Στα μέσα Αυγούστου, καθώς η καλοκαιρινή σεζόν περνούσε την κρίσιμη καμπή του δεκαπενταύγουστου, ο πρόεδρος της Ένωσης Ξενοδοχείων Χαλκιδικής είχε μια φαεινή ιδέα. Να φιλοξενήσει σε πολυτελέστατο ξενοδοχείο της περιοχής τον πρέσβη του Ιράν στην Ελλάδα για να του εκθέσει το φιλόδοξο σχέδιό του: «να απλώσει η Χαλκιδική γέφυρα συνεργασίας στο Ιράν» δηλαδή να καλέσει Ιρανούς τουρίστες στη Χαλκιδική. Ο πρέσβης της Ισλαμικής Δημοκρατίας του Ιράν ενθουσιάστηκε. Αφού ανέφερε ότι εκατομμύρια ιρανών τουριστών μέχρι τώρα προτιμούσαν την Τουρκία, την Ισπανία και την Ιταλία, τόνισε τοενδιαφέρον που ήδη υπάρχει από τους Ιρανούς για την Ελλάδα, «μια χώρα με αξιόλογο αρχαίο πολιτισμό και κουλτούρα αντίστοιχα με αυτά των Περσών (sic). Η Χαλκιδική με τη διώρυγα του Ξέρξη και το βαρύ όνομα του Αριστοτέλη» (sic), αξίζει να εξελιχθεί σε αγαπημένο προορισμό των συμπατριωτών του.
Ελπίζουμε ότι οι έλληνες που ήταν παρόντες θα δαγκώθηκαν ακούγοντας τον κύριο πρέσβη να κάνει τις παραπάνω συγκρίσεις… Ωστόσο, πενία τέχνας κατεργάζεται. Εν μέσω σοβαρής οικονομικής κρίσης ο καθένας έχει δικαίωμα να προσπαθεί να βρει νόμιμους τρόπους για να διασώσει την επιχείρησή του. Άλλωστε, όπως θυμόμαστε και από την ιστορία, ο πλούτος από τα Σούσα δελέασε πολλούς και ίσως τελικά και ο Ξέρξης να είχε μεγαλύτερη επιτυχία αν είχε έρθει σαν τουρίστας.
Όμως, όπως δυστυχώς συμβαίνει στην Ελλάδα γενικότερα, μια μεγάλη μερίδα πολιτών δεν ενδιαφέρεται να ενημερώνεται για θέματα πέρα από εκείνα που αφορούν τον καθένα άμεσα και κοντόφθαλμα. Εδώ προφανώς δεν μαθαίνουμε για το τί γίνεται καθημερινά στο Ιράν. Δεν έχουμε δει, ακούσει, διαβάσει στις εφημερίδες, στην τηλεόραση, στο ίντερνετ, για το πώς εκεί άνθρωποι καταδικάζονται με συνοπτικές διαδικασίες σε ακρωτηριασμούς, μαστιγώσεις και βασανιστικούς θανάτους. Δεν γνωρίζουμε ότι οι γυναίκες υφίστανται όλα τα είδη διακρίσεων, περιορισμών και βίας σε καθημερινή βάση και επιπλέον ότι συνεχίζουν να καταδικάζονται σε θάνατο με λιθοβολισμό. Ότι η ελευθερία του τύπου και της έκφρασης είναι σχεδόν ανύπαρκτη, τα ομοφυλόφιλα άτομα απλώς «δεν υπάρχουν» και επιπλέον δεν αναγνωρίζεται το Ολοκαύτωμα. Ότι το Ιράν είναι η δεύτερη χώρα μετά την Κίνα που εκτελεί τους περισσότερους ανθρώπους ετησίως και η κυβέρνησή της – η οποία συν τοις άλλοις απειλεί και με πυρηνικό πόλεμο κατα καιρούς – είναι ένα από τα πιο απάνθρωπα καθεστώτα. Ότι αυτό το καθεστώς στηρίζεται στην πλειοψηφία των Ιρανών που το επικροτούν εκλογικά και το νομιμοποιούν πολιτικά.
Δεν υπάρχει ελεύθερη χώρα οι κάτοικοι της οποίας να μην έχουν σοκαριστεί με τις μαρτυρίες και τις ιστορίες ατόμων και κυρίως γυναικών που βγαίνουν μαζικά πλέον στη δημοσιότητα και αφορούν την καθημερινή καταπάτηση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στο Ιράν. Τις καταγγέλλουν οργανώσεις όπως η Διεθνής Αμνηστία, κυβερνήσεις, πολιτικοί, δημοσιογράφοι, διανοούμενοι και καλλιτέχνες. Για μας όμως είναι χαρά μας να συνεργαστούμε με τον Ιρανό Πρέσβη, αν είναι να έρθουν οι πλούσιοι Ιρανοί να ξοδέψουν στην Ελλάδα – τώρα που έχουμε και κρίση.
Αλλά ένα λεπτό. Φαίνεται ότι ενώ οι πλούσιοι ιρανοί τουρίστες είναι καλοδεχούμενοι στην Χαλκιδική, στην Αθήνα, κάποιοι άλλοι Ιρανοί είναι μάλλον ανεπιθύμητοι.
Δύο μήνες μετά τα τραπεζώματα στη Χαλκιδική, στις 14 Οκτωβρίου, επτά ιρανοί πολιτικοί πρόσφυγες (μία γυναίκα και έξι άντρες) που κατάφεραν να ξεφύγουν, έραψαν τα στόματά τους στο κέντρο των Αθηνών. Πολλοί περισσότεροι ξεκίνησαν μαζί τους μια απεργία πείνας και ταυτόχρονη διαμαρτυρία στα Προπύλαια. Αναγκάστηκαν να το κάνουν γιατί η ελληνική κυβέρνηση όχι μόνο δεν τους παρείχε πολιτικό άσυλο αλλά δεν εξέδιδε κάποια απόφαση περί ασύλου, κρατώντας τους κυριολεκτικά αιχμάλωτους στην Ελλάδα χωρίς δυνατότητα αίτησης ασύλου σε άλλη χώρα της ΕΕ και παρά τις παρεμβάσεις της Διεθνούς Αμνηστίας. Ενώ σε άλλες ευρωπαϊκές χώρες δίνεται πολιτικό άσυλο σχεδόν στους περισσότερους ιρανούς που το ζητούν, στην Ελλάδα το ποσοστό είναι μικρότερο από 1%.
Φυσικά η αδιαφορία όλων των κομμάτων για την τύχη τους ήταν ιδιαίτερα ηχηρή, οι τραμπουκισμοί εναντίον τους από το επίσημο και το ανεπίσημο κράτος συχνότατοι και σε μία περίπτωση υπέστησαν και την παρενόχληση των γνωστών λαϊκών αγωνιστών που θεωρούν ότι τα Προπύλαια είναι το δικό τους χωράφι.
Τελικά στις 17 Νοεμβρίου, μετά από 33 ημέρες απεργίας πείνας και 78 ημέρες διαμαρτυρίας τους παραχωρήθηκε εσπευσμένα πολιτικό άσυλο. Δυστυχώς αυτοί οι ταλαίπωροι άνθρωποι δεν ήρθαν στην Ελλάδα για να επενδύσουν ή για να ξοδέψουν στις ταβέρνες και στα τουριστικά καταστήματα. Ήρθαν για να ζήσουν και να εργαστούν ελεύθεροι σε μια χώρα που νόμισαν ότι θα τους παράσχει αυτά τα δύο: ελευθερία και ευημερία.
Αλλά οι Ιρανοί πολιτικοί πρόσφυγες ήταν τυχεροί γιατί κατόρθωσαν να τα βγάλουν πέρα μόνοι τους.
Αντίθετα οι ταλαίπωροι 250 μετανάστες που ήρθαν από την Κρήτη είχαν και «προστάτες». Αυτοί που τους ανέλαβαν υπό την προστασία τους δεν φαίνεται να σκέφτηκαν ούτε στιγμή τις συνέπειες για τα ταλαιπωρημένα αυτά άτομα που το μέγεθος της απελπισίας τους φαίνεται από το ποιους εμπιστεύονται. Έγιναν όργανα ανθρώπων που όχι μόνο έχουν τις δικές τους προτεραιότητες αλλά που είναι οι χειρότεροι δυνατοί να τους αναλάβουν υπό την προστασία τους. Διότι αυτοί οι άνθρωποι συνέδεσαν τους μετανάστες όχι απλώς με μια ακόμα παρανομία αλλά με την αθλιότητα της ελληνικής ανομίας και τον εξευτελισμό των θεσμών που αντιπροσωπεύει το τριτοκοσμικής έμπνευσης «πανεπιστημιακό άσυλο». Τους έριξαν στον λάκκο των λεόντων, τους κατέστησαν στόχους, τους εξέθεσαν απέναντι στη ελληνική κοινωνία και το κυριότερο απ’ όλα τους αποξένωσαν από τους φυσικούς τους συμμάχους: αυτούς που λαμβάνουν τα δικαιώματα και το κράτος δικαίου σοβαρά υπόψη.
Η ιδέα ότι διεκδικούμε και αρπάζουμε όσα δικαιώματα δεν μας ανήκουν ισχύει μόνο για τους καλοζωισμένους συνδικαλιστές, για τους ελεύθερους «κλειστούς» επαγγελματίες, για τους αγανακτισμένους «αφορολόγητους» πολίτες, για τους απόφοιτους ιδιωτικών κολεγίων που τώρα ντύθηκαν επαναστάτες φοιτητές με αμπέχονα, για τους επαγγελματίες της βίας και της καταστροφής και για όλους όσοι χοροπηδάνε οργιαστικά πάνω σ’ αυτό που έπρεπε να είναι το ελληνικό κράτος δικαίου.
Πώς φαντάστηκαν οι «καλοπροαίρετοι» οδηγοί των μεταναστών πως όλοι αυτοί θα ανέχονταν κάποιους σκούρους μετανάστες να συμμετάσχουν στο πάρτι της αυθαιρεσίας;
Είναι κρίμα όμως, γιατί την ίδια ημέρα δημοσιεύτηκε η ιστορική απόφαση του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων σύμφωνα με την οποία οι Ευρωπαϊκές χώρες δεν θα πρέπει να ξαναστείλουν μετανάστη στην Ελλάδα, σε μια χώρα (λέει η απόφαση) που δεν τηρείται η ευρωπαϊκή σύμβαση για τα ανθρώπινα δικαιώματα, όπου τα δικαιώματα των αιτούντων άσυλο δεν γίνονται σεβαστά και όπου δεν πρέπει να στέλνονται οι πρόσφυγες διότι κινδυνεύουν να υποστούν συμπεριφορά απάνθρωπη και μειωτική.
Την ημέρα που το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο ανακοίνωνε την απουσία του Κράτους Δικαίου στην Ελλάδα οι «προστάτες των μεταναστών» έκριναν ότι θα πρέπει να το αποδείξουν εξευτελίζοντας τα τελευταία απομεινάρια του.
Το τι κατάφεραν θα το δούμε όλοι στις επόμενες απαίσιες δημοσκοπήσεις για τη ξενοφοβία και τον ρατσισμό. Το βλέπουμε ήδη στην αποενοχοποίηση όλων των ρατσιστών που παρελαύνουν στις τηλεοράσεις και δεν διστάζουν να επιδείξουν το φρικτό μίσος τους και την απέχθειά τους για οτιδήποτε δεν μοιάζει σ’ αυτούς.
Στην χώρα που ετοιμάζεται να κτίσει ένα νέο τείχος αίσχους στην Ευρώπη – ένα τείχος που θα μας προφυλάσσει από εκείνους που θέλουν να μοιραστούν μαζί μας αυτά που εμείς τόσο απεχθανόμαστε, το κράτος δικαίου και την αγορά – οι αφελείς προστάτες των μεταναστών πρόσθεσαν ήδη τα δικά τους λιθαράκια.
Αλλά βέβαια πλησιάζει η τουριστική σεζόν. Ας αρχίσουμε να σκεφτόμαστε ποιοι θα είναι οι επόμενοι τουρίστες που θα καλέσουμε. Υπάρχουν άραγε πλούσιοι ταλιμπάν;
* Η Γιούλη Φωκά-Καβαλιεράκη είναι υποψήφια διδάκτωρ και ο Αριστείδης Χατζής επίκουρος καθηγητής στο Τμήμα Μεθοδολογίας, Ιστορίας & Θεωρίας της Επιστήμης του Πανεπιστημίου Αθηνών.
