Ένα ακόμα πρωτότυπο πρωτοσέλιδο για τον βρετανικό Economist με θέμα την Ελλάδα. Στην κορυφή, η λέξη GREECE με τα Ε -ως σύμβολα του ευρώ- να καταρρέουν. Στο κάτω μέρος του εξώφυλλου, τα Ε πέφτουν στον Παρθενώνα. Και ο τίτλος: «Οι συμφορές της Ελλάδας: Οι αγορές δεν είναι ο μόνος κίνδυνος του ευρώ. Κίνδυνος είναι και οι ψηφοφόροι».
Στο άρθρο συνεχίζεται η επιχειρηματολογία της περασμένης εβδομάδας ότι η απόφαση της 27ης Οκτωβρίου ήταν μάλλον αναποτελεσματική να λύσει το πρόβλημα. «Με τον έναν ή τον άλλο τρόπο, το ευρώ θα περάσει τη βάσανο της λαϊκής ετυμηγορίας. Αν δεν συνέλθουν οι ηγέτες της Ευρωζώνης, η ‘συνάντηση’ του ενιαίου νομίσματος με τη λαϊκή ετυμηγορία μπορεί να αποδειχθεί μοιραία για το Ευρώ».
Σχετικά με την κίνηση του πρωθυπουργού, σημειώνει ότι ο κ. Παπανδρέου «υπήρξε ο ίδιος ποιητής των δεινών του». Ενώ αναζητούσε τη στήριξη των πολιτών μέσω δημοψηφίσματος, αμέσως καταδικάστηκε από τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες ως ανόητος ή προδότης. Γιατί χάλασε την καλή δουλειά; Πώς τόλμησε να φέρει την καταστροφή στην Ευρωζώνη, όταν είχε εξασφαλίσει ένα πακέτο σωτηρίας για τη χώρα του-αυτόν τον αποδιοπομπαίο τράγο;
Όμως, το Economist θεωρεί ότι ο Έλληνας πρωθυπουργός δεν ήταν ο κακός που χάλασε τη Σύνοδο της G20, αλλά ο άνθρωπος που απλά κόμισε το κακό νέο. Δεν ευθύνεται για την αναποτελεσματικότητα των Καννών: Οι διαφορές μεταξύ της ιταλικής και γερμανικής κυβέρνησης για το χρέος ήταν ήδη τεράστιες πολύ πριν ο κ. Παπανδρέου ρίξει τη χειροβομβίδα. Αν το ευρώ είχε θωρακιστεί σωστά έναντι των προβληματικών ιταλικών (και άλλων) ομολόγων, τότε η ελληνική χρεοκοπία δεν θα απειλούσε να μολύνει όλη την Ευρωζώνη.
«Μέχρι ένα σημείο ο κ. Παπανδρέου δεν αξίζει να δέχεται κριτική που θέλησε δημοψήφισμα, αφού παρά το σημαντικό ‘κούρεμα’ του χρέους που έφερε η απόφαση, οι Έλληνες πάλι θα βρίσκονταν αντιμέτωποι με χρέος στο 120% του ΑΕΠ το 2020 και ασφαλώς όλα αυτά τα χρόνια θα ζούσαν με πολιτικές λιτότητας. Εδώ λοιπόν είναι το βασικό μήνυμα του Παπανδρέου: μέχρι σήμερα η κρίση στην Ευρωζώνη είχε να κάνει με την πίεση των αγορών. Όμως τα δημοσιονομικά μιας χώρας δεν ορίζονται μόνο από τις αγορές, αλλά δοκιμάζονται και από τις αντοχές των πολιτών να δεχθούν αυξήσεις στους φόρους και περαιτέρω περικοπές. Μια κυβέρνηση χάνει το πολιτικό της κεφάλαιο πολύ πριν ξεμείνει από αγαθά να φορολογήσει. Στο τέλος της ημέρας το ‘δεν θα πληρώσω’ είναι
πολύ πιο σημαντικό από το ‘δεν μπορώ να πληρώσω’».
Κατά το περιοδικό, όποια και να είναι τελικά η νέα κυβέρνηση στην Ελλάδα, δεν θα γλιτώσει τη δυσαρέσκεια των Ελλήνων για τους πολιτικούς, για να συμπληρώσει ότι θα ήταν καταστροφικό λάθος για την Ελλάδα να φύγει από την Ευρωζώνη.
Όσο για το τι πρέπει να γίνει, το Economist εκτιμά ότι η Ελλάδα πρέπει να ξοδέψει με σοφία όσο πολιτικό κεφάλαιο ακόμα διαθέτει, δίνοντας έμφαση στην ανάπτυξη και στις διαρθρωτικές αλλαγές, πράγμα που η κυβέρνηση Παπανδρέου απέφυγε επιμελώς, στρεφόμενος στην εύκολη λύση της φορολόγησης.
Τέλος, κατηγορεί τους ηγέτες της Ευρωζώνης, ότι η επιμονή τους στη λιτότητα ήταν τελικά αυτή που επιδείνωσε την πολιτική αστάθεια που επικρατεί στην Ελλάδα. Για το περιοδικό, ο κ. Παπανδρέου έδειξε τελικά στην Ευρωζώνη τα αποτελέσματα του να είσαι πολύ αυστηρός έναντι των αδύναμων κρίκων.
