Πρέπει να του αναγνωρίσουµε τη µοναδικότητα. ∆εν υπάρχει άλλος πρωθυπουργός που να ανοίγει το στόµα του και µε µια ατάκα να ρίχνει κατά 7,34 τον γενικό δείκτη του δικού του Χρηµατιστηρίου και να δηµιουργεί αβεβαιότητες σε όλες τις ευρωπαϊκές αγορές. Αυτή δεν είναι δική µας εκτίµηση, τα λένε οι οµόλογοί του στην Εσπερία. Φταίει ο ίδιος; Οχι. Φταίει η νοοτροπία των ψηφοφόρων του και των συντρόφων του οι οποίοι δεν τον ανέδειξαν επειδή ήταν ο «Γ. Παπανδρέου» αλλά ως «Παπανδρέου Γ’», µε όρους Πριγκιπικής ∆ηµοκρατίας. Τα µέλη και τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ ήταν εκείνα που ανέχτηκαν την ανάρρηση ενός ατόµου που δεν είχε πλεονεκτήµατα έναντι άλλων πιθανών προέδρων. Να τα θυµηθούµε για να µην ξεχνιόµαστε. Οταν κατέρρεε το κόµµα, το φθινόπωρο του 2003, ο κ. Κώστας Σηµίτης προσκάλεσε στο σπίτι του τον κ. Παπανδρέου. ∆εν ξέρουµε αν τον κέρασε καφέ ή τσάι, πάντως τον φίλεψε την προεδρία. Μια πολιτική αυθαιρεσία που έγινε αποδεκτή αρχικά µε µουγκαµάρα. Κατόπιν στήθηκαν κάλπες µε τον κ. Παπανδρέου να είναι µοναδικός υποψήφιος, κάτι που συνάδει µε τα πολιτικά ήθη άλλων τόπων, ας πούµε της Συρίας. ∆εν είναι κοµψό να πούµε ότι ο άνθρωπος ήταν «ακατάλληλος», µπορούµε όµως να αναρωτηθούµε αν κάποιος άλλος ήταν ελαχίστως πιο κατάλληλος.
Οσο ο κ. Παπανδρέου ήταν ένας απλός πρόεδρος της αξιωµατικής αντιπολίτευσης υπήρχαν επικριτές του που επιθυµούσαν να εκδώσουν ένα σαµιζντάτ µε τις γλωσσικές γκάφες του. Ως εκεί η παρουσία του µπορούσε να χαρακτηριστεί χαριτωµένη. Περνώντας από τα λόγια στα έργα επήλθε η καταστροφή. Τι να πρωτοθυµηθούµε; Οτι την ώρα που παιζόταν η οικονοµία της χώρας διόρισε υπουργό ένα µειράκιο δίχως εµπειρία αντί να επιλέξει τους αξιότερους και να φτιάξει ένα διευθυντήριο µε τους άξιους και το σκεπτικό ότι είναι καλύτερο να εκτιµά τους συνεργάτες του από το να τους συµπαθεί… Τι να θυµηθούµε; Τις διαδικασίες opengov που πάγωσαν τη διοίκηση του κράτους προτού τοποθετηθούν ξανά πρασινοφρουροί… Τι να θυµηθούµε; Τα πέρα-δώθε στην υφήλιο που έδιναν δήθεν παγκόσµιο κύρος αφήνοντας ακυβέρνητη τη χώρα και µάλιστα µε µηδενικό αποτέλεσµα (µας λένε ότι κανείς από τους συνοµιλητές της αλλοδαπής δεν του σηκώνει σήµερα τα τηλέφωνα).
Ας µιλήσει η µνήµη. Να θυµηθούµε το άνοιξε-κλείσε υπουργείων, φορέων, διευθύνσεων. Τη µια µέρα καταργούσε το υπουργείο Ναυτιλίας, την άλλη µετέφερε τις αρµοδιότητες, στον ανασχηµατισµό το ξανάνοιγε και µια µέρα που είχε όρεξη για αλλαγές, το κατήργησε εκ νέου. Ο κ. Παπανδρέου εµφανιζόταν ως µέγας µεταρρυθµιστής, ως καινοτόµος ενώ στην πραγµατικότητα ήταν ένα κακοµαθηµένο που έπαιζε µε το παιχνίδι που κληρονόµησε πάππου προς πάππο (την Ελλάδα δηλαδή). Να θυµηθούµε τα µυστικά pourparler του µε το ∆ΝΤ όταν ψευδώς διαβεβαίωνε ότι δεν θα ζητήσει βοήθεια, να θυµηθούµε τον υποτιµητικό τρόπο µε τον οποίο µιλούσε για έθνος απατεώνων, να θυµηθούµε ότι στις 15 Ιουνίου παραιτήθηκε τηλεφωνικά στον κ. Σαµαρά και µετά ξεπαραιτήθηκε. Το δηµοψήφισµα δεν ήταν τίποτε άλλο από ένα ακόµη παίγνιο, εξ ου και ήταν απολύτως ταιριαστός ο τρόπος µε τον οποίο τον αποκαλούσαµε: ο Γιωργάκης.
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
