Έτσι όπως εξελίσσονται τα πράγματα, με τις ταλαντεύσεις του Γιώργου, τις απαιτήσεις των εταίρων και τις αντιδράσεις των αγανακτισμένων πολιτών, δύο τινά μπορούν να συμβούν στη χώρα:
Ή να αποδεχθούμε τις αυστηρές συστάσεις των ξένων και να εφαρμόσουμε την απαιτούμενη από τους εταίρους και δανειστές νεοφιλελεύθερη συνταγή – σοκ τύπου Θάτσερ ή να δηλώσουμε ανυπάκουοι και να αναλάβουμε τις ευθύνες μιας εσωστρεφούς και απομονωμένης ζωής σαν εκείνη του γαλατικού χωριού των κόμικς του Αστερίξ και του Οβελίξ.
Στην πρώτη περίπτωση η χώρα θα χάσει βαθμούς ελευθερίας, η εξάρτησή της θα αυξηθεί, τα εισοδήματα θα υποχωρήσουν και οι πολίτες θα ισορροπήσουν σε χαμηλότερο επίπεδο, αλλά θα διατηρούν την προσδοκία χρηματοδότησης και επαφής με το διεθνές σύστημα, με την ελπίδα θα υπάρξει νέος κύκλος ευκαιριών και ότι η ανάκαμψη θα έλθει αργά ή γρήγορα.
Στην δεύτερη περίπτωση, από τη στιγμή που θα αρνηθούμε το νέο μνημόνιο, η ροή χρημάτων από την Ευρώπη θα διακοπεί, η στάση πληρωμών αναγκαστικά θα επέλθει, οι Τράπεζες θα καταρρεύσουν την επομένη στιγμή, το οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό χάος θα επέλθουν.
Και το ερώτημα που ευθέως τίθεται είναι αν η ελληνική κοινωνία κατ’ αρχήν συμφωνεί με την εκδοχή του χάους και αν είναι διατεθειμένη να υποστεί τις συνέπειες μιας μεγάλης, στρατηγικού χαρακτήρα, αλλαγής, η οποία θα μεταβάλει τη θέση της χώρας, θα την βγάλει, πιθανώς, όχι μόνο από την ευρωζώνη, αλλά και από το διεθνές οικονομικό σύστημα.
Σημειωτέον, ότι η μετάπτωση από τη μια κατάσταση στην άλλη δεν θα είναι ομαλή και ότι στο ενδιάμεσο διάστημα θα πληγούν πρόσωπα, θα κλονισθούν συνειδήσεις, θα δοκιμασθούν οι αντοχές όλων, η κοινωνική ειρήνη θα διασαλευθεί και το αποτέλεσμά της δεν είναι βέβαιο, μπορεί να οδηγήσει σε λύσεις αυταρχικές και απόλυτα αντιδημοκρατικές, πολύ διαφορετικές απ’ τα αμεσοδημοκρατικά θερινά όνειρα της πλατείας Συντάγματος.
Αλλά και αυτή καθεαυτή η εκδοχή της ανεξάρτητης και απροσκύνητης χώρας – γαλατικού χωριού, ούτε απλή είναι, ούτε εύκολη.
Μπορεί να έλκει κάποιους, αλλά θα φέρει περιορισμούς, στερήσεις και πρωτίστως θα απαιτήσει λιτό βίο και υπερπροσπάθεια απ’ όλους.
Με άλλα λόγια, δεν υπάρχει λύση τεμπέλικη, της σχόλης και της αραχτής. Οποιος νομίζει ότι η χώρα θα σωθεί απλά ξενυχτώντας στο Σύνταγμα, πλανάται πλάνην οικτρά.
Γι’ αυτό, όσοι διεκδικούν τη σωτηρία της πατρίδας ή απλώς της ψυχής τους, οφείλουν να γνωρίζουν ότι όποια λύση κι αν επιλέγουν, θα πρέπει να την σχεδιάσουν πρώτα καλά και στη συνέχεια να στρωθούν για χρόνια στη δουλειά.
Χωρίς κόπο, χωρίς δουλειά, χωρίς υπερπροσπάθεια η χώρα δεν σώζεται.
Τα υπόλοιπα είναι καλαμπούρια για τα καφενεία και τις υπαίθριες μεταμεσονύχτιες μαζώξεις.
akarakousis@dolnet.gr
