Ο κυνικός κ. Μαντέλης, ύστερα από σχεδόν δέκα χρόνια απομόνωσης και σιωπής, βγήκε από την κρυψώνα του – ζει στο μακρινό Μπακού, στις όχθες της Κασπίας, όπου «συμβουλεύει» την κυβέρνηση της νεότευκτης μετασοβιετικής ισλαμικής «Δημοκρατίας» του Αζερμπαϊτζάν- και με θράσος περισσό προσήλθε στο Κοινοβούλιο, προκειμένου να αντιμετωπίσει την Εξεταστική Επιτροπή και τις πολλές κατηγορίες για εμπλοκή του στο σκάνδαλο της Siemens.
Εκεί ομολόγησε προκλητικά, χωρίς αιδώ ή όποια άλλη επιφύλαξη, ότι ελάμβανε χορηγίες από τη γερμανική πολυεθνική και ένας Θεός ξέρει από πόσους άλλους, για την κάλυψη, υποτίθεται, των προεκλογικών δαπανών του.
Είχαν προηγηθεί εδώ και μήνες αποκαλύψεις από τις ελβετικές αρχές και τον είχε «καρφώσει» ο έμπιστος κουμπάρος του, στον οποίο είχε αναθέσει το άνοιγμα των τραπεζικών λογαριασμών, όπου συγκέντρωνε τις πολιτικές μίζες για τις καλές υπηρεσίες τις οποίες κατά καιρούς προσέφερε σε μεγαλοπρομηθευτές του ΟΤΕ, του ΟΣΕ και άλλων πολύπαθων κρατικών οργανισμών, που είτε πουλήθηκαν έναντι ευτελούς τιμήματος είτε παραπαίουν πνιγμένοι στα χρέη και στα ελλείμματα. Ο κ. Μαντέλης δεν είχε περιθώρια άρνησης των πολλών δωροληψιών.
Πιάστηκε, όπως θα έλεγε και ο Αλέκος Παπαδόπουλος, με τη γίδα στην πλάτη και του απέμενε μόνο η ομολογία, η ειλικρινής μεταμέλεια, έστω μια συγγνώμη από τον δοκιμαζόμενο και εξοργισμένο, τούτο τον καιρό, ελληνικό λαό.
Αντί αυτών, υπήρξε προκλητικός, προσήλθε χαμογελαστός και με θράσος χιλίων πιθήκων ομολόγησε τη δωροληψία, ωσάν να επρόκειτο για πράξη καθημερινή, στην οποία όλοι οι πολιτικοί άνδρες προβαίνουν. Το άφησε μάλιστα κάποια στιγμή, απευθύνοντας προς τα μέλη της Εξεταστικής Επιτροπής τη ρητορική ερώτηση: «Ολοι το ίδιο δεν κάνετε;». Και αφού ολοκλήρωσε, με τη σιγουριά του καθεστώτος ατιμωρησίας που τον περιβάλλει η νομοθεσία παραγραφής των υπουργικών αδικημάτων, ετοιμάζεται να επιστρέψει στο μακρινό Μπακού, προκειμένου να συνεχίσει τα μαθήματα πολιτικής και κοινοβουλευτικής ηθικής στους σύγχρονους μαχαραγιάδες της Κεντρικής Ασίας, αφήνοντας πίσω του μέγα κουρνιαχτό και απίστευτο θυμό.
Η περίπτωσή του είναι χαρακτηριστική της κατάπτωσης του μεταπολιτευτικού συστήματος.
Ο κ. Μαντέλης δεν είναι απλή περίπτωση. Είναι κεντρικό πρόσωπο, με ρόλο πολύ συγκεκριμένο. Διετέλεσε πρόεδρος του ΟΤΕ κατά την επίμαχη περίοδο της νομιμοποίησης της προμήθειας των πρώτων ψηφιακών κέντρων του Οργανισμού, καθώς και υπουργός Μεταφορών, υπεύθυνος για τις τηλεπικοινωνίες, το 1997, όταν «έτρεξαν» οι περιβόητες προγραμματικές συμφωνίες. Και επιπλέον απολάμβανε την πλήρη εμπιστοσύνη του πρώην πρωθυπουργού, ο οποίος πέραν των άλλων τού είχε αναθέσει καθήκοντα γραμματέως του Υπουργικού Συμβουλίου. Επί της ουσίας, ο κ. Μαντέλης κλονίζει ακόμη περισσότερο το ήδη πληγωμένο πολιτικό σύστημα. Με τη στάση του επιβεβαιώνει όλους εκείνους που υποστηρίζουν ότι έχει τελειώσει και όπως πάει κάποια μέρα θα αυτοαναφλεγεί.
Αν δεν υπάρξουν γρήγορα κινήσεις, το μοιραίο θα επέλθει και θα είναι βαρύ και ασήκωτο.
