Ο Άγιος Πειραιώς Σεραφείμ δεν μπορεί, λέει, να αναπνέει τον ίδιο αέρα με τον υπουργό Δικαιοσύνης κ. Καστανίδη γιατί στο νομοσχέδιο που κατέθεσε παρέχεται η προστασία του νόμου και σε άτομα που προσδιορίζονται από τον «γενετήσιο σεξουαλικό τους προσανατολισμό». Παράξενο, πολύ παράξενο. Γιατί κατ’ εξοχήν στην χριστιανική παράδοση αναφέρεται ότι ο Ιησούς δεν δίστασε να αφήσει την αμαρτωλή Μαγδαληνή να του πλύνει τα πόδια. Βασιλικότερος και του Βασιλέως των… Βασιλέων δηλαδή ο Σεβασμιώτατος.
Να σοβαρευτούμε όμως. Κανείς δεν έχει την απαίτηση από τους Αγίους της εκκλησίας μας να φέρονται ως πραγματικοί Άγιοι. Ανθρωποι και αυτοί όπως όλοι μας έχουν τις αδυναμίες τους. Στην Ελλάδα όμως παρατηρείται η πλήρης αντιστροφή, η άρνηση της ίδιας της ουσίας της χριστιανικής διδασκαλίας. Ιεράρχες αντί να υιοθετούν το μήνυμα της αγάπης κηρύττουν την μισαλλοδοξία και αντί να ενώνουν τον λαό τον διχάζουν.
Δεν είναι προφανώς όλοι. Υπάρχουν λαμπρά παραδείγματα αφοσιωμένων ιεραρχών ικανών να εμπνεύσουν ακόμα και όσους δεν είναι πιστοί. Μέσα στην απλότητά του το μήνυμα της αγάπης, ο σεβασμός στον άνθρωπο δηλαδή, κινητοποιεί τους πολίτες με τρόπους που αντιστρατεύονται τον κυνισμό της εποχής. Είτε ως αναζήτηση νοήματος σε μια κοινωνία απόλυτης αβεβαιότητας είτε ως έμπρακτη αλληλεγγύη στους μη έχοντες.
Με άλλα λόγια η εκκλησία σαν φιλοσοφία και στάση ζωής θα μπορούσε να έχει έναν πολύ ευρύτερο ρόλο από ότι σήμερα. Προτιμά όμως να μένει προσκολλημένη στον τύπο και να αποφεύγει την ουσία. Δεν είναι μόνο τα σκάνδαλα που υπονομεύουν τον λόγο της. Είναι πολύ περισσότερο η αδυναμία της να εμπλακεί σε έναν ουσιαστικό διάλογο με την κοινωνία. Θα την εξέπληττε πόσοι θα ήταν διατεθιμένοι να την ακούσουν!
