Ύστερα από τις προτάσεις για πώληση των ελληνικών νησιών και της Ακρόπολης έρχεται τώρα και νέα ευφάνταστη ιδέα από τη Γερμανία για τη λύση του ελληνικού χρέους: Σε συνένεντευξή του στην εφημερίδα Passauer Neue Presse, ο πρόεδρος του Ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών Halle (IWH) Ούλριχ Μλουμ προτείνει την αναγκαστική υποθήκευση της περιουσίας των ελλήνων ιδιωτών για τα δάνεια που παίρνει η χώρα τους. Η συνέντευξη δημοσιεύεται με τον τίτλο «Τα όρνεα δείχνουν πού υπάρχουν πτώματα».
Αναφερόμενος στην κρίση χρέους στην Ευρωζώνη και στις πρόσφατες δηοσιονομικές αναταράξεις στις ΗΠΑ, που προκάλεσαν βουτιά των χρηματιστηριακών δεικτών, ο κ.Μπλουμ επισημαίνει ότι τα χρηματιστήρια κινούνται μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης, μεταξύ των ΗΠΑ, που είναι ανίκανες να ασκήσουν συνετή δημοσιονομική πολιτική, και των χωρών της Ευρωζώνης, οι οποίες δεν γνωρίζουν πώς να διαχειριστούν το χρέος ορισμένων χωρών της περιφέρειας και τη σταθερότητα του Ευρώ. «Το δημόσιο χρέος αυξήθηκε λόγω του κόστους διάσωσης των τραπεζών κατά τη χρηματοπιστωτική κρίση. Εάν τώρα επιχειρηθεί δημοσιονομική προσαρμογή εις βάρος των επενδύσεων, θα σταματήσει η ανάπτυξη της παγκόσμιας οικονομίας. Εάν, όμως, δεν υπάρξει δημοσιονομική εξυγίανση, οι αξιολογήσεις θα επιδεινωθούν και θα αυξηθούν τα επιτόκια δανεισμού. Από την παγίδα αυτή δεν μπορούμε να γλιτώσουμε με τα κλασικά, συμβατικά μοντέλα» λέει.
Εάν το δημόσιο χρέος δεν μπορεί να καλυφθεί με τις εισπράξεις φόρων και την οικονομική ισχύ μίας χώρας, υπάρχουν δύο επιλογές, σύμφωνα με τον Γερμανό οικονομολόγο: «Μπορούμε να αφήσουμε τα κράτη να κηρύσσουν χρεοκοπία, το ένα μετά το άλλο ή ακολουθούμε το δύσκολο δρόμο: Το δημόσιο χρέος να χρηματοδοτηθεί από τα έσοδα αποκρατικοποιήσεων ή να ασφαλιστεί με την ιδιωτική περιουσία των πολιτών της χώρας. Αυτή θα ήταν μία επιλογή για την Ελλάδα, την Ιταλία ή ακόμα και για τις ΗΠΑ» προσθέτει.
Σε πρακτικό επίπεδο, η δεύτερη λύση σημαίνει αναγκαστική υποθήκευση της περιουσίας ιδιωτών, όπως π.χ. της ακίνητης περιουσίας αυτών. Με τον τρόπο αυτό θα ασφαλιζόταν το δημόσιο χρέος τόσο καλά, ώστε δεν θα υπήρχε λόγος για κερδοσκοπία. Τα κράτη θα μπορούσαν να συνεχίσουν να στηρίζουν τις επενδύσεις χωρίς να πέσουν στην παγίδα του χρέους. Αντιθέτως, δίνεται η δυνατότητα μείωσης του χρέους. Σε μία τέτοια περίπτωση τα επιτόκια θα μειώνονταν και το κράτος θα ήταν σε θέση να ασκεί πολιτική ενίσχυσης της οικονομίας. Πρόκειται, υποστηρίζει, για πιο εύκολη διαδικασία σε σχέση με τις αποκρατικοποιήσεις, όπως συμβαίνει σε Ελλάδα και Ιταλία. Υπέρ αυτής της λύσης συνηγορεί και η ανάγκη μίας δίκαιης κατανομής των βαρών. «Η γερμανίδα καγκελάριος δεν μπορεί να πείσει τους γερμανούς φορολογούμενους να σηκώνουν τα βάρη των χρεών προς όφελος των ευπόρων στις υπερχρεωμένες χώρες. Δεν υπάρχει καμία ηθική νομιμοποίηση γι’ αυτό» λέει.
Τέλος, αναφερόμενος στο ρόλο των οίκων αξιολόγησης, ο Blum επισημαίνει ότι οι οίκοι αυτοί είναι σαν τα όρνεα, τα οποία δείχνουν πού υπάρχει πτώμα: «Εάν το πτώμα παραμείνει στη θέση του, επειδή δεν υπάρχουν όρνεα, η μόλυνση μπορεί να είναι χειρότερη» τονίζει.
