Η Ελλάδα έχει μπει σε έναν εξαιρετικά ζημιογόνο φαύλο κύκλο απαξίωσης και αυτοκαταστροφής.
Κάθε νέα φάση της κρίσης, όπως η εφιαλτική πυρκαγιά στην Αττική, αντί να μας ωθεί προς την ενεργό συμμετοχή, μας καθιστά ακόμη περισσότερο απαθείς και μουδιασμένους. Το ένστικτο αυτοσυντήρησης δείχνει να έχει χαθεί- η πτώση είναι ελεύθερη.
Οι ευθύνες της κυβέρνησης είναι προφανείς και ιστορικού μεγέθους, αλλά ευθύνη ταυτόχρονα φέρουμε και όλοι οι πολίτες. Η απάθεια και η παραίτηση δεν οδήγησαν ποτέ σε κανενός είδους κοινωνική αλλαγή ή πολιτική απόφαση. Τα μεγάλα κοινωνικά κεκτημένα, από την ισότητα των φύλων και τη δημόσια υγεία μέχρι τα εργασιακά δικαιώματα και τις πολιτικές ελευθερίες, ήταν πάντοτε το αποτέλεσμα πιεστικών αναγκών και αιτημάτων που ωθούσαν τους πολίτες να δραστηριοποιηθούν μέσα από συλλογικές πράξεις.
Η απόγνωση για το μέγεθος της καταστροφής και την επανάληψη τραγικών λαθών, η οργή για την εγκληματική αμέλεια των Αρχών και ο θυμός για την ανευθυνότητα και αδιαφορία των συμπολιτών μας είναι οι δικαιολογίες που χρησιμοποιούμε για να νομιμοποιήσουμε την αδράνειά μας. Αν όμως δεν μετατρέψουμε τα συναισθήματα αυτά σε θέληση για δημιουργία, τότε είμαστε και εμείς εξίσου υπεύθυνοι για την έλλειψη προόδου. Τρόποι ατομικής δράσης και συλλογικής συμμετοχής υπάρχουν πολλοί. Είναι ζωτική ανάγκη το να καταστήσουμε την προστασία του περιβάλλοντος βασικό κοινωνικό αίτημα και πρωταρχικό εθνικό στόχο. Η «οικολογική καταστροφή» δεν είναι ένα αφηρημένο παγκόσμιο πρόβλημα: είναι η μετατροπή του νερού που πίνουμε και του αέρα που αναπνέουμε σε δηλητήριο- είναι η πραγματικότητα του ότι τα παιδιά και τα εγγόνια μας θα αντιμετωπίσουν τεράστια προβλήματα υγείας και ποιότητας ζωής, όχι κάποτε στο μέλλον αλλά σήμερα. Ο πλήρης αποκλεισμός των περιοχών που καταστράφηκαν, η σταδιακή και μακροπρόθεσμη αναδάσωση, τα άμεσα αντιπλημμυρικά έργα και η ριζική αναδιάρθρωση της δασοπυρόσβεσης αποτελούν πλέον ζητήματα επιβίωσης.
Πρέπει, τέλος, να αναλάβουμε και τις ευθύνες μας ως ψηφοφόροι. Εάν οποιαδήποτε άλλη κυβέρνηση στην ιστορία της νεότερης ή σύγχρονης Ελλάδας είχε παραδώσει στην καταστροφή αντίστοιχη έκταση επικράτειας και δημόσιου πλούτου από αμέλεια, είναι σίγουρο το ότι θα είχε οδηγηθεί σε παραίτηση και πιθανόν να είχε κατηγορηθεί για εθνική προδοσία.
Εκτός από την έλλειψη οράματος, θέλησης, ισχύος και ικανότητας διακυβέρνησης, ο κ. Καραμανλής για άλλη μία φορά αποδεικνύει ότι δεν διαθέτει ούτε την ελάχιστη ευαισθησία ώστε να ζητήσει συγγνώμη από τον ελληνικό λαό για τα πέντε αυτά χαμένα χρόνια, και να φύγει αξιοπρεπώς- να φύγει έστω και τώρα, την ύστατη αυτή στιγμή και αφού η μισή χώρα έχει μετατραπεί κυριολεκτικά σε καμένη γη…
Ο κ. Ρ. Γεροδήμος είναι επίκουρος καθηγητής του Πανεπιστημίου του Βournemouth και πρόεδρος του Τομέα Ελληνικής Πολιτικής Επιστήμης (Greek Ρolitics Specialist Group) της Βρετανικής Εταιρείας Πολιτικών Σπουδών.
