{{{ moto }}}
Πέντε χρόνια μετά την παγκόσμια επιτυχία της ταινίας κινουμένων σχεδίων «Περσέπολις», η Μαριάν Σατραπί και ο Βενσάν Παρονό επιστρέφουν με μια νέα συνεργασία, την ταινία μυθοπλασίας «Κοτόπουλο με δαμάσκηνα» («Poulet aux prunes», Γαλλία, 2011) στην οποία πρωταγωνιστούν ηθοποιοί και όχι καρτούν.
Παραμυθένιας ατμόσφαιρας και αυτή η ταινία, είναι το παράξενο ταξίδι στον χρόνο ενός πικραμένου ιρανού βιολιστή (Ματιέ Αλμαρίκ) στην Τεχεράνη της δεκαετίας του 1950. Οταν το βιολί του καταστρέφεται, ο βιολιστής (παντρεμένος και πατέρας δύο παιδιών) νιώθει ότι πλέον η ζωή του δεν έχει νόημα.

Αποφασίζει ότι έχει έρθει η ώρα για να πεθάνει. Οι απόπειρές του να αφαιρέσει τη ζωή του είναι τα πιο αστεία σημεία της ταινίας, αν και το βιολί δεν είναι παρά το πρόσχημα της «παραίτησης» του βιολιστή από τη ζωή. Γιατί η απόφασή του να αρνηθεί το μεγάλο βήμα της ζωής με το να μην υπακούσει στη φωνή της καρδιάς του επιστρέφει σαν μπούμερανγκ.
Στην καρδιά της η ταινία είναι η ιστορία ενός μεγάλου, ανολοκλήρωτου έρωτα και δεν είναι καθόλου τυχαίο που ο έρωτας φέρει το όνομα Ιράν (Γκολισφτέχ Φαραχανί), αφού με αυτόν τον τρόπο η Σατραπί σχολιάζει την ιστορία της κατατρεγμένης, ταλαιπωρημένης πατρίδας της.
Ολα αυτά όμως είναι δοσμένα με έναν πολύ ευχάριστο, σχεδόν μαγικό τρόπο, πραγματικά σαν να παρακολουθείς παραμύθι. Σε αυτό συμβάλλουν τα μέγιστα η διεύθυνση φωτογραφίας του Κριστόφ Μποκόρν, τα σκηνικά του Μπέρναρντ Χάινριχ και η καλλιτεχνική διεύθυνση του Ούντο Κράμερ, η μουσική του Ολιβιέ Μπερνέ αλλά και το ευρωπαϊκό καστ της ταινίας σε ρόλους Ιρανών (Μαρία ντε Μεντέιρος, Ιζαμπέλα Ροσελίνι, Ζαμέλ Ντεμπούζ, Κιάρα Μαστρογιάνι, Ερίκ Καραβακά).
Βαθμολογία: 3
Αίθουσες: ΙΝΤΕΑΛ – ΑΒΑΝΑ – ΑΤΤΑΛΟΣ – ΓΑΛΑΞΙΑΣ – ΔΙΑΝΑ – CINE CITY

«Ανεμοδαρμένα ύψη» με ενδιαφέρουσες καινοτομίες

Γνωρίζοντας τις προηγούμενες μοντέρνες ταινίες της Αντρέα Αρνολντ, όπως το προπέρσινο «Fish tank» και το παλαιότερο «Red road», απορείς για τον τρόπο με τον οποίο η βρετανίδα σκηνοθέτις μπορεί να χειρίστηκε έναν τόσο γιγαντιαίο και παθιασμένο έρωτα όσο εκείνον του Τσιγγάνου Χίθκλιφ και της αγαπημένης του Κάθι, ηρώων του κλασικού δράματος «Ανεμοδαρμένα ύψη» της Εμιλι Μπροντέ.
Και όντως, η προσέγγιση της Αρνολντ σε εντυπωσιάζει: τα δικά της «Ανεμοδαρμένα ύψη» («Wuthering heights», Αγγλία, 2011) γυμνώνοντας το φιλμικό σώμα από τον ευπρεπή ακαδημαϊσμό που χαρακτηρίζει την πλειονότητα των προηγούμενων κινηματογραφικών εκδοχών που στηρίχθηκαν στο βιβλίο της Μπροντέ _ η Αρνολντ επέμεινε στη λιτότητα του ρεαλισμού αλλά και στο σκοτάδι πίσω από τον έρωτα για να γυρίσει μια ταινία που μπορεί μεν τυπικά να θεωρείται «εποχής» (μέσα 17ου αιώνα) αλλά τελικά έχει σύγχρονη όψη.
Η σκηνοθέτις «έπαιξε» αποτελεσματικά με το μυθιστόρημα κάνοντας κατ’ αρχάς μια πολύ έξυπνη και ευπρόσδεκτη καινοτομία με το να αλλάξει το χρώμα του Χίθκλιφ, ο οποίος για πρώτη φορά στον κινηματογράφο είναι μαύρος. Και το γεγονός ότι ένα μεγάλο μέρος της ιστορίας είναι αφοσιωμένο στα πρώτα στάδια του ανορθόδοξου και γεμάτου εμπόδια έρωτα ανάμεσα στον Χίθκλιφ και στην Κάθι είναι επίσης ενδιαφέρον, γιατί σε αυτό το κομμάτι του έργου το σινεμά δεν έδινε ποτέ σημασία.
Τέλος, εντύπωση προκαλεί επίσης το πόσο το ανθρώπινο στοιχείο βρίσκεται διαρκώς σε εξάρτηση από τα στοιχεία της φύσης, άγρια και πρωτόγονα στη βόρεια επαρχία του Γιόρκσαϊρ. Ο θυμωμένος άνεμος, η δυνατή βροχή, η λάσπη, το χώμα και τα ζώα νιώθεις ότι έχουν τη δική τους φωνή και υπόσταση συμμετέχοντας με επιτυχία στην κλιμάκωση ενός δράματος. Τους ήρωες υποδύονται οι Σόλομον Γκλέιβ και Σάνον Μπέερ σε μικρή ηλικία και οι Τζέιμς Χόουσον, Κάγια Σκοντελάριο σε μεγάλη.
Βαθμολογία: 3
Αίθουσες: ODEON ΟΠΕΡΑ – ΔΑΝΑΟΣ