Θα δεχτώ τις καλύτερες και αγνότερες προθέσεις του Γ. Παπανδρέου στο ζήτηµα της αποχώρησήςτου από την αρχηγία του ΠΑΣΟΚ. Αλλά θα ρωτήσω: υπάρχει κανείς εχέφρων άνθρωπος που θεωρεί ότι το ζήτηµα της αρχηγίας του ΠΑΣΟΚ µπορεί να παραµείνει ανοιχτό επί ένα εξάµηνο, αν όχι περισσότερο;
Υπάρχει, δηλαδή, κάποιος να πιστεύει ότι τη στιγµή που η χώρα καλείται να λάβει κρίσιµες και δύσκολες αποφάσεις για να οδηγηθεί αµέσως µετά σε εκλογές, το ΠΑΣΟΚ έχει την πολυτέλεια όχι µόνο να παραµένει ουσιαστικά ακέφαλο αλλά και να διχάζεται στο όνοµα µια επερχόµενης αναµέτρησης για την ηγεσία του;
∆εν νοµίζω ότι θα βρεθεί εύκολα καταφατική απάντηση. ∆ιότι όλοι αντιλαµβάνονται ότι µια τέτοια προοπτική είναι καταστροφική, όχι µόνο για το ΠΑΣΟΚ (πράγµα που ενδιαφέρει προφανώς λιγότερο…) αλλά και για τον τόπο.
Καλώς ή κακώς, το ΠΑΣΟΚ δεν είναι ΣΥΡΙΖΑ για να σπαράσσεται χωρίςπαράπλευρες απώλειες. ∆ιαθέτει ακόµη την κοινοβουλευτική πλειοψηφία και συγκροτεί τη ραχοκοκαλιά της κυβέρνησης Παπαδήµου, η οποία έχει αναλάβει την κρίσιµη αποστολή που όλοι γνωρίζουµε.
Εκ των πραγµάτων και στις συνθήκες αυτές, λοιπόν, η αποσταθεροποίηση του ΠΑΣΟΚ λειτουργεί αντικειµενικά ως αποσταθεροποίηση ολόκληρου του πολιτικού συστήµατος.
Τι µένει; Γρήγορες και καθαρές λύσεις.
Η µία είναι να οδηγήσει το ΠΑΣΟΚ στις εκλογές ο ίδιος ο Γ. Παπανδρέου. Και να κριθεί εκεί. Η άλλη είναι να εκλέξουν άµεσα έναν άλλον αρχηγό.
Λυπάµαι, αλλά δεν βλέπω άλλη επιλογή. Για τρεις λόγους:
Πρώτον, επειδή κάθε διαφορετική διευθέτηση δεν µπορεί παρά να είναι µεταβατική, άρα θα διατηρεί ανοιχτό το θέµα της αρχηγίας µε τους κινδύνους που λέγαµε. Και για το ΠΑΣΟΚ και για τον τόπο…
∆εύτερον, επειδή θα εγκαθιδρύει ένα περίπλοκο και παραλυτικό σύστηµα αρχηγίας, έστω και για µια βραχεία αλλά κρίσιµη περίοδο.
Ο Παπαδήµος, ας πούµε, µε ποιον θα συνεννοείται για τη δανειακή σύµβαση ή τις απαιτήσεις της τρόικας; Με τον Παπανδρέου, µε τον υποψήφιο πρωθυπουργόή µε τουςδύο; Και ποιος θα παίρνει τις βασικές πολιτικές αποφάσεις ως τις εκλογές; Με ποιες ευθύνες και ποιες διαδικασίες;
Τρίτον, επειδή θα εµπεδώνει την αίσθηση ότι η πολιτική δεν είναι παρά ένα κλειστό νταραβέρι προσώπων, ρόλων και φιλοδοξιών. Μια διαρκής και ανεξιχνίαστη συναλλαγή. Και αυτή είναι η χειρότερη υπηρεσία που ο Παπανδρέου και το ΠΑΣΟΚ µπορούν να προσφέρουν σήµερα στο δηµοκρατικό πολιτικό σύστηµα.
Γι’ αυτό, η γρήγορη και καθαρή λύση στο ΠαΣΟΚ δεν είναι ζήτηµα παραταξιακής σκοπιµότητας. Αλλά εθνικής ευθύνης.
