδυασμό με τις συνθήκες πιστωτικής ασφυξίας, βυθίζει τις ιδιωτικές επενδύσεις.
Αυτά για τους υπευθύνους της τραγωδίας.
ztsolis@dolnet.gr
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
