Κάθε κυβέρνηση έχει δύο τρόπους για να κυβερνήσει: είτε φροντίζοντας με έναν προκαταρκτικό διάλογο να γνωρίζει όλες τις απόψεις, μετά να αποφασίζει μέτρα με τις διαδικασίες που προβλέπει το Σύνταγμα και να τα εφαρμόζει χωρίς δεύτερη κουβέντα· είτε τα μέτρα που αποφασίζει να τα διορθώνει εκ των υστέρων ως την ακύρωσή τους για να αντιμετωπίσει την αντίδραση των άμεσα ενδιαφερομένων. Στην πρώτη περίπτωση κυβερνά. Στη δεύτερη άγεται και φέρεται από την κάθε μειοψηφία. Στις δύσκολες ημέρες μας συμβαίνει δυστυχώς το δεύτερο.

Αυτό σημαίνει ότι έχουμε κυβέρνηση που βρίσκεται σε αδυναμία να κυβερνά. Η πιο πρόσφατη απόδειξη είναι η υπόθεση της Κερατέας. Προηγήθηκε το πρόβλημα των μεταναστών απεργών πείνας. Με ανάλογες μεθόδους προσπέρασαν οι αρμόδιοι υπουργοί, χωρίς να το λύσουν, το πρόβλημα των κλειστών επαγγελμάτων, την πάταξη της φοροδιαφυγής (κανένας μεγαλόσχημος κλέφτης του Δημοσίου δεν περνάει Πάσχα στον Κορυδαλλό) και πολλά άλλα δύσκολα προβλήματα.

Το αίτιο είναι ότι κανένα από τα μέτρα αυτά δεν μελετήθηκε αρκετά. Και η συνέπεια είναι ότι το τελικό κόστος το πληρώνουν οι «απλοί» πολίτες. Αυτοί, οι μόνοι που αναγκαστικά πληρώνουν φόρους από κουτσουρεμένους μισθούς και συντάξεις, θα χρηματοδοτήσουν τελικά τα νέα ευρωπαϊκά πρόστιμα που πολύ σωστά θα μας επιβληθούν για τις δολοφονικές χωματερές. Αυτοί, και όχι οι χρήστες των αυτοκινητόδρομων, θα πληρώσουν τη συντήρησή τους – άλλο η εξωφρενική απαίτηση για διόδια-επένδυση χωρίς συμμετοχή στα μελλοντικά κέρδη ιδιωτών. Αυτοί θα πληρώσουν τις «επαναστατικές» καταστροφές των εκδοτηρίων των σταθμών του μετρό και τα νέα συστήματα ασφαλείας. Αυτοί, χωρίς την αναλογική συνδρομή των επιβατών, θα πληρώσουν περισσότερα για τα μεροκάματα των εργαζομένων στα μέσα μεταφοράς… Ευτυχώς υπάρχουν και εξαιρέσεις. Δεν είναι όλοι οι υπουργοί παπουτσήδες με ή χωρίς πρωθυπουργική στήριξη. Απόδειξη, ο Λοβέρδος που έπραξε τα δέοντα με τη διοίκηση του νοσοκομείου «Αλεξάνδρα» και ο Χρυσοχοΐδης με τη διοίκηση της ΔΕΘ. Δεν θα έλεγα το ίδιο για την «επικαιροποίηση», και μάλιστα από τον Πρωθυπουργό, της θεωρίας ότι με λίγη υπομονή κάθε αυθαίρετο μπορεί να νομιμοποιηθεί, λες και δεν αρκούν τα όσα υπάρχουν.

Ναι, το γνωρίζουμε όλοι: πρέπει να τα βγάλουμε πέρα με την κρίση, «να τα καταφέρουμε», που λέει και ο ΓΑΠ. Ναι, όλοι πρέπει να βοηθήσουμε, η σωτηρία του τόπου είναι και δική μας σωτηρία. Αρκεί ο τόπος που θα βγει κάποτε από την κρίση να μην έχει μεταβληθεί, με «επενδύσεις» και «μέτρα», σε πανάσχημο μουντζούρη. Τα δάνεια έρχονται και κάποτε φεύγουν, το ξέρουμε από το 1821. Οι μουντζούρες όμως στο πρόσωπο της χώρας μένουν! Η φτώχεια δεν είναι μόνο ατομική.

Καλό Πάσχα, πάντως!


ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ