Μπορεί να μη συμβαίνουν συγκλονιστικά πράγματα εδώ και αρκετά χρόνια υπό την έννοια ότι η μουσική πρέπει να εξελίσσεται ανοίγοντας νέους δρόμους, όμως άλμπουμ που πραγματικά αξίζουν την προσοχή σας – θα σας απασχολήσουν και θα τα αγαπήσετε διαχρονικά – κυκλοφορούν. Η Pj Harvey κυκλοφόρησε το άλμπουμ της ζωής της, ο Τομ Γουέιτς πραγματοποίησε ένα tour de force με ένα από τα καλύτερα άλμπουμ της καριέρας του, το πανκ ζει και βασιλεύει μέσω των Fucked Up και του στίχου της χρονιάς «Δεν μπορεί να είναι βολικά όταν ολόκληρο το κατασκεύασμα πρόκειται να καταρρεύσει/ Πεθαίνουμε μέσα μας», ενώ το παιδί θαύμα του 2011 ονομάζεται Τζέιμς Μπλέικ.
1. PJ Harvey – «Let England Shake»
Αυτή είναι υποδειγματική εξέλιξη καλλιτέχνη. Επειτα από όλα τα σημαντικά που έχει καταφέρει στην καριέρα της, η αγαπημένη Πόλι Τζιν έρχεται στα 42 χρόνια της και με το δέκατο συνολικά άλμπουμ – αν συμπεριλάβουμε και τις δύο συνεργασίες της με τον Τζον Πάρις – και μας αφήνει άφωνους. Η πιο ώριμη δουλειά της σίγουρα. Βουτά με πάθος στη φολκ παράδοση της χώρας της, την ηλεκτρίζει ως άλλος Ντύλαν των μέσων της δεκαετίας του ’60, τα βάζει και με τη διαχρονικά ιμπεριαλιστική διάθεση της ράτσας της και αφήνει πίσω της τους πάντες κερδίζοντας και όλες τις σημαντικές διακρίσεις της χρονιάς όπως το έγκριτο Mercury Prize.
2. James Blake – «James Blake»
Ο 23χρονος dupster από το Λονδίνο κατάφερε με το παρθενικό άλμπουμ του να αφήσει τη σφραγίδα του στις αυθεντικές γενικότερα εξελίξεις της μουσικής της δεκαετίας του ’10. Ηχοι «σπασμένοι», στίχοι σαν να έχουν δημιουργηθεί από τα περίφημα cut-ups του Μπάροουζ και μία φωνή που όχι μόνο δεν μαρτυρά την ηλικία αλλά ούτε και το χρώμα. Σπαραξικάρδιες κραυγές που μοιάζουν με fade-out μιας κοινωνίας που πιθανότατα κλείνει ένα κύκλο της.
3. Fucked Up – «David Comes To Life»
Αν μου έλεγαν ότι εν έτει 2011 το άλμπουμ που θα με κατακτούσε θα ήταν μία πανκ-ροκ όπερα, είναι σίγουρο ότι θα γελούσα ειρωνικά. Οχι ότι έχω κάτι με το πανκ, ούτε επίσης με τα κόνσεπτ άλμπουμ που χαρακτηρίζουν εν είδει ευκολίας όπερες, αλλά με τον συνδυασμό των δύο παραπάνω. Και όμως, το «λιμπρέτο» του «David Comes To Life» είναι συγκλονιστικό μέσα στην απλότητά του και αποδεικνύει ότι ο καναδός Ντέιβιντ Αμπρααμς, εκτός από το να ουρλιάζει τους στίχους τους έχει και μεγάλο ταλέντο, όπως επίσης ότι η αριστερή συνθηματολογία πάντα θα μας χαρίζει πολύ όμορφα αποτελέσματα. Πέρα από το αρχικό σοκ του όγκου από τις κιθάρες, θα καταλάβετε πολύ γρήγορα ότι υπάρχουν θαυμάσιες μελωδίες που δεν θα δίσταζα να χαρακτηρίσω ποπ!
4. Bill Callahan – «Apocalypse»
Γνωστός τόσα χρόνια και ως Smog για όσους λάτρεψαν την americana τα τελευταία χρόνια, ο Μπιλ Κάλαχαν μέσα από τα σόλο άλμπουμ της τελευταίας δισκογραφικής περιόδου της καριέρας του όχι μόνο αφήνει μας θυμίζει ότι δεν τέλειωσε, αλλά ότι ίσως τα σημαντικά συμβούν στην ωριμότητά του. Το βαρύτονο της φωνής του έχει τελειοποιηθεί και με αυτό ως όχημα αναλαμβάνει, μέσα από απλές φαινομενικά συνθέσεις, να μας διηγηθεί χαρούμενες πλευρές της καθημερινότητας. ‘Η μήπως όχι;
5. Jay – Z / Kanye West – «Watch The Throne»
Με το χιπ-χοπ, όπως τουλάχιστον το ξέραμε, να αποτελεί παρελθόν, τα δύο πιο σημαντικά ονόματά του δημιουργούν ένα άλμπουμ από κοινού προκειμένου να αποδείξουν ότι τίποτε δεν τελειώνει όσο υπάρχουν ιδέες. Και πάρα πολλές μάλιστα: ένα πολυεπίπεδο μωσαϊκό ήχων, δυνατό και πιασάρικο, αλλά κυρίως εξομολογητικοί στίχοι για τη φήμη, το θάνατο, την πατρότητα τον ρατσισμό από δύο ανθρώπους που σπάνε την παράδοση που θέλει τον ράπερ των τελευταίων χρόνων να ενδιαφέρεται μόνο για τα κιτσάτα επώνυμα ρούχα, τις βίλες στο Μαλιμπού και τα γρήγορα αυτοκίνητα. Οι bitches παραμένουν…
6. Bon Iver – «Bon Iver»
Με το δεύτερο άλμπουμ του ο Τζάστιν Βέρνον και έπειτα από τις κοσμοπολίτικες συνεργασίες του με τον Κάνιε Γουέστ ξεφεύγει από τη μυθολογία του «For Emma, Forever Ago» και τον αποκλεισμό του σε μία καμπίνα κυνηγών στο Ουισκόσιν προκειμένου να διατηρήσει την αγνότητά του, και επιστρέφει στις πόλεις. Όχι όμως τις ζηλευτές μητροπόλεις αλλά τις μικρές εκείνες αμερικανικές ή ευρωπαϊκές πόλεις όπου τα πνευστά από τις marching bands δεν καλύπτονται από τις κόρνες και τις εξατμίσεις, αλλά και που ο μικρόκοσμος των μπαρ αποτελεί ακόμη το εξομολογητήριο των απλών ανθρώπων. Το «Perth» σίγουρα μέσα στις καλύτερες στιγμές της χρονιάς και το φαλσέτο της φωνής του το μεγαλύτερο βάλσαμο στις δύσκολες στιγμές μας.
7. Anna Calvi – «Anna Calvi»
Ο Μπράιαν Ινο τη χαρακτήρισε «νέα Πάτι Σμιθ» και αν και συνήθως συμφωνώ μαζί του, εδώ θα διαφωνήσω. Η Αννα Κάλβι δεν είναι το ασχημόπαπο που γοητεύει με τους επηρεασμένους από τους Μποντλέρ και Ρεμπό στίχους του μέσα από την αδάμαστη φωνή του. Είναι μία ιδιαιτέρως όμορφη παρουσία με πραγματικά δυνατή και ξεχωριστή φωνή, που όμως ο λυρισμός της αναβλύζει από τις συγκλονιστικές κιθαριστικές ροκ, μπλουζ πολλές φορές βινιέτες της, αλλά και από τις «θανατηφόρες» μπαλάντες της. Περιμένω με αγωνία τη συνέχεια.
8. Destroyer – «Kaputt»
Ούτε ένα ούτε δύο ούτε τρία. Εννέα άλμπουμ έχει κυκλοφορήσει το καναδικό συγκρότημα από το Βανκούβερ, και αυτό το τελευταίο ίσως είναι και το καλύτερό του, αν όχι το πιο ώριμο. Ο Νταν Μπέιχαρ και η παρέα του με αλφαβητάρι αυτή τη φορά τους ήχους των Roxy Music, του Μπάουι αλλά και των Steely Dan, δημιουργούν ένα μαγικό κόσμο όπου επικρατεί η ηρεμία έπειτα από μία έντονη περίοδο που στοίχειωσε ο θάνατος και τα ναρκωτικά. Τραγούδια με δομή ανεξάρτητης ποπ και ροκ μουσικής αλλά με μεγαλειώδη ρεφρέν που θυμίζουν άλλες περιόδους.
9. Adele – «21»
Με το δεύτερο άλμπουμ κατάφερε να σταθεί παγκοσμίως δίπλα στα πολύ μεγάλα ονόματα της ποπ, όπως είναι η Μπιγιονσέ και η Lady Gaga. Οσον αφορά τις πωλήσεις μάλιστα τις ξεπέρασε. Όπως πολύ έξυπνα λέει και η Τζούλια Ρόμπερτς στο τελευταίο Entertainment Weekly η Αντέλ είναι ο άνθρωπος της διπλανής πόρτας, ο άνθρωπος που μας λέει ωραίες ιστορίες για να αισθανόμαστε καλύτερα και γι’ αυτό μας πιάνει αγωνία όταν έχει προβλήματα, όπως αυτά που αντιμετωπίζει η 23χρονη πλέον από το Νότιο Λονδίνο, με τη φωνή της. Μία φωνή που, όπως έχω ξαναγράψει, θα προτιμούσα περισσότερο ξεγυμνωμένη και παραδομένη στα πάθη που με δυσκολία αφήνει να εννοηθούν. Ας είναι!
10. Tom Waits – «Bad As Me»
Αυτό είναι άλμπουμ. Μπορεί να απουσιάζει το ξάφνιασμα των προηγούμενων ετών, όμως ο σπουδαίος Τομ κρατά πάντα το επίπεδο πολύ ψηλά. Χωρίς να ανοίγει νέους δρόμους, παίρνει όλα τα στοιχεία του παρελθόντος και φτιάχνει ένα «Best Of» με νέες συνθέσεις. Από τα μπλουζ, στις μπαλάντες, στα ροκαμπίλι και από εκεί στους πειραματισμούς αλά Χάρι Παρτς, υποδύεται ρόλους όπως στο «Kiss Me» που ουρλιάζει με μία από τις πολλές φωνές του «Φίλα με σαν ξένη μία φορά ακόμη».
11. Danger Mouse & Daniele Luppi – «Rome»
Μία εκπληκτική συνεργασία και ένα άλμπουμ-έκπληξη που παραπέμπει από τη μία στα σπαγκέτι γουέστερν σάουντρακ του Μορικόνε και την ευφυή ποπ της Νόρα Τζόουνς και του Τζακ Γουάιτ από την άλλη. Δύσκολα να βρουν ανταγωνιστές μέσα στη χρονιά τραγούδια όπως τα «Season’s Tree» και «Two Against One».
12. Josh T. Pearson – «Last of the Country Gentlemen»
O Τζος Τ. Πίρσον είναι ένας μουσικός από το Τέξας με πιο σημαντική προσφορά έως σήμερα το άλμπουμ τού πρώην συγκροτήματός του Lift to Experience. Με το «Last Of The Country Gentlemen» ξεφεύγει όμως. Πρόκειται για μία συλλογή των τραγουδιών που αντανακλούν μία δύσκολη περίοδο με πολλά προσωπικά προβλήματα και όπου σαν άλλος Κέιβ ή πιο σωστά Ράιαν Ανταμς μιλά για την απώλεια, την αγάπη και τη μετάνοια με έναν μοναδικά σπαρακτικό τρόπο.
13. Kronos Quartet – «Uniko» – Nonesuch
Είναι τόσο ευρύ το πεδίο που έχει καταπιαστεί το αμερικανικό σχήμα μέσα στις τέσσερις σχεδόν δεκαετίες της ύπαρξής του, και όμως πάντα βρίσκει το επόμενο θέμα του σαν να μην έχει υπάρξει η συγκλονιστική δισκογραφία τους. Αυτή τη φορά το Kronos συνεργάζεται με το φινλανδικό αβάντ γκαρντ ντουέτο του ακορντεονίστα Κίμο Ποχγκόνεν και του γκουρού της κονσόλας Σαμούλι Κοσμίνεν. Οι περιγραφές μοιάζουν μάλλον περιττές σε τόση καλλιτεχνική αρτιότητα όπου ο ήχος αποσπασματικά φτάνει στον ακροατή σαν κύματα και τον πλημμυρίζει με ευφορία αλλά και ελπίδα πως οι καλές μουσικές δεν θα σταματήσουν ποτέ να παράγονται
14. Iron & Wine – «Kiss Each Other Clean»
Μοναχική φιγούρα ο Σαν Μπιμ, που συνήθως τα κάνει όλα μόνος του, εδώ, στο τέταρτο άλμπουμ του για πρώτη φορά καλεί σε βοήθεια και άλλους μουσικούς προκειμένου να δημιουργήσει το πιο «χορευτικό» άλμπουμ της καριέρας του. Μη φανταστείτε τρελά κέφια, απλώς υποβόσκει μία φάνκι διάθεση την οποία τονώνει ακόμη περισσότερο η χρήση σαξοφώνου και άλλων χάλκινων πνευστών, έντονα διακριτού μπάσου και κυρίως το φλερτ στους ήχους της καλιφορνέζικης ροκ σκηνής. Ευαίσθητη ψυχή, «ματώνει» όταν μιλά για τον εαυτό του και γίνεται ακόμη πιο δειλός όταν μιλά για τους άλλους.
15. SBTRKT – SBTRKT
Πρόκειται για το καλλιτεχνικό όνομα του λονδρέζου γκράιμερ Ααρον Τζερόμ, γνωστού και από τα ρημίξ που έχει επιμεληθεί για τους Radiohead, MIA, Basement Jaxx και Underworld μεταξύ πολλών άλλων. Τη μουσική του αποκαλούν και «bass music» προκειμένου να περιγράψουν καλύτερα το μετά-dubstep στο οποίο ειδικεύεται, μέσα από την οποία ξεπηδούν ποπ σπαράγματα, garage ξεσπάσματα και φάνκι ρυθμοί.
Ακόμη 10 που δεν πρέπει να προσπεράσετε
1. Kate Bush – «50 Words for Snow»
2. Bjork – «Biophilia»
3. tUnE-yArDs – «whokill»
4. Unknown Mortal Orchestra – «Unknown Mortal Orchestra»
5. Beyonce, «4»
6. Radiohead, «The King of Limbs»
7. Toro Y Moi – «Underneath the Pine»
8. Sepalcure – «Sepalcure»
9. Gang Gang Dance- «Eye Contact»
10. Oneohtrix «Point Never: Replica»
ΟΙ ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΕΙΣ ΤΗΣ ΧΡΟΝΙΑΣ
Lady Gaga – «Born This Way»
Εκεί που περίμενα ότι κάτι νέο θα προκύψει ιδιαίτερα μετά τα σιγκλ από το πρώτο άλμπουμ, «Paparazzi» και «Bad Romance», μας έσκασε το «Born This Way». Περισσότερο φούμαρο, άνευ λόγου ενδυματολογικές εκτροπές και από μουσική μηδέν εις το πηλίκον.
Florence & The Machine – Ceremonials
Ενα πολλά υποσχόμενο τίποτα. Βαρύγδουπες συνθέσεις επικαλυμμένες με σοβαροφάνεια και δυστυχώς, το κυριότερο, χωρίς να καταλήγουν πουθενά.
The Black Keys – «El Camino»
Το αγαπημένο μου συγκρότημα επέστρεψε με το πιο αδιάφορο άλμπουμ της καριέρας του και κυρίως με μία δουλειά την οποία θα μπορούσε να είχε κάνει και οποιοδήποτε μέτριο ροκ συγκρότημα. Τους πιστεύω όμως και θα περιμένω!
Κate Bush – «Director’s Cut»
Τι ήταν πάλι αυτό; Για ποιο λόγο χάλασε τον αυθεντικό ήχο αγαπημένων άλμπουμ; Ας ανέθετε τη δουλειά σε έναν άλλο καλλιτέχνη, θα είχε μεγαλύτερο ενδιαφέρον.
Coldplay – «Mylo Xyloto»
Όχι ότι δεν το περίμενα, απλά τέλειωσε πολύ γρήγορα.
Amy Winehouse – «Lioness: Hidden Treasures»
Τι κρίμα που πρέπει να αποδομείται ένα τέτοιο ταλέντο προκειμένου να κερδίζουν χρήματα κάποιοι!
