Γιατί χάνουμε την ουσία; Γιατί κοιτάμε το καμένο θαμνάκι αγνοώντας το πλούσιο δάσος; Διάβολε, ας είμαστε λιγάκι εντάξει. Με τον εαυτό μας κυρίως. Ποιος άνθρωπος δεν έχει αδυναμίες; Ουδείς. Ποιος όμως Ελληνας καλλιτέχνης κατάφερε στην ζωή του όσα ο Θόδωρος Αγγελόπουλος; Πάλι ουδείς.
Ας μείνουμε σε αυτό λοιπόν. Και στη σιωπή. Ας τον θυμόμαστε για το έργο του και το απίστευτο εκτόπισμα έξω από την μίζερη Ελλάδα που είχε αυτό το έργο.
Ο Θόδωρος Αγγελόπουλος πέθανε. Πρέπει να τον θρηνήσουμε σιωπηλά, όχι με μικροπρέπεια. Δεν του αξίζει. Γιατί έτσι τον προδίδουμε.
Μεθαύριο, όταν θα το συνειδητοποιήσουμε για τα καλά, όταν ο πυρετός του αρχικού σοκ αρχίσει να υποχωρεί και όταν η μόνη αλήθεια, ο παγωμένος θάνατος, θα βρίσκεται μπροστά μας, τότε θα νιώσουμε το αδιέξοδο μπροστά στο μέγεθος της απώλειας.
Δεν υπάρχει πια ο Θόδωρος.
