Ας πούμε επιτέλους τα πράγματα ως έχουν, χωρίς περιστροφές, χωρίς επιφυλάξεις και στρογγυλέματα.
Ανεξαρτήτως πώς, η χώρα βρίσκεται και πάλι αντιμέτωπη με τα πολλά αδιέξοδά της. Και το δυστύχημα είναι ότι οι περισσότεροι που χειρίζονται τις κοινές μας υποθέσεις κινούνται ακόμη και τώρα από τις φιλοδοξίες, από τα μικροσυμφέροντά τους, από τα ήθη και τις συνήθειες που απέκτησαν κατά τη μακρά συμμετοχή τους στα δημόσια πράγματα.
Μόνο που στις παρούσες συνθήκες δεν αντιλαμβάνονται ότι η δράση τους κατατείνει σε παιγνίδι καταστροφής.
H κυβέρνηση Παπαδήμου ήδη αντιμετωπίζει ακριβώς τις συνέπειες αυτής της στάσης και σε λίγο, αν δεν αλλάξει η συμπεριφορά των υπουργών και των κομμάτων που τη στηρίζουν, θα πνιγεί σε αδιέξοδο μοναδικό, το οποίο επεκτεινόμενο θα γίνει αδιέξοδο της χώρας.
Το κακό είναι ότι αυτή η στάση και η συμπεριφορά δεν περιορίζεται μόνο στη σφαίρα της πολιτικής, αλλά επεκτείνεται και στην πραγματική οικονομία, εκεί όπου εργαζόμενοι και επαγγελματίες παράγουν, δημιουργούν και δίνουν μάχες για την επιβίωση επιχειρηματικών συνόλων και κλάδων ολόκληρων.
Τα κακέκτυπα συνδικαλιστικά αντίγραφα του καταρρέοντος πολιτικού συστήματος, εφαρμόζουν ίδιες κι απαράλλαχτες πρακτικές καταστροφής σχεδόν παντού, όπου υπάρχει συγκροτημένη και οργανωμένη παραγωγική δραστηριότητα.
Αντιδρούν σε κάθε προσπάθεια διάσωσης, ακολουθούν τυφλή συνδικαλιστική πρακτική, ενεργούν παραγνωρίζοντας τις ξεχωριστές συνθήκες πιστωτικής και ταμιακής ασφυξίας που βασανίζουν ολόκληρη την οικονομία και είναι ικανοί να θυσιάσουν δραστηριότητες και κλάδους στο όνομα μιας ακτιβίστικης πολιτικό-κοινωνικής δράσης, η οποία ταιριάζει μάλλον σε σχολιαρόπαιδα παρά σε ώριμους και υπεύθυνους πολίτες, οι οποίοι σέβονται τον χώρο όπου εργάζονται και τις προσπάθειες της συντριπτικής πλειοψηφίας των εργαζομένων.
Οι πραγματικοί παραγωγοί, αυτοί που μόχθησαν και μοχθούν για να σταθούν όρθιοι μεγάλοι ή μικρότεροι παραγωγικοί μηχανισμοί, οφείλουν να αντιδράσουν στα παιγνίδια καταστροφής που παίζουν πρόσωπα ανεύθυνα και υπερφίαλα, τα οποία φαντασιώνονται την κατάληψη των χειμερινών ανακτόρων.
Στην παρούσα φάση της μεγάλης κρίσης δεν επιτρέπεται να χαθεί ούτε μια παραγωγική δραστηριότητα, να μην κλείσει ούτε μια επιχείρηση που αποδεδειγμένα και διαχρονικά έχει σεβαστεί το ευρύ κοινό και τους εργαζομένους της.
Ο παραγωγικός ιστός της χώρας είναι ανάγκη να προστατευθεί, ιδιαιτέρως από εκείνους μόχθησαν και κοπίασαν για τη συγκρότησή του.
Μόνο όσοι έχουν αίσθηση παραγωγής και εμπειρίας δημιουργίας μπορούν να αντιληφθούν τι σημαίνει να κλείνει μια παραγωγική δραστηριότητα.
Οι υπόλοιποι σχεδόν το λένε ότι δεν τους νοιάζει, παραπέμπουν σε αυτοματισμούς της αγοράς την οποία δεν πιστεύουν και κάθε τόσο βρίζουν. Ζουν δυστυχώς με τις αντιφάσεις τους, δεν μπορούν να κατανοήσουν το παρόν, ούτε να προνοήσουν για το μέλλον.
Δεν μπορούν να καταλάβουν ότι η διατήρηση σε λειτουργία παραγωγικών συνόλων στις σημερινές συνθήκες είναι ζήτημα επιβίωσης και διατήρησης της κοινωνικής συνοχής.
Με άλλα λόγια στην παρούσα φάση η διατήρηση σε λειτουργία παραγωγικών συνόλων είναι υπέρτερο αγαθό, της όποιας πρόσκαιρης ονομαστικής μείωσης των αμοιβών.
Και όσοι αλλιώς δρουν τούτο τον καιρό, είτε κρύβουν σκοπούς και επιδιώξεις, είτε στρουθοκαμηλίζουν ή στην καλύτερη περίπτωση απλώς είναι μύωπες, δεν μπορούν να δουν πέρα από τη μύτη τους.
