Να πούµε τα πράγµατα µε το όνοµά τους. Η Ελλάδα δεν βρίσκεται στο χείλος του γκρεµού. Βρίσκεται στον γκρεµό. Ακόµη χειρότερα: στο βάθος του γκρεµού. Και ψάχνει απεγνωσµένα να βγει από εκεί. Χωρίς τίποτε να προεξοφλεί ότι θα τα καταφέρει.

Η αδιανόητη απόφαση του Γ. Παπανδρέου να προχωρήσει σε δηµοψήφισµα πυροδότησε µια πρωτοφανή πολιτική κρίση στο εσωτερικό της χώρας αλλά και στις σχέσεις της µε τους ευρωπαίους εταίρους. Μόνο που η κρίση δεν εκτονώθηκε µε την απόσυρση του δηµοψηφίσµατος. Συνεχίζει να σοβεί και να σπρώχνει τη χώρα στην άβυσσο.

∆εν ξέρω αν έχει γίνει αντιληπτό από όλους: η Ελλάδα βρίσκεται σήµερα µε το ένα πόδι έξω από το ευρώ. Εχει ελάχιστα χρονικά περιθώρια και ακόµη λιγότερες ευκαιρίες να δει τι θα γίνει µε το άλλο. Για να το πω µε άλλα λόγια: ζούµε µια κατάσταση έκτακτης ανάγκης, όπως δεν έχουµε ζήσει µετά τον Β’ Παγκόσµιο Πόλεµο.

∆ύο στοιχεία συγκροτούν αυτή την κατάσταση. Πρώτον, η πολιτική αβεβαιότητα. Αν δεν αντιµετωπιστεί ριζικά η ανυπαρξία διακυβέρνησης, η ανικανότητα διαχείρισης, η κοινωνική αστάθεια, η έλλειψη προσανατολισµού, το έλλειµµα ηγεσίας, η χώρα βαδίζει µε γρήγορα βήµατα στην εθνική καταστροφή.

Το σηµειώνω µε αυτή τη σειρά επειδή κατ’ επανάληψη έχουµε σηµειώσει εδώ ότι το πρόβληµα της χώρας είναι δευτερευόντως οικονοµικό. Πρωτίστως είναι πολιτικό.

∆εύτερον, η οικονοµική κατάρρευση. Αυτή η κατάρρευση αντιµετωπίζεται από τη συµφωνία της 27ης Οκτωβρίου – εν µέρει…

Το ζητούµενο, λοιπόν, είναι να διασφαλιστεί η εφαρµογή αυτής της συµφωνίας και η συνέχιση της δανειοδότησης. Και αµέσως µετά, εφόσον το πρόβληµα του χρέους καταστεί λιγότερο δυσβάσταχτο, να µπει στο τραπέζι το επόµενο κρίσιµο πρόβληµα της ελληνικής οικονοµίας: η ύφεση.

Τίποτε από όλα αυτά, όµως, δεν πρόκειται να συµβεί, αν προηγουµένως η χώρα δεν εξασφαλίσει πολιτική σταθερότητα. Και σταθερότητα σε µια δηµοκρατία εξασφαλίζουν µόνο οι εκλογές – καµία άλλη πολιτική διαδικασία ή συνδυασµός. Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει προσπάθεια διάσωσης της χώρας που να µην περνάει από την κάλπη. Ενας δρόµος εκτόνωσης και ταυτοχρόνως νοµιµοποίησης.

Αλλά δεν αρκεί.

Πρώτον, πρέπει να διασφαλίσουµε ότι οι εταίροι θέλουν ακόµη να µας σώσουν. Μετά τα τελευταία γεγονότα τίποτε δεν είναι λιγότερο βέβαιο… ∆εύτερον, πρέπει να θέλουµε και εµείς να σωθούµε – µε όποιο κόστος απαιτήσει η σωτηρία µας. Λυπάµαι αλλά εδώ που φτάσαµε άλλος δρόµος δεν υπάρχει. Μόνο κοινοί απατεώνες µπορεί να ισχυρίζονται το αντίθετο. Και µόνο η καταστροφή θα ανταµείψει όσους τους πιστέψουν.


ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ