Δύο οι ομάδες οι οποίες εγγυώνται την έξοδο από το σημερινό αδιέξοδο. Πολιτικό, κοινωνικό και οικονομικό. Η πρώτη, του εκσυγχρονιστικού καπιταλισμού με την τριάδα Διαμαντοπούλου – Λοβέρδος – Ραγκούσης. Από την πλευρά του συστήματος που υποστηρίζουν, έχουν δίκιο. Πρώτα να εξολοθρεύσουν τον κρατικισμό, δηλαδή τις συντεχνίες που έθρεψε και με τις οποίες βολεύτηκε το ΠαΣοΚ. Επειτα να επιβάλλουν με κάθε κόστος όλες τις μεταρρυθμίσεις. Και τέλος να αντιστρέψουν το παραγωγικό μοντέλο της χώρας. Με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Δηλαδή απολύσεις αρκετών δεκάδων χιλιάδων υπαλλήλων. Αποκρατικοποιήσεις με ρυθμούς πολυβόλου. Και πριονισμός των μεροκάματων σε κάτι περισσότερο από τετρακόσια euros. Ετσι και μόνο τότε θα εμφανιστούν γερμανοί επενδυτές και χρηματοδότες. Ετσι εκατοντάδες χιλιάδες Ελληνες θα αναγκαστούν, σταδιακά και επώδυνα, να επιστρέψουν στην παραγωγή. Ετσι η φούσκα θα αδειάσει, η χώρα θα κοντύνει και από την εικονική θα βρεθούμε, προσγειωμένοι και φτωχότεροι, στην οικονομία την πραγματική. Μόνο αυτοί οι τρεις. Γιατί ο Γιώργος με το ένα πόδι στον εκσυγχρονισμό και με το άλλο στον τρίτο δρόμο τον παλιό, τον τάχα μου σοσιαλιστικό. Γιατί με τις παλινωδίες, τις ατελείωτες και ατέρμονες δημοκρατικές διαδικασίες και τις εγκληματικές καθυστερήσεις, αντί να ξαλαφρώσει, στην πραγματικότητα φόρτωσε την κρίση με κόστος τρομερό. Η δεύτερη πολιτική ομάδα αποτελείται από την ηγεσία του ΚΚΕ. Η Αλέκα, από την δική της πλευρά, με την δική της καθαρή λύση. Κρατικοποιήσεις, στάση πληρωμών, διαγραφή του εξωτερικού χρέους και έξοδο της χώρας από την Ευρωπαϊκή Ενωση. Μια λύση με κόστος τρομερό. Που πάει να πει ότι κάθε εξεγερμένος, οργισμένος και κάθε απεργός πρέπει να εγκαταλείψει κάθε σκέψη παραμονής των πραγμάτων στο παλιό, σκουριασμένο, απονεκρωμένο, ξεχαρβαλωμένο καθεστώς. Πλάνη απροσμέτρητων, επικών διαστάσεων η επιστροφή στο παρελθόν. Πλάνη ακόμα χειρότερη και πιο καταστροφική η εξαγγελία της Νέας Δημοκρατίας και του Αντώνη Σαμαρά. Οποιος στο μέλλον κυβερνήσει την χώρα, με όποια παραλλαγή, πλην την κομμουνιστική θα αναγκαστεί εκ των πραγμάτων να υιοθετήσει τα ίδια και ακόμα πιο σκληρά μέτρα και μάλιστα με μεγαλύτερη βαρβαρότητα απ’ ότι τα βιώνουμε τώρα επί ΠΑΣΟΚ. Με απλά λόγια, πριν από την διεκδίκηση μισθών και συλλογικών συμβάσεων, καθένας εξ ημών και υμών πρέπει πρώτα να αποφασίσει σε τι κόσμο και μέσα σε ποιο καθεστώς θέλει να ζήσει. Το παρελθόν είναι νεκρό. Το μέλλον διπλό. Είτε καπιταλιστικός εκσυγχρονισμός, είτε υπαρκτός σοσιαλισμός. Ολα τα’ άλλα απλώς προπαγάνδα να περνάει η ώρα, κάτι σαν καφενείο ελληνικό!