Σε (δοκιμασμένα και οδυνηρά) πειράματα ωθεί την Ελλάδα και τους δανειστές της το βρετανικό περιοδικό Economist.
To άρθρο του περιοδικού με τίτλο «Μαθήματα Λάτιν, ένα μοντέλο για την αναδιάρθρωση του ελληνικού χρέους» υποστηρίζει ότι δανειστές και δανειζόμενοι θα πρέπει να αποδεχθούν την αδιαμφισβήτητη αλήθεια ότι η αναδιάρθρωση είναι αναπόφευκτη.
«Η αλήθεια είναι ότι το χρέος της Ελλάδας θα πρέπει να μειωθεί τουλάχιστον κατά το ήμισυ». «Δημιουργικό δεν είναι να προσπαθείς να πείσεις ότι δεν θα υπάρξει χρεοκοπία» σημειώνει χαρακτηριστικά ο Economist προτείνοντας «δημιουργικές λύσεις ώστε να καταστεί λιγότερο οδυνηρή η χρεοκοπία».
Το περιοδικό απορρίπτει εκ των προτέρων ήπιες μορφές χρεοκοπίας όπως αυτή της Ουρουγουάης που «κούρεψε» κατά 15% το χρέος της το 2003. Αλλά απορρίπτεται επίσης και αναδιάρθρωση με τη μορφή που συζητείται για την Ελλάδα διότι τέτοιου είδους λύσεις «έδωσαν χρόνο στις τράπεζες να ανακάμψουν αλλά καταδίκασαν τις χώρες (της Λατινικής Αμερικής) σε μια χαμένη δεκαετία».
Ομως και η «λύση Brady» που προτείνεται δεν είχε και την καλύτερη κατάληξη. Το «κούρεμα» των ομολόγων με τη σύμφωνη γνώμη των πιστωτών (όπως αυτό εφαρμόστηκε από τον υπουργό Οικονομικών των ΗΠΑ, Νίκολας Μπρέιντι, για πολλές λατινοαμερικανικές οικονομίες το 1989) δεν είχε για όλους ευτυχή κατάληξη.
Μία από τις χώρες που υιοθέτησαν τα αποκαλούμενα «ομόλογα Μπρέιντι» στα τέλη της δεκαετίας του ’80 ήταν και ο Ισημερινός. Η λύση αυτή προσέφερε προσωρινή μόνο ανακούφιση στους πιστωτές και ένα μια σύντομη ανάσα στη χώρα πριν υποτιμήσει το νόμισμά της και κηρύξει πτώχευση τον Αύγουστο του 1999.
