Μέσα σ’ όλα, ήρθε κι αυτό: ξαφνικά, άνοιξε μια συζήτηση για «ύποπτες κινήσεις» αποστράτων. Πώς άνοιξε; Από καταγγελία του νέου υπουργού Εθνικής Αμυνας Π. Μπεγλίτη στη Βουλή, σύμφωνα με τον οποίο η αξιωματική αντιπολίτευση πρέπει «να σταματήσει να βλέπει το χώρο των Ενόπλων Δυνάμεων ως έναν ιστορικά προνομιακό χώρο», τη στιγμή, που, όπως λέει ο ίδιος, συγκεκριμένες ενώσεις αποστράτων καλούν στελέχη των Ενόπλων Δυνάμεων «να βρίσκονται σε εγρήγορση για να αποκρούσουν την κυβέρνηση». Στον υπουργό απάντησε ο γραμματέας της Κ.Ο. της Νέας Δημοκρατίας και πρώην υφυπουργός Εθνικής Αμυνας Κ. Τασούλας, ότι «δεν υπάρχει τέτοια επιρροή. Όχι μόνον δεν τους καθοδηγεί η ΝΔ, αλλά το κύρος και η υπευθυνότητα αυτών των ανθρώπων δεν θα επέτρεπε κάτι τέτοιο».
Ο κ. Μπεγλίτης είναι σοβαρός και ήπιων τόνων άνθρωπος, χωρίς εμπάθειες και χωρίς κομματικές προτεραιότητες ή ιδεοληψίες πάνω από τα καθήκοντά του. Επίσης, ξέρει τι του γίνεται. Εχει ήδη διετή θητεία στο υπουργείο Εθνικής Αμυνας ως αναπληρωτής υπουργός, καθώς και μακρά θητεία ως διπλωμάτης πριν μπει στην πολιτική. Γι αυτό ακριβώς, από τη στιγμή που προχώρησε σε μια τέτοια καταγγελία, έπρεπε να κάνει κάτι που δεν έκανε: να μην αφήσει γκρίζες ζώνες και ασαφή πεδία.
Πρώτον, αφού φέρνει στη Βουλή μια τόσο σοβαρή καταγγελία, οφείλει αμέσως όχι απλώς να την κάνει συγκεκριμένη, να πει με το όνομά τους ποιους εννοεί, αλλά και να μην ρίξει θολές πληροφορίες για σύνδεσή τους με την αξιωματική αντιπολίτευση.
Όταν ένας υπουργός Αμυνας έχει κάτι να καταγγείλει σε αυτό το επίπεδο σοβαρότητας, οφείλει να λέει την αλήθεια και να τη λέει καθαρά. Κι αυτό, όχι μόνον επειδή τα υπονοούμενα σε τέτοια θέματα κάνουν πολύ κακό, ειδικά όταν εμπλέκουν δήθεν ένα μεγάλο κοινοβουλευτικό κόμμα, αλλά και επειδή ο ελληνικός λαός έχει δικαίωμα να γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει, αν κάτι συμβαίνει. Αν λοιπόν έχει κάτι συγκεκριμένο να πει ο κ. Μπεγλίτης, οφείλει να το πει τώρα και χωρίς μισόλογα. Είναι πρώτιστο καθήκον του να το πράξει.
Δεν γνωρίζω αν υπάρχουν άνθρωποι που μέσα από αυτές τις ενώσεις πράττουν κάτι τέτοιο. Εκείνο που είναι απόλυτα βέβαιο, είναι ότι, και να το πράττουν, δεν πρόκειται να βρουν την παραμικρή απήχηση στους εν ενεργεία αξιωματικούς, από το βαθμό του ανθυπολοχαγού, μέχρι τον βαθμό του εν ενεργεία Πτεράρχου Α / ΓΕΕΘΑ. Σήμερα, η πόρτα αυτή είναι όχι απλώς κλειστή, αλλά ερμητικά σφραγισμένη.
Οσο για τον συνδικαλισμό στις Ενοπλες Δυνάμεις, είναι μια ιστορία που βαστά ήδη πάνω από μία πενταετία. Όταν στα μέσα της δεκαετίας του 2000 είχε ανακύψει το ζήτημα, έγιναν όλες οι νόμιμες ενέργειες από την τότε φυσική ηγεσία των Ενόπλων Δυνάμεων να σταματήσει το θέμα. Όμως, εκείνη την εποχή – ο κ. Μπεγλίτης δεν είχε καμιά εμπλοκή ακόμα με αυτόν το χώρο – ήταν αρκετοί αυτοί που στο κόμμα του το έβλεπαν αλλιώς απ’ ότι εκείνος ορθά και υπεύθυνα το βλέπει σήμερα έχοντας την πολιτική ευθύνη των Ενόπλων Δυνάμεων…
Εδώ και πολλά χρόνια, ιδίως σήμερα, οι αξιωματικοί των Ενόπλων Δυνάμεων δουλεύουν με ιδιαίτερα αντίξοες συνθήκες και δυσανάλογα περιορισμένα μέσα, για να διασφαλίσουν ότι αυτή η χώρα θα έχει εξωτερική ασφάλεια.
Ουδέποτε ενεπλάκησαν με οτιδήποτε άλλο. Ούτε μυστικές ενώσεις διαθέτουν, ούτε πολιτικούς στόχους, ούτε επίορκοι είναι, ούτε καν «σταγονίδια» υπάρχουν στις τάξεις τους, ούτε το μορφωτικό τους επίπεδο είναι τέτοιο ώστε να τους επιτρέπει να πέφτουν σε πλάνες τόσο επικίνδυνης μορφής, ούτε παλάτια υπάρχουν να λειτουργούν με παρακράτη στο στράτευμα, ούτε ξένες δυνάμεις απεργάζονται κάτι σε αυτή την κατεύθυνση, αλλά ακόμα κι αν το ήθελαν δεν θα το μπορούσαν, ούτε, πολύ περισσότερο, οι φυσικές τους ηγεσίες θα επέτρεπαν την παραμικρή απόκλιση τέτοιας μορφής, που άλλωστε δεν υπάρχει. Οι αξιωματικοί, όπως όλοι οι Ελληνες, έχουν προσωπικά τις πολιτικές απόψεις τους (και είναι λίαν αμφίβολο αν οι περισσότεροι βρίσκονται κοντά στη Νέα Δημοκρατία, μάλλον στο ΠΑΣΟΚ βρίσκονται, αλλά αυτό είναι άλλο θέμα), μα αυτές οι απόψεις, ουδέποτε εμπλέκονται με τα καθήκοντά τους.
Ισως λοιπόν να μην το αντιλαμβάνεται, και σίγουρα δεν το πράττει από πρόθεση, αλλά ο κ. Μπεγλίτης οφείλει να αντιληφθεί ότι, για όλους αυτούς τους λόγους, προσβάλλει τους αξιωματικούς λέγοντας, και μάλιστα αόριστα, ότι μπορεί να γίνονται αποδέκτες τέτοιων προτροπών. Οφείλει λοιπόν να επανέλθει στο θέμα: αφενός να καταγγείλει δημοσίως με το όνομά τους αυτούς που εννοεί και, αφετέρου, να δηλώσει την εμπιστοσύνη του στα στελέχη των ενόπλων δυνάμεων, να πει ότι όλα αυτά, αν υπάρχουν, δεν τους αγγίζουν καν.
Εκτός κι αν, πράγμα που θα προκαλέσει τεράστια έκπληξη, για κάποιον λόγο δεν διαθέτει τέτοια εμπιστοσύνη. Οπότε η οφειλή του είναι ακόμα μεγαλύτερη και πολύ πιο άμεσα είναι επείγον να γνωστοποιηθεί σήμερα κιόλας στον ελληνικό λαό.
