Δεν πρόλαβε να παρέλθει ένα σαββατοκύριακο από τον… θρίαμβο της κυρίας Μέρκελ και η κατάσταση στην Ευρώπη είναι πλέον η εξής:

Η Αγγλία βράζει, σε βαθμό να απειλείται η κυβερνητική ευστάθειά της, αλλά με τον αγγλικό λαό να δηλώνει σε ποσοστό άνω του 60% σύμφωνος με τη στάση του πρωθυπουργού Κάμερον.

Η Γαλλία το ίδιο: όχι μόνον καταρρέει ο Νικολά Σαρκοζί στις μετρήσεις, όχι μόνο οι απόψεις για το ισχυρό εθνικό κράτος και το φράγκο όλο κερδίζουν έδαφος, αλλά και ο υποψήφιος πρόεδρος Ολάντ ξεκαθάρισε ότι θα επαναδιαπραγματευθεί την προχθεσινή συμφωνία, ενώ ο δεξιός Ντε Βιλπέν μπαίνει στην προεδρική κούρσα για να υπερασπιστεί, όπως είπε, τη Γαλλία, την οποία υποστηρίζει ότι εγκατέλειψε ο Σαρκοζί.

Στην Ιταλία, ακόμα και οΜόντι, μιλά ξανά για το ευρωομόλογο, όπως έκανε στις Βρυξέλλες και ο Μπαρόζο.

Στην ίδια τη Γερμανία αμφισβητείται η νομιμότητα της προχθεσινής συμφωνίας ακόμα και από τον Σπίγκελ.

Σε μια σειρά από χώρες της Ε.Ε., οι πάντες αναρωτιούνται, πλην ουδείς δύναται να απαντήσει για το ίδιο ζήτημα νομιμότητας: πρωθυπουργοί, όπως εκείνος της Ιρλανδίας, ζητούν πρώτα τις γνωματεύσεις των νομικών συμβούλων των κρατών τους.

Αλλού, όπως στην Ολλανδία, εγείρεται ζήτημα δημοψηφισμάτων.

Στην Αθήνα, ο Ευάγγελος Βενιζέλος δείχνει να αντιλαμβάνεται ότι όλο αυτό δεν οδηγεί πια πουθενά: δηλώνει εξουθενωμένος (!) και μέσω συνέντευξης Τύπου λέει στην τρόικα ότι αν θέλει άλλα μέτρα, ο δρόμος περνάει μέσα από τις κάλπες, ακολουθώντας ό,τι είπε πριν από εκείνον η Νέα Δημοκρατία…

Τέλος, στο περιθώριο όλων αυτών, υπάρχουν και οι «αγορές» για τις οποίες έγινε ό,τι έγινε από τη Γερμανία και τη Γαλλία, αλλά που προφανώς δεν τους ήταν αρκετό – κάθε άλλο: ήδη από χθες τα χρηματιστήρια ήταν αρνητικά, το ευρώ έπεφτε, ενώ οι μεγάλοι «οίκοι» έδειξαν τα δόντια τους εκτιμώντας ότι οι αποφάσεις της τελευταίας Συνόδου Κορυφής, επί της ουσίας, είναι σαν να μην υπήρξαν.

Είναι περιττό να προσθέσει κανείς άλλες δευτερεύουσες, πλην ενδεικτικές του κλίματος αντιδράσεις, όπως τα άρθρα των Φαϊνάνσιαλ Ταϊμς που κάνουν λόγο για νέο ευρωπαϊκό μεσαίωνα ή του Κρούγκμαν στους Τάιμς της Νέας Υόρκης που θέτει πλέον ευθέως το ζήτημα της δημοκρατίας στην Ευρώπη.

Με λίγα λόγια, τα όσα αποφασίστηκαν προχθές στις Βρυξέλλες, για τη «νέα Ευρώπη» που, κατά Σαρκοζί, δήθεν θα χτιστεί μέσα σε… 15 μέρες, βρίσκονται όλα στον αέρα, όπου και θα παραμείνουν.

Αυτή η «νέα Ευρώπη» της γερμανικής επιβολής με ολίγη γαλλική στήριξη και πολύ φόβο όλων των άλλων, δεν θα περάσει. Και δεν πρέπει να περάσει.

Γιατί ουδεμία σχέση έχει με το πάλαι ποτέ ευρωπαϊκό όραμα, το οποίο, μέσω της γερμανικής αδιαλλαξίας που εξυπηρετεί μόνον το πλεονασματικό ηγεμονικό Βερολίνο, έχει εξελιχθεί σε εφιάλτη.

Αλλωστε, ακόμα και ανάμεσα σε εκείνους που επιθυμούν με τη βία να επιβάλλουν αυτή τη «νέα Ευρώπη», θα προσέξατε ίσως ότι ουδείς μιλά πλέον για όραμα.

Το επιχείρημά τους, δεν είναι θετικό αλλά αρνητικό, το δήθεν «δεν γίνεται αλλιώς», η επίκληση μιας ανάγκης έναντι στην οποία υποτίθεται ότι άλλος τρόπος δεν υπάρχει.

Παραμύθια: ασφαλώς και πρέπει να συμμαζευτούν τα δημοσιονομικά. Αλλά γιατί πρέπει να καταπατηθούν βάναυσα η νομιμότητα, οι ευρωπαϊκές συνθήκες, οι εθνικές κυριαρχίες των απαιτείται η βίαιη εκχώρησή τους;

Ολα αυτά, δεν έχουν να κάνουν με την αντιμετώπιση της κρίσης.

Εχουν να κάνουν με την αξιοποίησή της ως μοχλού για μια νέα γερμανική κυριαρχία μέσα από την κρίση.

Ομως οι λαοί μπορεί να είναι τρομαγμένοι, αλλά δεν είναι ανόητοι. Βλέπουν και αντιλαμβάνονται.

Δυνάμεις αφυπνίζονται σε πολλά επίπεδα. Τα ψέματα τελειώνουν.

Καλό το κόλπο, αλλά δεν ήταν αρκετό: μια Σύνοδος με το μαχαίρι στον λαιμό δεν φτάνει για να κατακτήσει κανείς ολόκληρη την Ευρώπη.

Κανείς δεν αμφιβάλλει πια για το τι κάνει το Βερολίνο. Η γερμανική «νίκη», μέσα από μια ήδη «καμένη» συμφωνία, καταρρέει…