Bόμβα μεγατόνων έριξε χθες ο πρώην πρωθυπουργός Κώστας Σημίτης ονομάζοντας το Μνημόνιο «μοιραίο λάθος» και κατηγορώντας την τότε κυβέρνηση Παπανδρέου ότι οι σχετικές δανειακές συμβάσεις προετοιμάστηκαν με καταστροφική για τη χώρα ανεπάρκεια. Η τοποθέτηση Σημίτη, αν και ήρθε πάρα πολύ αργά, αποτελεί μια πικρή δικαίωση για όσους, δύο χρόνια τώρα, επιμένουν, συχνότατα λοιδορούμενοι, ότι η πολιτική Παπανδρέου – Παπακωνσταντίνου υπήρξε κυριολεκτικά καταστροφική για την Ελλάδα. Πικρή, γιατί, όπως θα έλεγε και ο Ανδρέας Παπανδρέου, τώρα πια, «το ποτάμι δεν γυρίζει πίσω»…
Πρέπει δε να σημειωθεί ότι κάτι αντίστοιχο εξάγεται ευθέως και από τις τοποθετήσεις του Κώστα Σημίτη για την πολιτική των ισχυρών της Ε.Ε., δηλαδή της Γερμανίας, την οποία, αν και δεν κατονομάζει, όπως άλλωστε και τον κ. Παπανδρέου, επί της ουσίας εγκαλεί εξίσου σκληρά για την αντίληψή της τόσο ως προς τη διαχείριση της κρίσης όσο και ως προς τη συνολική θεώρησή της για τη σχέση πλούσιων και φτωχών στην Ενωση.
Τρομοκρατώντας μια ολόκληρη χώρα αλλά και ακυρώνοντας συνειδητά κάθε δυνατότητά της να διαπραγματευθεί το οτιδήποτε την ώρα που οι ίδιοι την καθύβριζαν παγκοσμίως, οι κκ Παπανδρέου και Παπακωνσταντίνου οδήγησαν την Ελλάδα συντεταγμένα και με σιδηρά χείρα στο μονόδρομο της καταστροφής. Ο προπαγανδιστικός μηχανισμός τους επιχείρησε με τον πιο οξύ τρόπο να ακυρώσει κάθε φωνή αντίθεσης σε αυτή την πολιτική. Οσοι διαφωνούσαν, ήταν γραφικοί, ανεύθυνοι, ανίδεοι, αντιευρωπαίοι, λαϊκιστές και πολλά άλλα. Τώρα όμως που φτάνει ο Κώστας Σημίτης να κατακεραυνώσει το τότε κυβερνητικό δίδυμο, τι έχουν να πουν, τόσο οι ίδιοι, όσο και εκείνοι που τυφλά και άκριτα τους ακολουθούσαν; Θα τον πουν κι εκείνον αντιευρωπαίο; Θα τον πουν λαϊκιστή; Ή γραφικό και άσχετο; Κι αν τον πουν, ποιος θα τους πιστέψει;
Το γιατί αποφάσισε να μιλήσει σήμερα ο πρώην πρωθυπουργός, είναι κάτι που εκείνος γνωρίζει. Φυσικά, όταν ένας πρώην πρωθυπουργός έχει τέτοιες θέσεις και αργεί τόσο πολύ να τις εκφράσει, δύο τινά μπορεί να συμβαίνουν: ή ότι δεν κατάλαβε εγκαίρως, πράγμα εν προκειμένω δύσκολο να πιστέψει κανείς, ή ότι ήθελε να βρει την κατάλληλη στιγμή να το πράξει. Σίγουρα όμως, αν αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή για τις πολιτικές ισορροπίες στο ΠαΣοΚ, δεν είναι πια για τη χώρα. Και αυτό, συνιστά επίσης σημαντική ευθύνη. Κι όποιος σκεφτεί ότι έγινε εν όψει των εξελίξεων στο ΠαΣοΚ, δύσκολα μπορεί να θεωρηθεί άδικος…
Το τι μπορεί να σημαίνει για το μέλλον ότι μιλά σήμερα ο πρώην πρωθυπουργός κατ’ αυτό τον τρόπο, ουδείς το γνωρίζει ακόμα. Όμως, για όποιο λόγο κι αν το έπραξε, η ουσία είναι ότι, πολιτικά, τινάζει στον αέρα εκ των έσω και, ειδικά επ’ αυτού του θέματος με εξαιρετικά βαρύνοντα λόγο, κάθε ίχνος νομιμοποίησης που ίσως το δίδυμο Παπανδρέου – Παπακωνσταντίνου πίστευε ότι είχε απομείνει στην πολιτική που άσκησαν εις βάρος της χώρας τους.
Ισως, το μόνο που μπορεί να παρατηρήσει κανείς, είναι ότι ενδεχομένως δεν επρόκειτο περί «μοιραίου λάθους»: ας μην ξεχνάμε ότι από το πρώτο κιόλας υπουργικό του συμβούλιο, ο Γιώργος Παπανδρέου δήλωνε ότι η χώρα χάνει την εθνική της κυριαρχία. Σε μια στιγμή που κάτι τέτοιο ήταν εντελώς εκτός συζήτησης, την οποία, εκείνος άνοιξε και νομιμοποίησε, όταν ακόμα τα περίφημα σπρεντς ήταν αντίστοιχα με πολλών άλλων χωρών της ευρωζώνης. Εμοιαζε σαν προαναγγελία θανάτου, για τον οποίο πολλά έχουν να διερευνηθούν, μεταξύ των οποίων και τα ζητήματα σχετικά με το ύψος του ελλείμματος…
Το τι έγινε από την ώρα που ο κ. Παπανδρέου ανέλαβε πρωθυπουργός δεν μπορεί να ονομάζεται λάθος. Αν κάτι ήταν «μοιραίο λάθος», δεν ήταν αυτό. Δυστυχώς, ήταν η απόφαση του ελληνικού λαού να του εμπιστευτεί τις τύχες του στις εκλογές του 2009, τις πιο καταστροφικές για τη χώρα μετά από εκείνες της 1ης Νοεμβρίου του 1920. Όπως και τότε, το ακραίο ψέμα κυριάρχησε στην πιο ανεύθυνη μορφή του: αντί η Ελλάδα να αποσυρθεί από τη Μικρά Ασία που ήταν το κύριο προεκλογικό πρόταγμα κατά του Βενιζέλου και οδήγησε στην ήττα του, έφτασε σύντομα να επιχειρεί να καταλάβει την Αγκυρα και την Κωνσταντινούπολη και δη μόνη, χωρίς συμμάχους. Ηταν το αντίστοιχο «λεφτά υπάρχουνε», που εξελίχθηκε σε μια εθνική καταστροφή, την οποία, μόνον αυτή που ζούμε σήμερα μπορεί να ξεπεράσει τελικά σε μέγεθος…
