Ο τελευταίος διάσημος Ντομινίκ πριν από τον Ντομινίκ Στρος-Καν του ΔΝΤ που έχει έλθει στην Ελλάδα ήταν πριν από δεκαπέντε χρόνια ο Ντομινίκ Γουίλκινς του Παναθηναϊκού. Οι αντίπαλοι οπαδοί τον υποδέχθηκαν στο γήπεδο με το σύνθημα «ήλθες στην Ελλάδα για πικνίκ, Ντομινίκ, Ντομινίκ» . Λάθος! Διότι ο Ντομινίκ με την Πανάθα πήρε την κούπα στο Παρίσι και το τραγουδάκι το έκαναν γαργάρα.
Τον Ντομινίκ Στρος-Καν δεν ξέρω με τι τραγουδάκι θα τον υποδεχθούν. Σίγουρα, όμως, θα τον αιφνιδιάσουν. Διότι, αν έχω καταλάβει καλά, ο γενικός διευθυντής του ΔΝΤ νομίζει ότι έρχεται σε μια χώρα όπου ο λαός σε πρόσφατες εκλογές εξέφρασε την ευγνωμοσύνη του για το μνημόνιο και την κυβερνητική πολιτική. Δεν ξέρω ποιος τού τα είπε αλλά κάτι τέτοια δήλωνε στους γάλλους δημοσιογράφους πριν από δύο, τρεις εβδομάδες.
Φυσιολογικό. Ο Στρος-Καν διεκδικεί το χρίσμα του Γαλλικού Σοσιαλιστικού Κόμματος για την προεδρική εκλογή του 2012 και επειδή η ιδιότητα του σοσιαλιστή είναι μάλλον ασυμβίβαστη με αυτήν του ΔΝΤ θέλει να δείξει στους Γάλλους ότι τον έχουν παρεξηγήσει και ότι υπάρχουν λαοί που στην αγκαλιά αυτού του αγαθοεργού οργανισμού βρήκαν την ευτυχία. Με άλλα λόγια είναι και ο Ντομινίκ το κλασικό είδος του σοσιαλιστή πολιτικού που βγάζει φλας αριστερά και στρίβει δεξιά.
Αυτά, όμως, αφορούν τους Γάλλους. Την Ελλάδα την αφορά ότι βρίσκεται αντιμέτωπη με μια πολιτική που όλο και λιγότερο θυμίζει πολιτική σωτηρίας, όλο και περισσότερο αργό θάνατο. Τη συνταγή της ύφεσης, της περιστολής και του «αποπληθωρισμού», την οποία φέρνει μαζί του το ΔΝΤ όπου πατάει το πόδι του.
Να θυμίσω απλώς ότι η παρέμβαση του ΔΝΤ στην Αργεντινή το 2001-2002 οδήγησε το 50% του πληθυσμού κάτω από το όριο της φτώχειας. Και ότι ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας φυγαδεύτηκε από το Προεδρικό Μέγαρο με ελικόπτερο.
Ηδη, στην Ελλάδα, το φάντασμα του «αποπληθωρισμού» πλανάται πάνω από τον ιδιωτικό τομέα αφού πρώτα πετσόκοψε τους μισθούς του Δημοσίου και τις συντάξεις. Πρόκειται για ένα μείγμα περικοπής αποδοχών και μαζικών απολύσεων, το οποίο περνάει μέσα από την αποδιάρθρωση των εργασιακών σχέσεων «για λόγους έκτακτης ανάγκης» – άλλο τώρα αν ο «αποπληθωρισμός» θα διαρκέσει, ακόμη και όταν η «έκτακτη ανάγκη» θα έχει ξεπεραστεί.
Το ερώτημα είναι κρίσιμο και δεν έχει απαντηθεί.
Για ποιον λόγο και με ποια λογική απεδέχθη η κυβέρνηση να συμπεριληφθεί στο μνημόνιο το ζήτημα των εργασιακών σχέσεων στον ιδιωτικό τομέα; Από τη στιγμή που το μνημόνιο είναι μια δανειακή σύμβαση μεταξύ του Ελληνικού Δημοσίου και των δανειστών του με ποια εξουσιοδότηση και ποια νομιμοποίηση περιλαμβάνει διατάξεις που πλήττουν τρίτους; Και αν το ΔΝΤ βρήκε την αφορμή να φέρει από το παράθυρο τη συνταγή του, γιατί η κυβέρνηση το απεδέχθη;
Κυβερνητικοί παράγοντες, πάντως, υποστηρίζουν ότι το ΔΝΤ πέρασε τις επιδιώξεις του σταδιακά, μέσα από τις διαδοχικές «επικαιροποιήσεις» του μνημονίου, με την ανοχή ή τη συνενοχή συγκεκριμένων στελεχών της κυβέρνησης.
Το βέβαιο είναι, πάντως, ότι η κυβέρνηση βρίσκεται σήμερα αντιμέτωπη με έναν διπλό πονοκέφαλο. Την αναμενόμενη σύγκρουση με το «βαθύ ΠαΣοΚ» των ΔΕΚΟ αλλά και την ενδεχόμενη σύγκρουση με το σύνολο των εργαζομένων του ιδιωτικού τομέα, οι οποίοι κινδυνεύουν να πληρώσουν βαρύτατο τίμημα και με τις απολύσεις και με τις περικοπές των αποδοχών τους. Είναι προφανές ότι οι εργοδοτικές οργανώσεις (με πρώτο τον ΣΕΒ, αλλά όχι μόνο…) αντιλαμβάνονται την κρίση ως μια ευκαιρία συνολικής αποδιάρθρωσης των εργασιακών σχέσεων στη χώρα μας- με την αποφασιστική συνδρομή της «τρόικας»…
Ολα αυτά, βεβαίως, ήταν απολύτως αναμενόμενα διότι εμπεριέχονται στη φιλοσοφία του ΔΝΤ. Και επιβεβαιώνουν απλώς όσους εξαρχής φώναζαν ότι η προσφυγή στο μνημόνιο δεν ήταν λύση ανάγκης αλλά συνταγή καταστροφής.
Η ελληνική κοινωνία σήμερα βρίσκεται αντιμέτωπη με την πιο άγρια παρέμβαση της σύγχρονης ιστορίας της. Βρίσκεται κυρίως αντιμέτωπη όχι με την έκτακτη αντιμετώπιση μιας έκτακτης κατάστασης αλλά με μια συνταγή βίαιης οπισθοδρόμησης που έχει χαρακτηριστικά μονιμότητας. Ακόμη και ο Τομάσο Σκιόπα, σύμβουλος του Πρωθυπουργού, μας προειδοποιεί ότι η «έκτακτη κατάσταση» θα διαρκέσει… δεκαπέντε χρόνια!
Το ερώτημα, λοιπόν, είναι αν η ελληνική κοινωνία θα μπορέσει να αντέξει αυτήν την παρέμβαση. Και αν το πολιτικό σύστημα θα αποδειχθεί ικανό να την απορροφήσει. Ειλικρινά, δεν μου αρέσουν οι προβλέψεις. Αλλά, καλού- κακού, ας έχουμε έτοιμο κανένα ελικόπτερο…
