Προφανώς, έχουμε χάσει εντελώς τα λογικά μας. «Η κυριαρχία των Ελλήνων θα περιοριστεί σημαντικά» είπε την Κυριακή ο πρόεδρος του Eurogroup Ζαν-Κλοντ Γιούνκερ. Κι εμείς, τον ακούμε, σα να μη συμβαίνει τίποτα. Ε, λοιπόν, συμβαίνει. Για την ακρίβεια, συμβαίνουν πολλά.
Η δήλωση Γιούνκερ είναι, θα έπρεπε να είναι, εντελώς απαράδεκτη για την Ελλάδα και την κυβέρνησή της. Ο κατά τα λοιπά λαλίστατος κ. Παπανδρέου, θα έπρεπε να θυμηθεί ότι, παρά τις φοβερές δυσκολίες, παραμένει πρωθυπουργός μιας ευρωπαικής χώρας του 21ου αιώνα, ακόμα τουλάχιστον πλήρους μέλους της Ευρωπαικής Ενωσης, της ευρωζώνης, του ΟΗΕ και του ΝΑΤΟ και να εγκαλέσει τον κ. Γιούνκερ. Δεν είναι νοητό μια τέτοια χώρα να αποκαλείται χώρα μειωμένης κυριαρχίας και να το αποδέχεται. Ότι κι αν χρωστάει, όπου κι αν χρωστάει, όσα κι αν χρωστάει, για όποιο λόγο κι αν τα χρωστάει.
Πρώτον, είναι αδιανόητο για την ίδια την Ε.Ε. να θεωρεί ότι στους κόλπους της μετέχει μια χώρα μειωμένης κυριαρχίας. Είναι έξω από κάθε λογική αλλά και από κάθε Συνθήκη, ιδρυτική ή άλλη. Η Ε.Ε. είναι μία ένωση ελεύθερων, κυρίαρχων και δημοκρατικών κρατών. Αν άλλαξε και δεν είναι, πρέπει να το πληροφορηθούμε. Ασφαλώς και δεν άλλαξε καταστατικά. Αλλάζει όμως πραγματικά, διολισθαίνει διαρκώς σε μια αντίληψη που ουδεμία σχέση έχει με το ευρωπαικό κεκτημένο, ούτε τους λόγους και τους τρόπους με τους οποίους πρώτα η Ε.Ο.Κ. και, στη συνέχεια, η Ε.Ε. σχηματίστηκαν. Χώρα μειωμένης κυριαρχίας σημαίνει μπανανία. Και αυτό δεν είναι Ευρώπη. Δεν έχει καμία σχέση με Ευρώπη: είναι καθεστώς κατοχής.
Δεύτερον, είναι αδιανόητο για την ίδια την Ελλάδα: τι μήνυμα εκπέμπει προς πάσα κατεύθυνση όταν η κυβέρνησή της αποδέχεται αυτή την αθλιότητα; Αθλιότητα σαφής και ξεκάθαρη: παρά τις ωραιοποιήσεις και τις σχετικοποιήσεις, Ο κ. Γιούνκερ είναι μεγάλο παιδί και ξέρει πολύ καλά και τι λέει και γιατί το λέει.
Και η μόνη απάντηση που μπορεί και πρέπει να λάβει είναι ότι πρέπει να ζητήσει συγνώμη από τη χώρα και το λαό της. Γιατί αλλιώς η Ελλάδα διαθέτει και τα θεσμικά εργαλεία στην ίδια την Ε.Ε. (λ.χ. πλήρες μπλοκάρισμα διαδικασιών όπως η επόμενη ευρωπαική Συνθήκη), αλλά και την πολιτική επικινδυνότητα να τα παίξει όλα για όλα και να τα κάνει μπάχαλο… Εκεί να δει κανείς τον κ. Γιούνκερ και τις τράπεζες που εκπροσωπεί – γιατί αυτές και μόνον αυτές εκπροσωπεί…
Τι μήνυμα λαμβάνουν, πρώτα απ΄ όλα οι πολίτες της Ελλάδας που καλούνται να σηκώσουν αυτά τα πρωτοφανή και εξαιρετικά αμφιλεγόμενα φορτία; Μας λέει ο κ. Γιούνκερ ότι είμαστε υπόδουλοι; Ε, τότε, δεν έχουμε να χάσουμε παρά τις αλυσίδες μας… Χειρότερα δεν έχει.
Αν είναι η Ελλάδα να ζυγίσει την απώλεια κυριαρχίας και την πτώχευση, οφείλει πολύ σοβαρά να σκεφτεί να επιλέξει την πτώχευση: υποτίθεται ότι όλα αυτά που γίνονται, γίνονται για να αλλάξει η χώρα. Όχι για να υποδουλωθεί. Αν είναι να διαλέξουμε μεταξύ υποτέλειας και δελτίου στα καύσιμα, προσωπικά, τουλάχιστον, διαλέγω ασυζητητί δελτίο στα καύσιμα… Και ίσως και πολλοί άλλοι Ελληνες.
Λέμε ότι τα κάνουμε όλα αυτά για το μέλλον. Όμως, μέλλον με υποτέλεια, με μειωμένη κυριαρχία, δεν είναι μέλλον. Μήπως λοιπόν τα κάνουμε απλώς για το σήμερα; Για το τώρα; Από φόβο μήπως χάσουμε ότι έμεινε από την φενάκη της καλοπέρασής μας;
Μήπως γι αυτό κληροδοτούμε στις επόμενες γενιές μια χώρα μειωμένης κυριαρχίας, απλώς και μόνο για να μην ξεβολευτούμε για τα επόμενα δύο, πέντε, δέκα χρόνια;
Μήπως όλο αυτό είναι εξίσου εγωιστικό με όλα όσα έγιναν και μας οδήγησαν εδώ; Μήπως για να αποφύγουμε το δελτίο στα καύσιμα και ότι άλλο φέρνει η πτώχευση (που είναι δε και λίαν αμφίβολο ότι θα έρθει, ή, τουλάχιστον εξίσου σίγουρο είναι ότι θα έρθει και με αυτές τις «δόσεις» και το γνωρίζουμε όλοι) θυσιάζουμε πραγματικά το μέλλον των επόμενων γενεών, για να αποφύγουμε τη δική μας ταλαιπωρία σήμερα; Αν είναι κάποιος να πληρώσει τόσο, ας πληρώσουμε εμείς, τώρα. Όχι οι γενιές που έρχονται με τη μειωμένη κυριαρχία που προκαταβολικά τους εξασφάλισε ο κ. Γιούνκερ, ο οποίος έσπευσε να συμπληρώσει ότι το χρέος θα μας κυνηγάει για χρόνια, δηλαδή και η απώλεια κυριαρχίας μαζί…
Τρίτον, τι μήνυμα στέλνουμε στον υπόλοιπο κόσμο; Σε εχθρούς και συμμάχους; Ποια χώρα πρόκειται να στηρίξει ή να συμμαχίσει με μια άλλη όταν αυτή αποδέχεται τέτοια κατηγοριοποίηση για οποιοδήποτε λόγο; Υπάρχει καμία; Ποιος θα εμπιστευτεί μια τέτοια χώρα και μια τέτοια κυβέρνηση; Για να κάνει τι; Αλλά και τι μήνυμα στέλνουμε στην Τουρκία; Τι της λέμε; Δεν της λέμε ότι έχουμε πλέον παραδοθεί πλήρως; Δεν την καλούμε να επιβάλλει τα τετελεσμένα που εδώ και χρόνια παλεύει;
Οσο κι αν το θέλει ο κ. Γιούνκερ, που κάνει τη μία αντιφατική δήλωση μετά την άλλη, όσο κι αν το επιθυμεί το Βερολίνο, που αυτό και η πολιτική του χτίζουν σήμερα τις μειωμένες κυριαρχίες στην Ευρώπη, η Ελλάδα ΔΕΝ είναι χώρα μειωμένης κυριαρχίας, παρά το χρέος της. Εχει ακόμα δύναμη, αρκεί να το αποφασίσει. Να ξεζαλιστεί από τους εκβιασμούς και να έρθει στα σύγκαλά της. Κι έχει πολλά να κάνει τότε: αντί να αποδέχεται την μειωμένη κυριαρχία, ας προστρέξει σε συμμαχίες. Ας ζητήσει λ.χ. ο κ. Παπανδρέου να πάει επίσημη επίσκεψη στην Ουάσικτον. Ας προστρέξει εκεί για να αλλάξει τα δεδομένα: έτσι κι αλλιώς, τρεις φορές μέχρι σήμερα σε αυτή την κρίση η αμερικανική παρέμβαση δεν ήταν εκείνη που μας διέσωσε, όσο ήταν δυνατό, από τη γερμανική και δήθεν «ευρωπαική» λαίλαπα;
Η τελευταία φορά που η Ελλάδα αντιμετωπίστηκε επισήμως από την πολιτική ηγεσία μιας άλλης χώρας ως χώρα μειωμένης κυριαρχίας, ήταν τα χαράματα της 28ης Οκτωβρίου 1940, με το ιταλικό τελεσίγραφο. Και τότε, πολλοί πίστευαν ότι δεν έπρεπε να αντιδράσει. Και δεν την περίμενε η οικονομική, αλλά η πλήρης κατάκτηση, που ήταν περίπου βέβαιη και τρομακτικά χειρότερη από αυτή που μπορεί να φέρει μια πτώχευση. Κι όμως η Ελλάδα αντέδρασε. Μάλλον, θα έκανε λάθος. Και μη βιαστεί κανείς να πει ότι δεν υπάρχει καμία σύγκριση. Ας σκεφτεί και δύο και τρεις φορές πριν το πει…
