Πριν από περίπου ένα χρόνο ο κακομοίρης (ούτως ή άλλως) ο Στρος-Καν είχε δηλώσει ότι με βάση την εμπειρία του ΔΝΤ, τα προγράμματά του αποδίδουν καλύτερα στις χώρες που η κοινή γνώμη τα αποδέχεται και αποτυγχάνουν πλήρως στις χώρες που η κοινή γνώμη δεν τα αποδέχεται. Ο βαθμός αποδοχής αυτών των προγραμμάτων από την κοινή γνώμη εξαρτάται φυσικά από το αν και κατά πόσο τα αποδέχονται οι πολιτικές δυνάμεις της κάθε χώρας.
Στην περίπτωση της Αργεντινής για παράδειγμα, όπου οι ρίζες του λαϊκισμού είναι βαθιές το ΔΝΤ απέτυχε. Η χώρα αυτή ατύχησε να έχει επί σειρά ετών ανεπαρκείς πολιτικούς ηγέτες ( Μένεμ, Ντε λα Ρούα,Κίρσνερ, η χήρα του) που την οδήγησαν στην καταστροφή, την πείνα και την εξαθλίωση. Το ΔΝΤ εξεδιώχθη κακήν κακώς από την Αργεντινή πριν από περίπου δέκα χρόνια και σήμερα προετοιμάζεται το έδαφος για την επιστροφή του, αφού οι αρχές της χώρας δεν είναι καν σε θέση να υπολογίσουν το ύψος του πληθωρισμού.
Αντιθέτως η Βραζιλία ευτύχησε τις δύο τελευταίες δεκαετίες να έχει δύο ικανούς πολιτικούς ηγέτες (Καρντόσο και Λούλα Ντα Σίλβα) οι οποίοι, με τη βοήθεια του ΔΝΤ, σε πρώτη φάση απέφυγαν την χρεοκοπία του κράτους και στη συνέχεια απογείωσαν την οικονομία. Η περίπτωση της Βραζιλίας είναι μάλλον το καλύτερο παγκόσμιο παράδειγμα σωστής σοσιαλδημοκρατικής διαχείρισης τις τελευταίες δεκαετίες.
Με δεδομένες λοιπόν τις συνταγές του ΔΝΤ, είναι σαφές ότι η επιτυχία των προγραμμάτων του εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό από την ποιότητα των πολιτικών προσώπων και των δυνάμεων που ανά χώρα καλούνται να τα εφαρμόσουν.
Στην περίπτωση της Ελλάδας η ανυποληψία των πολιτικών ηγεσιών της είναι εσχάτως αναγνωρισμένη διεθνώς. Με βάση τα επίσημα κείμενα της Ευρωπαϊκής Ενωσης και σχεδόν όλων των διεθνών οργανισμών η χώρα έφθασε στο σημείο που βρίσκεται σήμερα όχι λόγω της διεθνούς οικονομικής κρίσης, αλλά – κυρίως- λόγω της κακοδιοίκησης. Ητοι της ανεπάρκειας του πολιτικού προσωπικού της.
Τούτων δοθέντων δύσκολα μπορεί κανείς να κακολογήσει όλους όσοι στην Ευρώπη πιστεύουν πως καλόν θα είναι να δεσμευθούν ακόμη και εγγράφως οι πολιτικές ηγεσίες της Ελλάδας ότι θα εφαρμόσουν το μνημόνιο. Κάτι που άλλωστε συνέβη στην Πορτογαλία, χωρίς κανείς να θιγεί. Οι αρχηγοί των κομμάτων της αντιπολίτευσης με επιστολές τους προς τους ιθύνοντες της ΕΕ και του ΔΝΤ βεβαίωσαν ότι συμφωνούν με το μνημόνιο και θα το εφαρμόσουν. Ουδείς θεώρησε ότι νοθεύεται το δημοκρατικό πολίτευμα, ούτε ότι καταργείται το δικαίωμα της αντιπολίτευσης να ελέγχει την κυβέρνηση.
Στην Ελλάδα, σηκώθηκαν κι οι πέτρες. Αλλοι μίλησαν για «προβοκάτσια» και άλλοι για «αποικιοκρατικές αντιλήψεις». Πολλοί τρόμαξαν και ήδη καλλιεργούν την ψευδαίσθηση ότι οι ευρωπαίοι «κατάλαβαν το λάθος τους» και «υποχωρούν».
Ωστόσο η έντονη αντίδραση πολλών εκ των πολιτικών προσωπικοτήτων της χώρας στην ιδέα της έγγραφης δέσμευσης, δύσκολα μπορεί να ερμηνευθεί ως αντίδραση κάποιας – έστω καθυστερημένης – αξιοπρέπειας. Το πιθανότερο είναι ότι οι περισσότεροι εξ αυτών έχουν στο πίσω μέρος του μυαλού τους ότι κατά κάποιο τρόπο θα καταφέρουν και πάλι να κοροϊδέψουν τους «κουτόφραγκους» και συνεπώς καλόν είναι να αποφεύγονται οι ενυπόγραφες δεσμεύσεις. Στο μεταξύ οι «κουτόφραγκοι» ετοιμάζονται για ανυπόγραφες επιταγές.
