Τα ευχάριστα νέα είναι ότι πληροφορηθήκαµε (επιτέλους…) τις απόψεις του Πρωθυπουργού της χώρας για τα προβλήµατα της χώρας.

Το δυσάρεστο είναι ότι οι απόψεις του Πρωθυπουργού της χώρας ταυτίζονται σχεδόν σε απόλυτο βαθµό µε την αλληλογραφία της τρόικας – κι αυτό δεν είναι απαραιτήτως χρήσιµο για τη χώρα… Μιλώντας στη Βουλή ο Λ. Παπαδήµος υποστήριξε περίπου όσα θα υποστήριζε κι ο κάθε απεσταλµένος του ∆ΝΤ – του «παλαιού ∆ΝΤ», διότι τώρα έχουν προσλάβει και υπαλλήλους που σκέφτονται λιγότερο µονόπλευρα… Είπε ότι η Ελλάδα έχει µείζον πρόβληµα ανταγωνιστικότητας. Οτι η έλλειψη ανταγωνιστικότητας οφείλεται στο µισθολογικό κόστος. Αρα, «οι µισθοί φούσκωσαν και πρέπει να ξεφουσκώσουν».

Για όλα τα άλλα εµπόδια στην ανταγωνιστικότητα της χώρας ο Πρωθυπουργός δεν είπε λέξη. ∆εν προσφέρθηκε να µειώσει τη φορολογία των επιχειρήσεων ούτε να βελτιώσει το επιχειρηµατικό περιβάλλον µε τον έναν ή τον άλλον τρόπο.

Αρα, µπορώ να υποθέσω ότι η συνεισφορά του στον εθνικό διάλογο αφορά κυρίως την περικοπή των µισθών. ∆εν ξέρω τι διαφορετικό υποστηρίζει ο πρόεδρος του ΣΕΒ… Η άποψη του Παπαδήµου, όµως, πάσχει σε τέσσερα επίπεδα.

Πρώτον, είναι ανακριβής. Από το 1996 ως το 2009 η µέση πραγµατική αύξηση µισθών στον ιδιωτικό µη τραπεζικό τοµέα ανέρχεται στο 34%.

Για την ίδια περίοδο οι αντίστοιχες αυξήσεις στο ∆ηµόσιο είναι 44% και στις ∆ΕΚΟ 86%.

Αν ο Πρωθυπουργός της χώρας θεωρεί ότι µια αύξηση πραγµατικών µισθών 34% µέσα σε µια 15ετία αποτελεί «φούσκωµα» που πρέπει να «ξεφουσκώσει», αυτό είναι µάλλον πρόβληµα του ίδιου παρά της χώρας που τον έχει Πρωθυπουργό.

∆εύτερον, είναι οικονοµικά καταστροφική. Σε µια χώρα που ζει σε συνθήκες αυξανόµενης ύφεσης επί τέσσερα χρόνια και της οποίας το 74% του ΑΕΠ (πανευρωπαϊκό ρεκόρ!) στηρίζεται στην ιδιωτική κατανάλωση κάθε περαιτέρω περικοπή των εισοδηµάτων που στηρίζουν αυτή την κατανάλωση αποτελεί ολέθριο χτύπηµα.

Ακόµη περισσότερο που, εκτός από την ιδιωτική κατανάλωση, η περικοπή των µισθών οδηγεί και στην περαιτέρω συρρίκνωση των ασφαλιστικών εισφορών – συνεπώς (διά της πλαγίας οδού) και σε νέα περικοπή των συντάξεων.

Αν δεν το καταλαβαίνει ο Πρωθυπουργός, τότε είναι σίγουρα πρόβληµα του Πρωθυπουργού και όχι της χώρας που τον έχει Πρωθυπουργό.

Τρίτον, είναι πολιτικά αυτοκτονικό. ∆ιότι, αν οι κοινωνικοί εταίροι δεν συµφωνήσουν τις περικοπές που τους ζητάει ο Πρωθυπουργός, τότε η κυβέρνηση θα πρέπει να νοµοθετήσει αυτή την περικοπή.

Αν όµως ο Πρωθυπουργός πιστεύει ότι στη σηµερινή κατάσταση κοινωνικής έντασης και απόρριψης του πολιτικού συστήµατος θα βρει κόµµατα ή/και βουλευτές για να ψηφίσουν αυτές τις πατέντες, τότε µάλλον νοµίζει ότι βρίσκεται σε άλλη χώρα.

Και αυτό είναι ασφαλώς περισσότερο πρόβληµα του Πρωθυπουργού και λιγότερο της χώρας που τον έχει Πρωθυπουργό.

Τέταρτον, είναι ηθικά διάτρητο. ∆ιότι ο Πρωθυπουργός ζητάει την περικοπή των µισθών στο όνοµα των… ανέργων, οι οποίοι «δεν έχουν ούτε 13ο ούτε 14ο µισθό». Επικαλείται, δηλαδή, ένα ηθικό επιχείρηµα.

Μόνο που ο Πρωθυπουργός ξέχασε να πει ότι ουδεµία σχέση έχει η ανεργία µε την περικοπή των µισθών. Ισα-ίσα. Στο µέτρο που η περικοπή θα οδηγήσει σε βαθύτερη ύφεση, τότε και περισσότερες επιχειρήσεις θα κλείσουν και περισσότερους ανέργους θα αποκτήσουµε.

Αλλά αν ξέχασε να το πει είναι πρόβληµα του Πρωθυπουργού και όχι της χώρας που τον έχει Πρωθυπουργό.

Με άλλα λόγια, η συνταγή Παπαδήµου δεν είναι παρά η συνταγή της τρόικας: µια διαχείριση της φτώχειας χωρίς άλλη προοπτική από τη φτώχεια. ∆εν είµαι καθόλου βέβαιος ότι πρόκειται για τη συνταγή που χρειάζεται ο τόπος.

Την ίδια στιγµή ο ιταλός οµόλογος του Παπαδήµου, Μάριο Μόντι, πήγε στη Γερµανία όπου είπε αυτά ακριβώς που δεν λέει (ή που δεν πιστεύει…) ο Παπαδήµος.

Οτι οι θυσίες ενός λαού δεν είναι αρκετές για να αντιµετωπίσουν το πρόβληµα του χρέους αν δεν υπάρξει αλλαγή και της ευρωπαϊκής πολιτικής σε µια αναπτυξιακή κατεύθυνση.

Οτι « η αδιαλλαξία της Γερµανίας και της ΕΚΤ» υποθάλπει αντιδράσεις κατά της Ευρώπης.

Και ότι οι αντιδράσεις αυτές µπορεί να οδηγήσουν τις δοκιµαζόµενες χώρες «σε χέρια λαϊκιστών». ∆ηλαδή, σε εκτροπή.

Με άλλα λόγια, το ζητούµενο για τον έλληνα πρωθυπουργό δεν είναι µόνο να µας εξηγεί µε δικά του λόγια τι ζητάει η τρόικα – µε τη γνωστή ως τώρα επιτυχία… Αλλά να εξηγεί στην τρόικα τι χρειάζεται η Ελλάδα και τι απειλεί την Ελλάδα αν επιµείνει στην πολιτική της τρόικας.

Αρκεί, φυσικά, να το ξέρει κι ο ίδιος.

ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ