Βρισκόµαστε όχι υπό την επιτήρηση της τρόικας αλλά υπό την επιτήρηση της Ιστορίας, επεσήµανε ο Λ. Παπαδήµος κατά τη συζήτηση για την ψήφιση του προϋπολογισµού, µε αφορµή προφανώς την απίστευτη µικροκοµµατική λογική που κυριάρχησε, µε τους εκπροσώπους του ΠαΣΟΚ να πετούν την µπάλα στην εξέδρα για να αποσείσουν τις όποιες ευθύνες τους και τους νεοδηµοκράτες να σφυρίζουν… τσάµικο για να µας πείσουν ότι στηρίζουν µεν την κυβέρνηση αλλά δεν θέλουν και να ξέρουν τι και γιατί το κάνει… Η διαρκής, δηλαδή, ανευθυνότητα του πολιτικού συστήµατος που αρνείται ακόµη και τώρα να αντιληφθεί ότι τα µικροκοµµατικά παιχνιδάκια µάς οδήγησαν σε έναν δρόµο χωρίς επιστροφή. ∆εν έχουµε την πολυτέλεια για αλληλοκατηγορίες, µεµψιµοιρίες και σκιαµαχίες για το παρελθόν, είπε ο κ. Παπαδήµος, αλλά ποιος τον ακούει;
Γιατί, βέβαια, αν σκέφτονταν ή αν έβλεπαν λίγο πιο πέρα από τη µύτη τους, τις προσωπικές στρατηγικές επιβίωσης και τα συµφέροντα του µικροµάγαζου, δεν θα είχαµε φτάσει στα πρόθυρα της χρεοκοπίας. ∆υστυχώς όµως η ανευθυνότητα αποτελεί συστατικό στοιχείο της πολιτικής µας ζωής εδώ και δεκαετίες, µε ελάχιστες εξαιρέσεις φυσικά, που δεν κατάφεραν όµως να αλλάξουν την εικόνα. Παρ’ όλο που οι διαπιστώσεις αυτές είναι πλέον κοινός τόπος και οι προειδοποιήσεις έρχονται και επανέρχονται στο προσκήνιο, στο τέλος κυριαρχούν οι ίδιες εξαρτήσεις, η ίδια αµεριµνησία, το ίδιο βόλεµα, µε τις αναπόφευκτες φυσικά συνέπειες.
Φ τάσαµε στο σηµείο – ποιος; – ο Καρατζαφέρης να… προσφέρει στη Βουλή στον κ. Βενιζέλο την έκθεση ενός πραγµατικά φωτισµένου Ελληνα, του Κ. Βαρβαρέσου, που εδώ και δεκαετίες έκρουε τον κώδωνα του κινδύνου σε ώτα µη ακουόντων, ως συνήθως. Από το 1952 λοιπόν ο Βαρβαρέσος προειδοποιούσε ότι «όταν µια χώρα κυβερνάται από πρόσωπα διά τα οποία η αρχή είναι απλώς µέσον πραγµατοποιήσεως προσωπικών επιδιώξεων, δεν είναι δυνατόν να αναµένει σοβαρόν, υπεύθυνον και εθνικώς επωφελή αντιµετώπισιν των οικονοµικών προβληµάτων και λήψιν ορθών αποφάσεων». Και συνέχιζε επισηµαίνοντας πώς είναι δυνατόν να υπάρχει οικονοµική ανάπτυξη όταν «οι κυβερνώντες αδιαφορούν διά τα κοινά και διά το συµφέρον της ολότητος» και όταν στη χώρα κυριαρχούν «η απληστία και η αδιαφορία διά τας ανάγκας του συνόλου, ο φόβος και η απαισιοδοξία διά το µέλλον της χώρας». Ε ξι δεκαετίες µετά, παρά τις όποιες επί µέρους προσπάθειες που έγιναν και µας βοήθησαν να ζήσουµε για ένα διάστηµα σε καλύτερες συνθήκες µε µια επίπλαστη ευηµερία, βρισκόµαστε δυστυχώς στο ίδιο σηµείο, µε τις ίδιες διαπιστώσεις να διατηρούν ακόµη την ισχύ τους… Μπήκαµε στην Ευρώπη, αποκτήσαµε το ευρώ, αλλά οι ίδιες πολιτικές και κοινωνικές παθογένειες συνεχίζουν να µας ταλανίζουν. Και µπορεί ο κ. Παπαδήµος να προσπαθεί να πείσει τους πολιτικούς µας ότι η Ιστορία δεν θα τους συγχωρήσει αν αποτύχουµε να µείνουµε στην Ευρώπη, αλλά αρκετοί από αυτούς, για να µην αδικούµε και κάποιους που φαίνεται να έχουν συνείδηση των ευθυνών τους, προτιµούν να επενδύουν στις καρέκλες τους παρά στο µέλλον της χώρας…
