Επειδή έξεστι Κλαζοµενίοις ασχηµονείν – δηλαδή οι κατ’ επάγγελµα δηµοκράτες όταν τρίζει η καρέκλα τους, είτε όταν διαφαίνεται στο βάθος του τούνελ η Νέµεσις, επιδίδονται σε ύβρεις και συκοφαντίες –, ώρα είναι να ειπωθούν µερικές αλήθειες.

Πρώτον, όλες οι εφηµερίδες, εκτός από δύο που δηλώνουν κοµµατικά όργανα («Ριζοσπάστης» και «Αυγή»), εκδίδονται από ιδιώτες. Είναι κατ’ επάγγελµα εκδότες και δηµοσιογράφοι, µε σκοπό, όπως όλοι οι εργαζόµενοι, το έσοδο. Είναι άλλοι που θέλουν απλώς να προωθήσουν τις ιδέες ή τα συµφέροντά τους.

Δεν υπάρχουν όµως εφηµερίδες που να εκδίδονται για να εκφράζουν απόψεις διαφορετικές από εκείνες του ιδιοκτήτη τους ή να υπηρετούν αλλότρια συµφέροντα. Δεύτερον, όλες οι κοµµατικές εφηµερίδες ΔΕΝ έχουν κυκλοφορία. Σε όλον τον κόσµο µεγάλες κυκλοφορίες έχουν µόνον ανεξάρτητες εφηµερίδες, που δεν υπηρετούν τυφλά τους πολιτικούς σχηµατισµούς που καθεµιά υποστηρίζει.

Οι κατά καιρούς διαµαρτυρόµενοι εγχώριοι κεκράκτες για τις θέσεις που λαµβάνουν εφηµερίδες, τις οποίες δεν ελέγχουν, οφείλουν να αντιληφθούν ότι η εποχή της τροµοκρατίας ετελείωσε – δεν υπάρχουν πλέον πρίγκιπες τους οποίους πρέπει να χαϊδεύουν τα Μέσα Ενηµερώσεως.

Κάθε υγιής παράγων της πολιτικής ζωής έχει την ιστορία του και στηρίζεται συνήθως στα εισοδήµατά του. Στην περίπτωση τη δική µας, οι εφηµερίδες έχουν έσοδα ιδιωτικά (δηλαδή όποια ώρα θέλει ο πολίτης δεν δίνει το ευρώ του). Τα κόµµατα έχουν τις δικές τους δηλωµένες και αδήλωτες πηγές – και πάντως δεν δίνουν δεκάρα για τις εφηµερίδες, που τις θέλουν πιστές θεραπαινίδες της Αυτού Βασιλικής Υψηλότητος του πρίγκιπος Γ’.

Οι σκέψεις αυτές, µε τις αυτονόητες αλήθειες, είναι επίκαιρες διαρκώς. Διότι όταν φθάνει η ώρα της κρίσεως οι αποτυχηµένοι, κατά κανόνα, επιτίθενται στα Μέσα Ενηµερώσεως (για όλα φταίει το Μέγα Τσάνελ, οι εκδότες, οι καναλάρχες, οι διαπλεκόµενοι κ.λπ. κ.λπ.).

Ενώ όλοι οι κατ’ επάγγελµα κατήγοροι είναι αθώοι. Εως ότου καταδικασθούν…