Ενας παλαιός αστικός μύθος, καλλιεργημένος στα μεταπολεμικά χρόνια, θέλει την Ελλάδα να ορίζεται από ένα »σύστημα» πολιτικής και οικονομικής εξουσίας, που ενεργεί βάσει συγκεκριμένων σκοπών και ιεραρχήσεων και κατά καιρούς θέτει στόχους και υποτίθεται ότι διαθέτει την ισχύ και τη δυνατότητα να επιβάλει κάθε φορά τη θέλησή του.
Ο ίδιος αστικός μύθος θέλει τις πολιτικές δυνάμεις και τα κόμματα να ποδηγεντούνται, κατά ένα μυστήριο τρόπο, απ’ αυτό το άφθαρτο και αόρατο »σύστημα», που δήθεν έχει άκρες παντού, από την πρεσβεία ως τα μίντια και από τις Τράπεζες και τις μεγάλες επιχειρήσεις ως τα πανεπιστήμια και τα ανώτατα δικαστήρια.
Κάπως έτσι το υποτιθέμενο »σύστημα», που συχνά επικαλούνται οι πολλοί συνωμοσιολογούντες τούτης της χώρας, διατηρεί τον έλεγχο, ελέγχει το χρήμα και »φτιάχνει» το ελληνικό μέλλον.
Λογικώς, λοιπόν αν υπήρχε και δρούσε το »σύστημα», αν τα πρόσωπα που το απαρτίζουν και οι δυνάμεις που το στηρίζουν στα μίντια, στις Τράπεζες στα πανεπιστήμια κι αλλού διέθεταν, όπως ο αστικός μύθος θέλει, »συστημική συνείδηση», τώρα θα βρισκόταν σε διέγερση, θα είχε φάει τα λύσακά του, προκειμένου να διασώσει τις κυρίαρχες εκφράσεις του, την οικονομία και τη χώρα.
Αν όντως υπήρχε, αν πράγματι είχε »συστημική συνείδηση» θα πίεζε διαρκώς την κυβέρνηση να αναλάβει το βάρος και το κόστος μεγάλων αλλαγών και μεταρρυθμίσεων, θα απαιτούσε από τα μίντια υποστήριξη και προπαγάνδα, θα διεκδικούσε από τις Τράπεζες υποστήριξη προς τις νευραλγικές για την λειτουργία της χώρας επιχειρήσεις και θα καλούσε τους οικονομικά ισχυρούς να συμβάλουν με όλες τους τις δυνάμεις στην προσπάθεια διάσωσης της χώρας και βεβαίως του »συστήματος», το οποίο, στο βαθμό που είναι συνδεδεμένο με τη χώρα, λογικώς κι αυτό κινδυνεύει.
Ωστόσο, στη σημερινή Ελλάδα τίποτε απ’όλα αυτά δεν συμβαίνει. Η κυβέρνηση μάλλον δεν καθηδηγείται από κανέναν και χάνεται στις αντιθέσεις των στελεχών της, τα μίντια και οι βασικοί εκπρόσωποί του συμπεριφέρονται σαν εχθροί του »συστήματος», αντιπολιτεύονται στην κυριολεξία τον εαυτό τους, οι Τράπεζες μάλλον δεν ξέρουν με ποιόν να πάνε και ποιόν να αφήσουν και οι οικονομικά ισχυροί μοιάζουν χαμένοι, κινδυνεύουν να χάσουν τα πάντα, είναι ακινητοποιημένοι, δεν είναι σε θέση να αναλάβουν το ελάχιστο ρίσκο προκειμένου να στηρίξουν το υποτιθέμενο »σύστημα» που τους έκανε δυνατούς και σπουδαίους.
Με άλλα λόγια ο αστικός μύθος καταρρίπτεται. Το υποτιθέμενο »σύστημα» είτε δεν υπάρχει, είτε αν υπάρχει απλώς είναι ανόητο…
