Πώς νιώθει άραγε ένας μαθητής που μπήκε στο πανεπιστήμιο; Αν θυμάμαι καλά περίπου σαν να έχει κατακτήσει το Έβερεστ. Μια βαθιά χαρά από εκείνες που μπορεί να σου δώσει μόνο η επίτευξη ενός στόχου για τον οποίο έχεις παλέψει χρόνια. Μπήκες με το σπαθί σου γιατί το αξίζεις. Και βέβαια προσδοκάς να αξίζει τον κόπο αυτό για το οποίο προσπάθησες. Αμ δε.
Το πρώτο σοκ είναι τα κτίρια. Φαντάζομαι ότι θα υπάρχουν και οι εξαιρέσεις. Τόσο ευτελισμένοι χώροι ωστόσο όπως είναι ορισμένα αμφιθέατρα και αίθουσες κεντρικών πανεπιστημίων μας δεν νομίζω ότι υπάρχουν αλλού στον κόσμο. Με ευθύνη κατ αρχήν των ίδιων των φοιτητών αλλά και του κλίματος της πλήρους έλλειψης κάθε έννοιας πειθαρχίας που επικρατεί στα εκπαιδευτικά μας ιδρύματα. Εντάξει άλλο το σπίτι μας και άλλο οι δημόσιοι χώροι. Όχι κι έτσι όμως.
Το δεύτερο σοκ θα είναι η υποδοχή που τους επιφυλάσσουν οι καθηγητές τους. Με δυο λόγια; Καμία! Και όσο γνωρίζω οι εξαιρέσεις είναι ελάχιστες. Στα πανεπιστήμια του εξωτερικού οργανώνονται σειρά εκδηλώσεων υποδοχής, να γνωρίσουν τα πρόσωπα, το χώρο, να επιλέξουν μαθήματα, να μάθουν τις διαδικασίες. Εδώ το ρόλο αυτό τον έχουν αναλάβει οι παρατάξεις- με τον τρόπο και τα αποτελέσματα που όλοι καταλαβαίνουμε.
Είχα ρωτήσει κάποτε έναν καθηγητή φίλο πώς μπορούν να αφήνουν έτσι τους πρωτοετείς αντί να προσπαθούν με κάθε τρόπο να τους κερδίσουν να τους κάνουν να αγαπήσουν το πανεπιστήμιο και να το σεβαστούν από την πρώτη στιγμή -ιδίως την πρώτη στιγμή όταν ακόμα νιώθουν δέος και δεν το έχουν απομυθοποιήσει. Δεν προλαβαίνουμε ήταν η αφοπλιστική του απάντηση.
Το αποτέλεσμα; Το καλοκαίρι τα παιδιά που έμειναν Ελλάδα συναντήθηκαν με τους συμμαθητές τους που πήγαν έξω. Λαμπροί μαθητές οι πρώτοι, πολλοί είχαν μπει σε σχολές υψηλών απαιτήσεων πολύ μεγαλύτερων από τις αντίστοιχες σχολές του εξωτερικού. Κι όμως ούτε ένας -και φοβάμαι ότι δεν είναι τυχαίο- δεν είχε περάσει όλα τα μαθήματα τη χρονιάς του. Οι πιο πολλοί -όχι όλοι- μιλούσαν για το χαμένο πρώτο εξάμηνο και εξηγούσαν ότι διάβασαν τον τελευταίο μόνο μήνα πριν τις εξετάσεις.
Αντίθετα για τους συμφοιτητές τους του εξωτερικού όσοι είχαν χάσει κάποιο μάθημα ήταν υποχρεωμένοι να το δώσουν το Σεπτέμβριο- με κίνδυνο να αναγκαστούν να επαναλάβουν τη χρονιά ή να εκδιωχθούν από το πανεπιστήμιο. Και βέβαια είχαν όλο το χρόνο υποχρεωτικές εργασίες έτσι ώστε και οι παρουσίες να είναι υποχρεωτικές αλλά και το πανεπιστήμιο να μη διαρκεί ένα μήνα. Αυτονόητα πράγματα που για κάποιο λόγο όμως αντί για τον κανόνα αποτελούν στην Ελλάδα την εξαίρεση! Και ας μη μας κατηγορούν ότι αδικούμε το πανεπιστήμιο γιατί ως γονείς αυτά βλέπουμε και δικαίως ανησυχούμε.
ΥΓ. Όλα αυτά ισχύουν σε μια καλή χρονιά. Γιατί αν είναι άτυχοι οι πρωτοετείς φοιτητές θα μπούνε στο πανεπιστήμιο καλό Δεκέμβρη αν αποφασιστεί ως τότε να σταματήσουν οι καταλήψεις. Όπως ενδεχομένως φέτος που οι πρυτανείες κλείνουν το μάτι στις παρατάξεις. Ότι έκαναν πάντα δηλαδή.
