Αλγεινή εντύπωση και πλήθος μέχρι στιγμής αναπάντητα ερωτηματικά προκάλεσε στην ίδια της τη χώρα, όπως και σε πολλές άλλες, η απόφαση της προέδρου της αυστριακής βουλής να λογοκρίνει το Μαουτχάουζεν του Μίκη Θεοδωράκη και του Ιάκωβου Καμπανέλη, το οποίο ξαφνικά απέσυρε από τις τιμητικές εκδηλώσεις του κοινοβουλίου για τα θύματα του στρατοπέδου της φρίκης, στο οποίο έχασαν τη ζωή τους πάνω από 120 χιλιάδες άνθρωποι, μεταξύ των οποίων και πάνω από 3.500 Ελληνες.
Για να δικαιολογήσει τη βάρβαρη αυτή λογοκρισία και τη βάναυση προσβολή δύο μεγάλων ευρωπαίων δημιουργών, ενός κορυφαίου μουσικού έργου που είναι ταυτόχρονα και διεθνές σύμβολο ελευθερίας, που έχει τραγουδηθεί και ηχογραφηθεί αμέτρητες φορές και σε πολλές γλώσσες, η πρόεδρος του αυστριακού κοινοβουλίου επιχειρηματολόγησε υποστηρίζοντας ότι τα τελευταία χρόνια ο Μίκης Θεοδωράκης έχει προβεί σε δηλώσεις που «έχουν ενοχλήσει» ως «αντισημιτικές».
Τα «επιχειρήματά» της, είναι ασφαλώς ανάξια λόγου, καθώς όλα αυτά έχουν από πολύ καιρό απαντηθεί και εξηγηθεί, ενώ το έργο του Μίκη Θεοδωράκη, κι όχι μόνον το Μαουτχάουζεν, εξακολουθεί να παίζεται διαρκώς στο ίδιο το Ισραήλ, όπου, μάλιστα, μεταξύ πολλών άλλων που μπορεί να αναφέρει κανείς, μόλις αυτές τις μέρες προβάλλεται στη χώρα κι ένα νέο ντοκιμαντέρ γαλλογερμανικής παραγωγής από το κανάλι ARTE για τη ζωή του προκαλώντας μεγάλο ενδιαφέρον του κοινού.
Εμεις εδώ μπορεί να μην το έχουμε καταλάβει, όμως, αυτή τη στιγμή που η αυστριακή βουλή προχωρά σε αυτή τη σκοταδιστική απαγόρευση, ειδικές προβολές αυτού του ντοκιμαντέρ γίνονται, εκτός από το Τελ Αβίβ, σε πλήθος πόλεις στον κόσμο, από τη Φρανκφούρτη ως το Λος Αντζελες! Είναι συνεπώς τουλάχιστον φαιδρή η δικαιολογία που προέβαλε η πρόεδρος της αυστριακής βουλής για την απόφασή της.
Η απόφαση λοιπόν αυτή, της οποίας τα πραγματικά κίνητρα είναι ακόμα ανεξήγητα, προσβάλει βάναυσα το ίδιο το αυστριακό κοινοβούλιο. Η είδηση της λογοκρισίας κατά του Μαουτχάουζεν και των δημιουργών του, γεγονός πρωτοφανές στη δημοκρατική Ευρώπη, δείχνει ότι, δυστυχώς, κάποιοι άνθρωποι, δεν αλλάζουν ποτέ, γιατί μπορεί να αλλάζει εκείνο που υπηρετούν, αλλά όχι ο τρόπος που σκέπτονται.
Γιατί το να υπερασπίζεσαι δήθεν τη μνήμη του Μαουτχάουζεν λογοκρίνοντας με τέτοια φασιστική λογική ειδικά αυτό το έργο, συνιστά πολύ βαθειά αντίφαση, πράξη υποκριτική, που μόνον μαύρες σκέψεις μπορεί να προκαλέσει.
