Από τον Δεκέμβριο του 2008, από εκείνη τη φοβερή νύχτα του Αγίου Νικολάου που ακολούθησε της δολοφονίας του Αλέξη Γρηγορόπουλου στα Εξάρχεια, η παλαιά αντίθεση μεταξύ των αστυνομικών δυνάμεων και των αυτόνομων αριστεριστικών και αναρχικών ομάδων έλαβε άλλες διαστάσεις.
Εκτοτε οι συγκρούσεις έγιναν βιαιότερες, η αντίθεση ιδεολογικοποιήθηκε, μυθοποιήθηκε και μαζί σχεδόν προσωποποιήθηκε από τις δύο πλευρές.
Οι συμπίπτουσες ηλικιακά και τακτικά συγκρουόμενες, έκτοτε, δυνάμεις, θεωρούν εχθρούς αλλήλους.
Οι νεαροί της αυτονομίας αντιμετωπίζουν τα ΜΑΤ ως δυνάμει δολοφόνους και οι υπηρετούντες στα ΜΑΤ αστυνομικοί κάθε νεαρό με κουκούλα, αλογοουρά και σκουλαρίκια δυνάμει μολοτοφιστή, έτοιμο και ικανό να τους κάψει.
Προιόντος του χρόνου, η αντίθεση μετατράπηκε σε άσβεστο μίσος και το χειρότερο δόθηκε η ευκαιρία σε ακροδεξιές ομάδες και σχήματα να επιδράσουν στο σώμα της Αστυνομίας και να προσδώσουν ιδεολογικά χαρακτηριστικά στην όλη αντιπαράθεση.
Οι ακροαεριστεροί διαδηλωτές έγιναν για πολλούς, από τους αστυνομικούς των ΜΑΤ, εθνοπροδότες, μιάσματα, πρεζάκια, σύμμαχοι της εγκληματικότητας και των μεταναστών, έναs κύκλος, που στο όνομα του νόμου και της τάξης, πρέπει να τσακισθεί και να εξαφανισθεί.
Αυτό το κλίμα προφανώς όπλισε την Τετάρτη το απόγευμα τις διμοιρίες των ΜΑΤ και χτυπούσαν με τόσο μένος, όχι απλώς για να διαλύσουν ή να ακινητοποιήσουν τους διαδηλωτές, αλλά για να τους ξεκάνουν στην κυριολεξία.
Οσοι είδαν τις τηλεοπτικές εικόνες αντιλαμβάνονται του λόγου του αληθές.
Οι συγκεκριμένες διμοιρίες που έδρασαν στην οδό Πανεπιστημίου δεν διακρίνονταν από καμία αίσθηση μέτρου. Χτυπούσαν αλύπητα, μέχρι εξοντώσεως, όποιον έπεφτε στα χέρια τους, με τα γκλόπς, με τις ασπίδες, με τους πυροσβεστήρες με ότι είχαν και δεν είχαν.
Και όταν κάποιος δυστυχής διαδηλωτής έπεφτε στον δρόμο δεν έδειχναν κανένα έλεος, καμία συστολή, τον κλωτσούσαν στο κεφάλι, στο πρόσωπο, όπου έβρισκαν.
Οι εικόνες ήταν αν μη τι άλλο αποκρουστικές και αταίριαστες προς το σώμα της δημοκρατικής συντεταγμένης πολιτείας.
Θύμα τέτοιας επέμβασης έπεσε δυστυχώς ο νεαρός που νοσηλεύεται σε κρίσιμη κατάσταση στο Γενικό Κρατικό Νίκαιας.
Υποθέτουμε ότι όραμα των κ. Παπανδρέου και Παπουτσή δεν είναι μια σιδηρόφρακτη Δημοκρατία, που την υπερασπίζονται πορωμένοι ροπαλοφόροι, αλλά μια Δημοκρατία ελευθερίας και νομιμότητας, την οποία υπερασπίζονται εκπαιδευμένα όργανα της τάξης, που δεν ορίζονται από μίση και πάθη, αλλά από πίστη στο Σύνταγμα και διακρίνονται για τον αυτοέλεγχο και τη μετριοπάθεια που το καθήκον και ο θεσμικός τους ρόλος επιβάλλει.
Γεγονότα σαν αυτά της Τετάρτης δεν πρέπει να επαναληφθούν.
Το μίσος δεν ταιριάζει σε δημοκρατική χώρα, δεν αντιπροσωπεύει την κουλτούρα μας, ούτε τα ήθη μας, πολιτικά και κοινωνικά.
Η Δημοκρατία μπορεί να είναι αυστηρή, αλλά ποτέ εκδικητική. Αντιθέτως είναι ανεκτική, δεν μισεί, ούτε σκοτώνει τους πολίτες της .
Τους προστατεύει, δεν τους εχθρεύεται και τους προφυλλάσσει ανεξαρτήτως πεποιθήσεων και δογμάτων.
Και επειδή γενικά περνάμε δύσκολες ώρες και το επόμενο διάστημα πολλά θα κριθούν, η χώρα και η κοινωνία μας χρειάζονται καταλλαγή και μέτρο. Ο κίνδυνος να διολισθήσουμε σε εμφύλιες συρράξεις δεν είναι αμελητέος. Γι’ αυτό άπαντες και πρώτες οι αστυνομικές αρχές οφείλουν αυτοέλεγχο και αυτοσυγκράτηση.
akarakousis@dolnet.gr
