Σε φυτείες της Ηλείας. Οχι της Κολομβίας. Όλα τα άλλα παραπέμπουν σε σκηνές από ταινίες που κάποτε χαρακτηρίζονταν «Ακατάλληλες δι’ ανηλίκους» – σήμερα οι ανήλικοι τις «παίζουν» καθημερινά στις παιχνιδομηχανές. Άλλο όμως το βιντεάκι (και το dvdάκι) και άλλο η πραγματικότητα.
Αυτό που έγινε την Τρίτη (και που, όπως όλοι γνωρίζουμε, γίνεται χρόνια) στη Μανωλάδα, σε βάρος αυτή τη φορά των ρεπόρτερ του «Βήματος» είναι προσβολή, όχι απέναντι στη δημοσιογραφία, αλλά σε οποιαδήποτε Αρχή υποτίθεται ότι υπάρχει σε τούτη τη χώρα. Από την Αστυνομία και τη Δικαιοσύνη, την Περιφέρεια και το Κεντρικό Κράτος, την Εκκλησία, όλες θεσμικά και όλους προσωπικά…
Ολοι αυτοί βεβαίως είναι ένοχοι, όχι -επαναλαμβάνω- για την επίθεση στους δημοσιογράφους, αλλά γιατί ανέχονται και με την ανοχή τους υποδαυλίζουν ένα εξευτελιστικό για κάθε πολιτισμό καθεστώς ΞΕΝΗΣ ΚΑΤΟΧΗΣ. Διότι μόνο έτσι μπορεί να χαρακτηριστεί η κράτος εν κράτει συμπεριφορά των «ντόπιων» απέναντι στους «ξένους» – κάποτε Πακιστανούς, τώρα Ρουμάνους και Βούλγαρους και διαχρονικά Ελληνες…
Χρόνια φωνάζουν, γράφουν και καταγράφουν οι δημοσιογράφοι και οι φωτορεπόρτερ (για) την ΝΤΡΟΠΗ. Αυτό είναι το «όπλο» με το οποίο μπορούν να την «εμβολίσουν». Απέναντι σε όπλα αληθινά και εμβολισμούς πραγματικούς, γκανγκστερικούς, όπως για μια ακόμη φορά αποδεικνύεται. Τι άλλο να κάνουν;
Τρία ευρώ το κιλό κοστίζουν οι φράουλες στο σούπερ μάρκετ. Ο πόλεμος όμως εκεί κάτω γίνεται για κάτι πιο «μεγάλο». Μπορούμε να κλείσουμε τα μάτια και τα αυτιά και να απολαύσουμε το θεσπέσιο αυτό φρούτο. Ή μπορούμε να απαιτήσουμε (και να επιβάλουμε) η γεύση του να μην έχει τίποτα από αίμα. Και ψέμα.
Αυτό που χωρίζει τις δύο συμπεριφορές είναι μερικές χιλιάδες χρόνια εξέλιξης του πολιτισμού του ανθρώπου. Και κάπου 10.000 χιλιόμετρα. Οση η απόσταση Ηλείας-Κολομβίας…
