Ενώ ο τότε πρωθυπουργός κ. Μητσοτάκης διετύπωνε ιδιωτικώς την πρόβλεψή του ότι ο Α. Παπανδρέου (υπόδικος για το σκάνδαλο Κοσκωτά) θα καταδικαζόταν σε φυλάκιση ενάµιση µε δύο χρόνια, ο Πρόεδρος της ∆ηµοκρατίας (Κ. Καραµανλής) δήλωνε δηµοσίως ότι έναν πρώην πρωθυπουργό δεν τον στέλνεις φυλακή, τον στέλνεις σπίτι του… Αυτή είναι η θεωρία της Πολιτικής Ευθύνης. Ο υπαίτιος δεν αντιµετωπίζει τον φυσικό του δικαστή αλλά καλύπτεται από τον από µηχανής θεόν, ο οποίος εξαερώνει τις συνέπειες. Ετσι όταν ο πολίτης ακούει ότι ένας πολιτικός αναλαµβάνει την πολιτική ευθύνη για µια παρανοµία, όλοι καταλαβαίνουµε περί τίνος πρόκειται.
Βεβαίως η Πολιτική Ευθύνη είναι µια διάκριση λογική. Δεν έχει την ίδια ευθύνη ο λωποδύτης συνεργάτης ενός υπουργού µε το αφεντικό του. Αυτή η επιλογή του κακοποιού συνεργάτη µπορεί, ως συγγνωστό λάθος, να καλυφθεί από το προστατευτικό πέπλο της Πολιτικής Ευθύνης.
Αλλά ποια είναι η πρακτική πλευρά της Πολιτικής Ευθύνης; Πώς τιµωρείται εν τη πράξει ο εγκαλούµενος; Δεν κλείνεται στον Κορυδαλλό – καλώς. Δεν τιµωρείται µε… δηµόσιο µαστίγωµα και διασυρµό – σύµφωνοι! Δικαιούται όµως και να τριγυρνά στα παλάτια της εξουσίας, να µας καθιστά όλο και εµφανέστερη την παρουσία του;
Ας εξετάσουµε µερικές περιπτώσεις χαρακτηριστικές. Οι παλαιότεροι ενθυµούνται την περίπτωση ενός, συµπαθούς κατά τα άλλα, αξιωµατικού τον οποίο είχε αποστρατεύσει η απριλιανή χούντα. Ο εν λόγω περιεφέρετο καθηµερινώς στα πολιτικά στέκια της εποχής (κυρίως στου Ζώναρς) και εκφωνούσε γραφικούς λόγους. Ενας δηµοσιογράφος ανέλαβε να τον συνετίσει. Τον ρώτησε δηµοσίως και µεγαλοφώνως:
– Εσείς, κύριε, πού υπηρετούσατε όταν έγινε το πραξικόπηµα;
– Ηµουν διευθυντής του Α2 στο Πεντάγωνο…
– Και δεν αυτοκτονήσατε;!
Γραφική φιγούρα ο απόστρατος ταξίαρχος, αλλά στη σηµερινή Ελλάδα υπάρχουν και χειρότερα…
Δεν είναι ότι παραµένουν ατιµώρητοι οι πάσης φύσεως λωποδύτες που ενδύονται λεοντήν πολιτικού. Είναι ότι και αυτούς τους αποτυχηµένους πολιτικούς που θα έπρεπε να έχουν µόνοι τους αποσυρθεί στο χρονοντούλαπο της µικρής ιστορίας, τους βλέπουµε διαρκώς µπροστά µας. Ετοιµους να ξαναπιάσουν την καρέκλα. Η παράσταση όµως τελείωσε.
Επιτέλους, αυλαία!