Πρωταγωνιστεί στη νέα καθημερινή σειρά του Μέγκα, «Βασιλιάδες», την οποία χαρακτηρίζει «ένα κράμα κωμωδίας, κομεντί με ελάχιστα δραματικά στοιχεία». Εδώ και χρόνια η Βασιλική Ανδρίτσου υπηρετεί την κωμωδία τόσο τηλεοπτικά όσο και θεατρικά κάτι που όπως υποστηρίζει το απολαμβάνει χωρίς να το επιδιώκει. Μιλώντας στο «Βήμα» περιέγραψε τις δυσκολίες που αντιμετωπίζει ως ηθοποιός, ως πολίτης μιας χώρας που καταρρέει οικονομικά και δηλώνει απελπισμένη.

Νιώθετε τυχερή που έχετε δουλειά ή πιστεύετε πως σε τέτοιες περιόδους δίνονται ευκαιρίες μόνο σε όσους αξίζουν;

«Η τηλεόραση περνάει κρίση και γι αυτούς που έχουν δουλειά. Οι πληρωμές καθυστερούν πολύ, περισσότερο από παλιά. Τώρα πλέον είμαστε πιο ανεκτικοί αλλά τα προβλήματα είναι μεγάλα. Πάντως είναι προτιμότερο να γίνονται σίριαλ παρά παιχνίδια. Οικογένειες τρέφονται από αυτή τη δουλειά και είναι ό,τι καλύτερο. Κι εγώ που έχω δουλειά υπομονή κάνω…»

Έχετε μείνει απλήρωτη δηλαδή;

«Ναι, βέβαια. Δεν πληρώνομαι. Άλλωστε όπως σας είπα έχω συνηθίσει».

Αν δουλεύετε και δεν πληρώνεστε, πώς ζείτε κυρία Ανδρίτσου;

«Στο παρελθόν πληρωνόμουν στη ώρα μου ενίοτε. Ετυχε να δουλεύω και να πληρώνομαι επτά μήνες αργότερα. Κάνεις τα κουμάντα σου».

Δουλέψατε και εκτός χώρου για να επιβιώσετε;

«Όχι. Δεν σπαταλάω πολλά, οπότε άντεξα. Όταν μεγαλώνεις όμως αυξάνονται τα πάγια και αλλάζουν οι συνθήκες. Πιο μικρή δεν με ένοιαζε και τόσο, τώρα η αλήθεια είναι ότι δυσκολεύομαι περισσότερο».

Είναι επιλογή σας να ερμηνεύετε μόνο κωμικούς ρόλους;

«Μου έρχονται ως προτάσεις. Βρίσκομαι σε περιβάλλον κωμωδίας όμως. Δεν αρνήθηκα να κάνω δραματικούς ρόλους αλλά δεν το αναζητώ με μανία. Ας είναι καλή η δουλειά και δεν με ενδιαφέρει η ταμπέλα του κωμικού ή του δραματικού. Με ενδιαφέρει περισσότερο η ποιότητα».

Δηλαδή δε νιώσατε ποτέ ότι η ποιότητα κάποιας δουλειάς σας δεν ήταν τόσο υψηλή;

«Όταν λέω ποιότητα δεν εννοώ κουλτουριάρικα πράγματα. Εννοώ αυτό που μου αρέσει σε επίπεδο συνεργατών και σεναρίου. Δεν θα μου έλεγε τίποτα το να πάρω μέρος σε παράσταση Σαίξπηρ και να μην μπορώ να συνεργαστώ με τους συναδέλφους μου. Δε νομίζω ότι μου έχει τύχει να κάνω κάτι που ήταν χαμηλής ποιότητας».

Η «Πολυκατοικία» δεν έκανε κοιλιά σε επίπεδο ποιότητας τον τρίτο χρόνο; Εσείς δε νιώσατε κάτι τέτοιο;

«Ναι, συμφωνώ. Και ήμουν κι εγώ κομμάτι αυτού που λέτε από την πλευρά μου. Μου αρέσει η υπερβολή κάποιες φορές».

Τι νιώθετε για όσα συμβαίνουν;

«Νιώθω απελπισία. Λυπάμαι που το λέω γιατί η απελπισία είναι το τελευταίο σκαλοπάτι σε επίπεδο συναισθημάτων. Καλύτερα να νιώθεις θυμωμένος και εξοργισμένος. Η απελπισία σου στερεί την ελπίδα. Πολλές φορές προτιμώ να κλαίω για να μην βάλω τα κλάματα. Δεν υπάρχει κάποιος να βάλει τα πράγματα στη θέση τους. Αλλοι αποφασίζουν για μας. Τη στιγμή που θα μπορούσαμε να σταθούμε σε κάποιο ύψος δεν το κάναμε. Εδώ και δεκαετίες μας κυβερνούν άνθρωποι που ενδιαφέρονται να μαζέψουν φράγκα. Δεν υπήρχε και δεν υπάρχει πολιτική ηθική. Οσο πάμε πίσω και προστατεύονται κάποιοι άνθρωποι, κάποια γκέτο και οι μικροαστοί γίνονται βορρά. Ε, δεν έχουμε ελπίδα πια…»

Κυρία Ανδρίτσου νιώσατε να «ψωνίζεστε» λόγω επιτυχίας;

«Μπα… Ποτέ. Είναι πολύ εφήμερο αυτό που κάνουμε. Το να σε αναγνωρίζει ο κόσμος σου δίνει χαρά. Ως εκεί όμως. Δεν προσπέρασα ποτέ τις ουρές στην εφορία ούτε δέχτηκα δώρα επειδή είμαι γνωστή».