Κουράγιο, σύντροφοι, το διευθυντήριο των Βρυξελλών έκανε θεαματική στροφή προς τα αριστερά και τάχθηκε επιτέλους στο πλευρό των εργαζομένων. Φοβάται μήπως μείνουν χωρίς δουλειά και για να σταματήσει τις απολύσεις πρότεινε (και οι υπουργοί Οικονομίας το συζήτησαν προχθές στο Εco/Fin) τη «μερική ανεργία». Μια επιχείρηση δηλαδή θα μπορεί να στέλνει στο σπίτι όσους εργαζόμενους επιλέγει για όσες ημέρες θέλει, αν η κυβέρνηση της χώρας του κρίνει ότι το μέτρο αυτό εφαρμόζεται για… να χτυπηθεί η ανεργία. Επιτέλους ο αγώνας τώρα δικαιώνεται. Οι ευρωπαίοι ηγέτες αποφάσισαν να αποδεχτούν το παλιό αριστερίστικο αίτημα, «λιγότερη δουλειά, δουλειά για όλους» με μια ασήμαντη παραλλαγή: η λιγότερη (υποχρεωτικά) δουλειά θα έχει και λιγότερα χρήματα.
Τι άλλο λοιπόν ζητάτε; Σταματήστε την γκρίνια, τις απεργίες, τις διεκδικήσεις. Και ανταποδώστε το «δώρο» που σας προσφέρουν οι εργοδότες βγάζοντας την εβδομαδιαία παραγωγή στις τρειςτέσσερις ημέρες εργασίας σας.
Αλλά για να σοβαρευτούμε, θέτω μια ερώτηση: Ποια αξιοπιστία μπορεί να έχουν ηγέτες και κυβερνήσεις που μόλις έξι μήνες πριν υποστήριζαν, ότι για να σωθούμε από την κρίση έπρεπε να εργαζόμασταν περισσότερο και περισσότερα χρόνια;
Ηταν εποχές- έξι μήνες πριν- που στις Βρυξέλλες έβγαζαν ντιρεκτίβες για εργάσιμη εβδομάδα 68 ωρών. Ηταν εποχές- έξι μήνες πριν- όπου όποιος μιλούσε για αποκαλυπτικές διαστάσεις της κρίσης καταγγελλόταν ως ηλίθιος, μονομανής, αδαής, αναρχοαυτόνομος.
Χρειαζόταν όχι να φθάσουμε στο χείλος του γκρεμού, αλλά να έχουμε πηδήξει στο βάραθρο της κρίσης για να αντιληφθούμε πόσο λίγοι, πόσο αδαείς, πόσο αναξιόπιστοι είναι οι «μεγάλοι άνδρες» της εποχής μας. Να τους ακούσουμε στην τηλεόραση, στις συνόδους κορυφής, στα παγκόσμια φόρα να λένε ότι δεν γνωρίζουν τι συμβαίνει, γιατί συμβαίνει, πώς θα σταματήσουμε να πέφτουμε προτού μας καταβροχθίσει το βάραθρο.
Το μόνο πράγμα που μας λένε είναι, γονάτισε ώσπου να περάσει το τσουνάμι και μετά, αν ακόμη είσαι ζωντανός, θα προσπαθήσουμε να σε ξαναστήσουμε όρθιο.
Πλήρωσε δηλαδή εσύ εργαζόμενε την κρίση, ενώ οι φυσικοί και ηθικοί αυτουργοί του εγκλήματος μένουν ατιμώρητοι στις θέσεις τους και στα προνόμιά τους. ΄Η πηγαίνουν «εξορία» στην Καραϊβική για να φάνε τα δισεκατομμύρια των μπόνους και των αποζημιώσεων που πήραν για την επιτυχημένη συμβολή τους στη χρεοκοπία των επιχειρήσεων και της οικονομίας.
