«Η καθήλωση θεωρείται, δυστυχώς, αυτονόητη πρακτική για τον χειρισμό των λεγόμενων “δύσκολων” συμπεριφορών. Η πολύ συχνή χρήση της αποτελεί τον αδιάψευστο μάρτυρα της καθήλωσης της “ψυχιατρικής μεταρρύθμισης” στην ιδρυματική της παράδοση από την οποία ποτέ πραγματικά δεν ξεκόλλησε.
Αν και συνήθως οι ψυχιατρικές μονάδες αποκρύπτουν το πόσο συχνά και για πόσο διάστημα υποβάλλουν τους ασθενείς τους σε μηχανική καθήλωση, κάποια στοιχεία που έχουν δημοσιοποιηθεί δείχνουν ότι, κατά μέσο όρο, ένας στους δύο ασθενείς που εισάγονται ακουσίως καθηλώνεται. Κάποιοι ψυχίατροι καθηλώνουν ακόμη και ασθενείς που εισάγονται εκουσίως! Υποτίθεται ότι γίνεται για την αντιμετώπιση των “δύσκολων” καταστάσεων. Το τι είναι όμως και πώς προσδιορίζεται η “δύσκολη” κατάσταση επαφίεται σε υποκειμενική κρίση, που περιέχει μεγάλο ποσοστό αυθαιρεσίας. Αλλοτε οι ασθενείς δένονται για “να μη φύγουν”, άλλοτε γιατί είναι “επιθετικοί”, άλλοτε γιατί υπάρχει “απειλή να κάνουν κακό στον εαυτό τους”, άλλοτε γιατί, απλώς, “περιφέρονται ενοχλητικά”, άλλοτε (πολύ συχνά) για να καθησυχαστεί το άγχος του ψυχιάτρου…
Καταλαβαίνει κανείς ότι όσο πιο εκπαιδευμένο είναι το προσωπικό τόσο περισσότερο μια υπηρεσία λειτουργεί στη λογική διαλόγου και όχι καταναγκαστικής επιβολής, τόσο περισσότερο η μηχανική καθήλωση θα μπορεί όχι μόνο να αποφεύγεται αλλά και να καταργηθεί τελείως».
Ο κ. Θεόδωρος Μεγαλοοικονόμου είναι ψυχίατρος, διευθυντής στο Ψυχιατρικό Νοσοκομείο Αττικής.
