ΟΙ «ειδοί» του Μαρτίου (η 15η του μήνα) και οι γύρω τους μέρες αποδείχτηκαν και πάλι αποφράδες, όπως τις θεωρούσαν οι Ρωμαίοι. H Μαδρίτη, το Ιράκ, το Κοσσυφοπέδιο έγιναν φρικαλέες αρένες αίματος – με διαφορετικούς δράστες και συνθήκες το καθένα, αλλά με κοινό τραγικό παρονομαστή τον θάνατο και την οδύνη χιλιάδων αμάχων.
Αυτοί οι τελευταίοι είναι πια όχι τα τυχαία θύματα, οι «παράπλευρες απώλειες» τυφλών επιθέσεων, αλλά οι σκόπιμοι στόχοι των κάθε φυράματος φανατικών. Που δεν «πολεμούν» εναντίον οργανωμένων εχθρικών στρατευμάτων αλλά εναντίον του ανώνυμου περιστασιακού πλήθους άφταιγων περαστικών.
H οδυνηρότατη πείρα των τελευταίων χρόνων (και όχι μόνο) καταδείχνει τους λόγους που κινούν αυτές τις εσκεμμένες επιθέσεις των αόρατων δημίων κατά των αθώων:
ΣΤΗ «λογική» των φανατικών, οι αθώοι δεν είναι αθώοι, οι άμαχοι δεν είναι άμαχοι.
Δεν είναι αθώοι, επειδή είναι «άπιστοι» – και κάθε άπιστος είναι εξ ορισμού ένοχος, αφού δεν συμμερίζεται τις θρησκευτικές, εθνικές, ιδεολογικές και άλλες πίστεις των δραστών. (Αυτήν, άλλωστε, τη «λογική» δεν διακήρυξε και ο κ. Μπους με το διαβόητο «Οποιος δεν είναι μαζί μας, είναι εχθρός μας»;)
Δεν είναι αθώοι, επειδή αποτελούν τμήμα του έθνους και του κράτους που χρόνια και χρόνια, έχει ταπεινώσει, καταπιέσει, εκμεταλλευτεί, απομυζήσει τον τόπο και τον λαό των δραστών, και που χρωστάει ένα μέρος της ευμάρειας και της δύναμής του σ’ αυτή την καταδυνάστευση και αφαίμαξη.
Δεν είναι αθώοι, επειδή, σαν σύνολο, ανέχονται, ψηφίζουν, επιδοκιμάζουν τους πολιτικούς ηγέτες αυτής της τυραννίας και της καπηλείας των απόκληρων λαών.
Απ’ την άλλη, δεν είναι άμαχοι, αφού χρηματοδοτούν (εκούσια ή ακούσια) τους εξοπλισμούς και τις πολεμικές επιχειρήσεις του κράτους τους κατά των δραστών.
Δεν είναι άμαχοι, αφού στρατεύονται ή μπορεί να στρατευθούν (εθελοντικά ή υποχρεωτικά) στις ένοπλες δυνάμεις του «εχθρού».
ΕΠΙΠΛΕΟΝ, οι άμαχοι αποτελούν ιδανικό στόχο επειδή είναι ανυποψίαστοι, άοπλοι, ανυπεράσπιστοι, άπειροι (ανίδεοι άμυνας σε τέτοιες επιθέσεις) και άπειροι (σε αριθμό). Και όσο περισσότερα είναι τα σφάγια, τόσο μεγαλύτερη είναι η διεθνής προβολή των σφαγέων. Το αίμα των πολυάριθμων ανίσχυρων αποτελεί το ηχηρότερο προπαγανδιστικό μεγάφωνο των ευάριθμων ισχυρών.
Γι’ αυτό και γι’ αυτούς, δεν έχει σημασία η φυλή, η εθνότητα, η θρησκεία, η ιδεολογία των θυμάτων: άλλωστε, αν αυτά είναι «άπιστοι», δίκαια θυσιάζονται – αν υπάρχουν ανάμεσά τους και «πιστοί», τους χαρίζεται ο μεταθανάτιος παράδεισος (Χαρακτηριστικά, οι βομβιστές διακηρύσσουν: «Εσείς αγαπάτε τη ζωή, εμείς αγαπάμε το θάνατο»)
Ο ΑΠΩΤΕΡΟΣ στόχος αυτών των μαζικών αδιάκριτων δολοφονιών είναι επίσης σαφέστατος; να τσακίσουν το ηθικό των «εχθρών», απλώνοντας τον φόνο, τον τρόμο, τον πανικό όχι σε πολεμικά μέτωπα αλλά στην καθημερινή νυχτοήμερη ζωή επώνυμων και ανώνυμων πολιτών, στρατευμένων και αστράτευτων… να παραλύσουν τις δομές των κρατών τους και τη λειτουργία των κοινωνιών τους, να τα διαλύσουν και να τα καταλύσουν «από μέσα»… Και να υψώσουν στη θέση τους τη δική τους εξουσία, το «οικουμενικό ισλαμικό κράτος, το Χαλιφάτο, που θα στηρίζεται στον ανελέητο ισλαμικό νόμο της Σαρία», και όπου δεν θα υπάρχει παρά μόνο μία πίστη, ένας ηγέτης (επίγειος και υπέργειος), μια φωνή, και δεν θα επιτρέπεται η παραμικρή αμφισβήτηση και αντίρρηση.
ΟΛΑ τα εγκλήματα για τα οποία κατηγορούν τους αντιμάχους τους τα διαπράττουν κατά συρροήν και κατ’ εξακολούθησιν οι ίδιοι: από την ξενοφοβία και τον ρατσισμό, ως την ιμπεριαλιστική Σταυροφορία, τα ολοκαυτώματα, τις γενοκτονίες, τις εθνοκαθάρσεις… και ως το τελικό όραμα της παγκόσμιας μονοκρατορίας, απολυταρχίας, καταδυνάστευσης και εξολοθρεμού των πάντων.
H ΤΡΑΓΙΚΗ ειρωνεία – πασίγνωστη, επίσης – είναι πως οι μεν δουλεύουν για τους δε, οι βομβο-προφήτες για τους οραματιστές της παγκόσμιας πολιτικο-οικονομικής κυριαρχίας. Και τον διπλό λογαριασμό τον πληρώνουν, όπως πάντα, οι αθώοι και άμαχοι: ο τρόμος για τη δράση των φανατικών δίνει το πράσινο φως στους αντίπαλους ηγέτες να επιβάλουν στους λαούς τους τη δική τους αυταρχία, την περιστολή των πολιτικών δικαιωμάτων, τη φίμωση λόγων και πράξεων. Προσπαθούν να πολεμήσουν το σκότος «άλλων» με το σκότος των «δικών» τους. Πριν τρισήμιση αιώνες, ο ονομαστός άγγλος στοχαστής Thomas Hobbes έγραφε:
«Το βασίλειο του σκότους… δεν είναι παρά ένας συνασπισμός λαοπλάνων που, για ν’ αποκτήσουν κυριαρχία πάνω στους ανθρώπους αυτού του κόσμου, προσπαθούν, με ζοφερά και σφαλερά δόγματα, να σβήσουν το μέσα τους φως»1.
Αυτή είναι η Εδέμ που μας τάζουν; ‘H, ακόμα πιο εωσφορικά, οι επιθέσεις των μεν με πυρηνικά όπλα, η ανάλογη πυρηνική απάντηση των δε, και η μετατροπή του «ωραίου, γενναίου κόσμου» μας σε οικουμενικό νεκροταφείο για αυτόχειρες;
Y.Γ. Θα ήθελα να προσθέσω τη φωνή μου στις διαμαρτυρίες για τη δίωξη έγκριτων επιστημόνων σχετικά με το Μουσείο Ακροπόλεως. Δεν είμαι αρμόδιος να κρίνω τα νομικά επιχειρήματα που στήριξαν αυτή τη δίωξη. Αλλά ακόμα και αν είναι ορθά, ορθότερος είναι ο παλαιός, ρωμαϊκός κανόνας; «H απόλυτη δικαιοσύνη ισοδυναμεί με απόλυτη αδικία». Και η παρεμπόδιση της ανέγερσης του νέου Μουσείου – που, επιπλέον, υπονομεύει τις προσπάθειες για την επιστροφή των μαρμάρων του Παρθενώνα – στοιχειοθετεί αδικία απόλυτη και μέγιστη.
……………………
1. Λεβιάθαν, Βιβλίο IV (1651).
