Το ομολογώ χωρίς πρόβλημα: ακόμα και σήμερα όταν βλέπω αστυνομικό αλλάζω πεζοδρόμιο και, μολοντούτο, αν μου πει κάτι, έστω και καλημέρα, του απαντώ με αυτοσυγκράτηση αλλά και με κάποια επιθετικότητα. Που επεκτείνεται στις σχέσεις μου με όλες τις εξουσίες. Αναμνήσεις…
Όταν όμως είδα τις προάλλες, στην Πλατεία Συντάγματος, ένα νέο ένστολο παιδί να έχει μετατραπεί σε λαμπάδα αντέδρασα με οργή μεγάλη και αποτροπιασμό. Έτσι έχω αντιδράσει πάντα όταν κακοποιοί ή «επαναστάτες»
σκοτώνουν ή τραυματίζουν αστυνομικούς όχι σε «μάχες» αλλά σε ενέδρες.
Συνήθως πισώπλατα. Και άνανδρα. Έχουμε βέβαια τη στυγερή δολοφονία του Αλέξη Γρηγορόπουλου. Οι δράστες αστυνομικοί καταδικάστηκαν αυστηρά από τη Δικαιοσύνη που ανταποκρίθηκε, ευτυχώς, στο κοινό αίσθημα χωρίς να μετατραπεί σε όργανο δικαστικού λαϊκισμού.
Αυτοί που σκότωσαν προχτές δύο αστυνομικούς κοντά στην αγορά του Ρέντη και τραυμάτισαν άλλους δύο, μπορεί να είναι κακοποιοί (έτσι φαίνεται από τις ενδείξεις), μπορεί να είναι «δικοί μας» και μπορεί να είναι αλλοδαποί. Γιατί να αποκλείσουμε όμως το ενδεχόμενο η συμμορία τους να είναι πολυεθνική αλλά να λοξοκοιτάζει και προς τη τρομοκρατία;
Τα προηγούμενα υπόγειων πολυεθνικών διασυνδέσεων κακοποιών – τρομοκρατών είναι πολλά. Και αυτό είναι λογικό : κοινή είναι η μαύρη αγορά όπλων και κοινά είναι ίσως και τα «σπασίματα» τραπεζών που επιτρέπουν στους κάθε λογής παράνομους να ζουν, συνήθως καλά, ακόμα και με τα εξοχικά τους (17 Νοέμβρη) και να δρουν.
Η απάντηση ορισμένων για το τι διαπράττει η αστυνομία, τις υπερβάσεις της, τα χημικά της (προφανώς τα «μολότωφ» είναι γεμάτα Σανέλ αρ. 5) ακόμα και για βασανιστήρια σε αστυνομικά τμήματα που διαπιστώθηκαν και καταδικάστηκαν από ευρωπαϊκές δικαστικές αρχές, η απάντηση αυτή λοιπόν δεν ικανοποιεί. Γιατί παραπέμπει σε πρακτικές αυτοδικίας που σύντομα μετατρέπονται σε μπούμερανγκ, με θύμα και το κοινωνικό σύνολο.
Είναι σημαντικό οι άνθρωποι της αστυνομίας και οι οικογένειές τους να αισθάνονται ότι τους στηρίζουμε όταν μας προασπίζουν και ότι η από μέρους τόσων πολιτών αυστηρή καταδίκη των αστυνομικών υπερβάσεων προσδίδει
ακόμα μεγαλύτερη αξία στην αλληλεγγύη που κάθε μη φανατικός πολίτης πρέπει να εκφράζει προς όσους κάνουν το καθήκον τους και μερικές φορές αυτοθυσιάζονται, τελικά για όλους μας. Και στην αξία της φροντίδας, υλικής,
εκπαίδευσης, άσκησης και ελέγχου που η Πολιτεία τους οφείλει.
Σε βάρος ακόμα και των ελευθεριών οι φανατικοί της ασφάλειας και της τάξης προσπαθούν κάθε φορά να εκμεταλλευτούν πένθη και αναπόφευκτεςαποτυχίες για να προωθούν τον ακραίο λόγο μίσους που τους χαρακτηρίζει. Όλοι γνωρίζουμε ότι ο λόγος αυτός μπορεί να επηρεάσει όλες τις κατηγορίες στρατευμένων ενόπλων. Οι κυβερνήτες οφείλουν με πράξεις αυστηρά δημοκρατικές να μας προασπίσουν από κάθε παραστράτημα.
somerit@otenet.gr
