Ο Μίκης είναι ο Μίκης. Μια μεγιστοτεράστια κατηγορία από μόνος του. Μπροστά σ’ αυτόν τον γίγαντα άπαντες του Κοινοβουλίου είναι μύγες. Κι εγώ διαφώνησα πολλές φορές με τις επιλογές του αλλά δεν έβγαλα τσιμουδιά. Σεβάστηκα τον βρετανικό κανόνα που λέει «έναν μεγάλο καλλιτέχνη, ακόμα και στις χειρότερες στιγμές του δεν τον γκρεμίζεις». Ο Μίκης είναι η ζωντανή απόδειξη της θρυλικής ρήσης ενός ογκόλιθου με το όνομα Οσκαρ Ουάιλντ. Μια ρήση που έχει στοιχειώσει τις ελπίδες μου γι’ αυτόν τον αξιοθρήνητο κόσμο που φτιάξαμε. Ελεγε λοιπόν «Ολοι ζούμε στον υπόνομο αλλά μερικοί από εμάς, κοιτάμε τ’ άστρα». Ο Μίκης από την πρώτη στιγμή κοιτάει τ’ άστρα. Και με τους αγώνες του και τα ξερονήσια του και τις πληγές από τα βασανιστήρια και από την μουσική του. Μια επικών διαστάσεων καλλιτεχνική προσφορά που διαφήμισε την χώρα όσο κανείς άλλος σύγχρονός του. Τι να λέμε τώρα; Ούτε έφαγε τον αγλέουρα από τα κρατικά ταμεία. Ούτε υπήρξε κολλητός της μεγαλοεργολαβίας. Ούτε εντεταλμένος των πολυεθνικών. Ούτε σφουγγαρίστρα των ξένων αφεντικών. Αν δεν προσπερνάμε τις ακατανόητες, μερικές φορές, επιλογές του, τότε με την ίδια αυστηρότητα πρέπει επειγόντως ν’ αρπάξουμε ό,τι βρούμε μπροστά μας και να καθαρίσουμε την πολιτική κόπρο του Αυγείου. Επομένως τουλάχιστον θρασύτατη η λάσπη που αμόλησε η Ντόρα Μπακογιάννη. Που αναρωτήθηκε από πού τάχα μου βρήκε τα λεφτά ο Μίκης να οργανώσει την συγκέντρωση στα Προπύλαια. Δηλαδή τα μεγάφωνα και το μικρόφωνο. Πρώτα έπρεπε να μας πει από πού τα βρήκε και οργάνωσε το πολυπληθές εναρκτήριο λάκτισμα του κόμματός της. Ασε να μην ανοίξω το στόμα μου. Και επομένως εντελώς ύπουλη και αχαρακτήριστη είναι η πλάγια επίθεση για την χτεσινή του ομιλία στην πλατεία Αριστοτέλους της Θεσσαλονίκης. Η Δημοκρατία δεν είναι το προνόμιο των Μνημονιόπληκτων. Είναι κι αυτών που πιστεύουν ότι με κάθε κόστος, ακόμα και με την χρεοκοπία, θα πορεύονται με υπερηφάνεια για να φτιάξουν το μέλλον των παιδιών τους. Δεν μας αρέσει; Τότε καλώς ήρθες Δικτατορία!