Οτι τα δωρεάν πανεπιστημιακά συγγράμματα αποτελούσαν βάση συναλλαγής το γνωρίζαμε όλοι. Εκείνο που μόλις τώρα μάθαμε είναι ότι κάθε χρόνο επικτυπωνόταν άπειρος αριθμός χωρίς κανείς να ελέγχει αν αυτά έφθαναν στους φοιτητές.
Και το μάθαμε με μια απλή πράξη: Οταν ζητήθηκε από τους φοιτητές στην αρχή της πανεπιστημιακής χρονιάς να δηλώσουν ηλεκτρονικά τα μαθήματα που θα παρακολουθήσουν και τα βιβλία που θα χρειασθούν. Απεδείχθη ότι τα δύο τρίτα των βιβλίων έμειναν στα αζήτητα.
Προφανής, λοιπόν, η σπατάλη και απλή η μέθοδος περιορισμού της. Θα μπορούσε βεβαίως να διερευνηθεί και πιο προχωρημένη λύση. Της πλήρους ελευθέρωσης των φοιτητών από τα υποχρεωτικά συγγράμματα. Στην εποχή της γνώσης, των ανοιχτών πηγών και των ηλεκτρονικών βιβλιοθηκών, αλήθεια πως να κλείσεις τη γνώση σε ένα μόνο σύγγραμμα;
