Πριν από δύο εβδοµάδες ταξίδεψα για πρώτη φορά στη Βουλγαρία, επειδή τα αεροπορικά εισιτήρια για τη Θεσσαλονίκη ήταν αξιοσηµείωτα πιο ακριβά. Ξεπερνώντας το άβολο συµπέρασµα ότι είναι πιο οικονοµικό να πετάξεις στη Σόφια από ό,τι µέσα στην Ελλάδα, µου γεννήθηκε η περιέργεια να διαπιστώσω από πρώτο χέρι τον χρησµό που εσχάτως ακούγεται «Θα γίνουµε Βουλγαρία» ή «Οι µισθοί θα είναι µισθοί Βουλγαρίας».
«Καλά, πώς σου ήρθε να πας στη Σόφια;» σχολίασε µια φίλη. Ωστόσο, η Σόφια δεν είχε τη στερεοτυπική εικόνα µιας υποβαθµισµένης βαλκανικής πρωτεύουσας. Οι επαίτες στους δρόµους έµοιαζαν λιγότεροι από εκείνους στην Αθήνα. Οι κάτοικοι µπορεί να ήταν βαρείς και να µη διέθεταν την ηλιόλουστη εξωστρέφεια του dolce far niente (τις περισσότερες ώρες της ηµέρας, άλλωστε, η οµίχλη απλώνεται πάνω από την πόλη), όµως δεν έδειχναν περισσότερο ταλαιπωρηµένοι από εµάς. Οι ταξιδιωτικοί οδηγοί και τα media έτειναν σε ορισµένα κοινά συµπεράσµατα: στα άλµατα της Βουλγαρίας προς τα εµπρός, στη δηµοσιονοµική σταθερότητα που εξασφαλίζει η κυβέρνηση και στην τουριστική και επενδυτική ανάπτυξη. Επιπλέον, στο ότι δειλά δειλά παρέρχεται ο καιρός που οτιδήποτε θύµιζε την κοµµουνιστική περίοδο 1944-1989 αποτελούσε ανάθεµα. Παρ’ όλο που ακόµη και σήµερα πολλά µνηµεία σοσιαλιστικής τέχνης είναι επιδεικτικά ξεχαρβαλωµένα, πρόσφατα το κράτος άλλαξε γνώµη για τη λεηλασία χώρων που σήµερα θα ήταν εν δυνάµει κερδοφόρα τουριστικά αξιοθέατα.
Ενώ, για παράδειγµα, το µαυσωλείο του Γκεόργκι ∆ηµητρόφ ανατινάχθηκε το 1989 και στα πέριξ του έχουν ανοίξει υπερπολυτελείς µπουτίκ, mall, café και delicatessen που παραπέµπουν σε κεντροευρωπαϊκές πρωτεύουσες, είναι διάχυτη η αίσθηση της «φυτευτής ευηµερίας». Η Σόφια µοιάζει µε την Αθήνα του 2004. Είναι πιο εύκολο να φας εισαγόµενο σούσι µέσα στον ψόφο, από ό,τι ένα καλοµαγειρεµένο βουλγαρικό κρεατικό! Μπορείς να βρεις όλα τα προϊόντα της Acqua di Parma, σαν να βρίσκεσαι στο Κάπρι. Στους κεντρικούς δρόµους αφουγκράζεσαι την «ηρεµία» µιας χώρας που ονειρεύεται τους καρπούς της ευηµερίας, παρ’ όλο που δεν είναι µια απέραντη Bond Street. Παραβλέποντας το τακτοποιηµένο κέντρο, τα πάρκα, τις βυζαντινές εκκλησίες και τις εκλάµψεις σοσιαλιστικού µοντερνισµού, στην πόλη κυριαρχούν εργατικές πολυκατοικίες και απρόσωπα διοικητικά συγκροτήµατα.
Για το τέλος: α) Η Βουλγαρία επωφελείται από τη δηµοσιονοµική και οικονοµική κρίση στην Ελλάδα, όπως παραδέχτηκε ο βούλγαρος υπουργός Οικονοµικών Συµεών Ντιάνκοφ σε συνέντευξή του στην εφηµερίδα «Die Welt». Τα δύο τελευταία χρόνια «σχεδόν 2.000 επιχειρήσεις έχουν φύγει από την Ελλάδα και λειτουργούν στη Βουλγαρία», ενώ υπολογίζει ότι το ύψος της εισροής κεφαλαίων από την Ελλάδα ανέρχεται σε 1 δισεκατοµµύριο ευρώ, που είναι «πολλά λεφτά για τη Βουλγαρία». β) Σύµφωνα µε την ετήσια έκθεση της ∆ιεθνούς ∆ιαφάνειας, η Βουλγαρία το 2011 είναι η χώρα µε τη µεγαλύτερη διαφθορά στην ΕΕ. Τα αποτελέσµατα δείχνουν ότι τα επίπεδα πολιτικής και διοικητικής διαφθοράς παρουσιάζουν µόνιµη αρνητική τάση από το 2009.
