Το ερώτημα είναι απλό: πώς θα μπορούσε η χώρα να τα βγάλει πέρα χωρίς την προσφυγή σε εξωτερικό και εσωτερικό δανεισμό; Οσοι μας προτείνουν να βγούμε από το μνημόνιο, να πούμε συλλογικά «δεν πληρώνω» τα χρέη, να καταφύγουμε ξανά στη δραχμή, δηλαδή να δηλώσουμε σε όλους τους στυγνούς κεφαλαιοκράτες ότι έχασαν το σύνολο ή μέρος των χρημάτων που μας δάνεισαν ως τώρα, σε αυτό το ερώτημα οδηγούν. Γιατί δεν θα μας ξαναδανείσουν.
Η απάντηση είναι επίσης απλή: η χώρα δεν θα μπορούσε τότε να τα βγάλει πέρα και θα νοσταλγούσαμε τις σημερινές δυσκολίες! Θα φθάναμε στη μεγαλύτερη από την εποχή της πείνας του ΄41 συρρίκνωση του βιοτικού επιπέδου, με τον δραματικό περιορισμό των κάθε λογής αποδοχών και όχι μόνο στον δημόσιο τομέα, με πολύ βαρύτερους φόρους, με την κατάρρευση του τραπεζικού συστήματος και συνεπώς με τις όποιες, μεγάλες ή μικρές, καταθέσεις να χάνουν το μεγαλύτερο μέρος της αγοραστικής αξίας τους. Η πιθανή αύξηση του μαζικού τουρισμού (τζάμπα πράμα τότε η Ελλάδα, όπως όλες οι φτωχές χώρες) και μερικές εξαγωγές δεν θα μπορούσαν να αντισταθμίσουν το διπλάσιο ίσως κόστος των εισαγωγών. Οσο για την κοινωνική και πολιτική ειρήνη…
Η Νέα Δημοκρατία από τη μία μεριά, η Αριστερά από την άλλη, δεν μας εξηγούν πώς θα μπορούσαμε να οδηγηθούμε στην πολυπόθητη ανάπτυξη χωρίς τη συμβολή των «επενδυτών» αν τους πείσουν ότι βρέξειχιονίσει θα χάσουν τα λεφτά τους. Και δεν μας αποκαλύπτουν πώς, τότε, θα πορευθούμε με δραχμή και όχι με ευρώ που αναγκαστικά θα εγκαταλείψουμε.
Μας λένε ότι το μνημόνιο εξασφαλίζει τους δανειστές και όχι τη χώρα. Αλλά μας κρύβουν το γεγονός ότι ένα σημαντικό μέρος του δημόσιου χρέους σε ομόλογα (πέρα από τα απατηλά δομημένα νεοδημοκρατικά) βρίσκεται στα χέρια ελλήνων αποταμιευτών και μάλιστα μικροαποταμιευτών και κυρίως στα χέρια των κυριότερων ταμείων συντάξεων. Αν αποφασίσουμε «ότι δεν χρωστάμε» και «δεν πληρώνουμε» οι ξένοι που μας δάνεισαν θα μας αποκλείσουν από κάθε συναλλαγή και οι δικοί μας θα σπάσουν τα ταμεία τραπεζών και ιδρυμάτων.
Δεν επισημάνθηκε ποτέ διαδήλωση ή απεργία με στόχο τον περιορισμό των διορισμών, των αυξήσεων, των παροχών, της φοροδιαφυγής και γενικά της καθημερινής συλλογικής διαφθοράς. Το αντίθετο έγινε. Συνεπώς, η συμβολική έκφραση ότι «μαζί τα φάγαμε» μπορεί να εξοργίζει αλλά δεν απέχει από την πραγματικότητα. Θα μπορούσε μάλιστα να προβλέψει κανείς ότι αν αποτινάξουμε το μισητό μνημόνιο και φθάσουμε στην εθνική στάση πληρωμών με όλες τις πιθανές τότε συνέπειες, «μαζί τα κάναμε θάλασσα» με πορείες, απεργίες, μεγάλα λόγια, λαϊκούς αγώνες και «Ζάππεια 2»… somerit@otenet.gr
ΕΝΤΥΠΗ ΕΚΔΟΣΗ
