10 ροκ συναυλίες που δεν θα ξεχάσουμε

Εν όψει των ροκ γεγονότων του θέρους παραθέτουμε μια μικρή ανθολογία θρυλικών για διαφορετικούς λόγους κοντσέρτων που φιλοξενήθηκαν εν Ελλάδι

Οχι, το εφετεινό καλοκαίρι δεν συνοδεύεται από τη συνήθη ροκ συναυλιακή ραστώνη. Για τρίτη φορά Rockwave Festival, στη Φρεαττύδα, με ονόματα όχι απλά extra large αλλά στο ζενίθ aδωσε το ΟΚ για μια περιήγηση στο παρελθόν. Ετσι για να ξαναθυμηθούμε μερικές θρυλικές εγχώριες συναυλίες ­ τονίζουμε, ροκ. Από εκείνη την καταραμένη πρώτη τον Απρίλιο του ΄67 με τους Στόουνς στο γήπεδο του Παναθηναϊκού (που κόπηκε στη μέση για μια χούφτα κόκκινα γαρίφαλα) ως το διαπλανητικού κόστους σόου των U2 τον περασμένο Σεπτέμβριο στη Θεσσαλονίκη. Τα κριτήρια για την επιλογή λίγο πολύ αυθαίρετα. Το θρυλικό «Ρόδον» λάμπει διά της απουσίας του διότι απλούστατα εκεί έχει γίνει κατά καιρούς το αδιαχώρητο από αξιομνημόνευτα live (δεν ξέρεις τι να πρωτοθυμηθείς). Προτιμήσαμε τα πιο μαζικά κοντσέρτα (κυρίως σε γήπεδα και στάδια) και δη τα πολλών αστέρων φεστιβάλ. Στην παρελθοντολογική αυτή βόλτα συνεισέφεραν ο Γιάννης Πετρίδης, διευθύνων σύμβουλος της Virgin, o Νίκος Λώρης, ηθικός αυτουργός του Rockwave, ο Ακης Λαδικός, «ρέκτης» του είδους, και ο Σωκράτης Παπαχατζής, υπεύθυνος του μουσικού τμήματος του περιοδικού «Ηχος». Το μόνο που μας μένει να ευχηθούμε είναι «Και εις ανώτερα!».

Τελικά δεν ήταν πρωταπριλιάτικο ψέμα

«Δεν είναι ούτε πρωταπριλιάτικο ψέμα ούτε διαφημιστικό κόλπο. Οι Ρόλινγκ Στόουνς έρχονται». Το τεύχος 77 των «Μοντέρνων Ρυθμών», του «δεκαπενθήμερου περιοδικού μοντέρνας μουσικής», κυκλοφορεί στις 22 Μαρτίου του σωτηρίου έτους 1967 για να επιβεβαιώσει την είδηση – βόμβα. Οι Πέτρες ετοιμάζονται να κυλήσουν ανάμεσά μας. Για να τραντάξουν συθέμελα το σεληνιακό τοπίο των συναυλιών εν Ελλάδι. Το αιφνίδιο τηλεγράφημα του Ντέιβιντ Απς, μάνατζερ του «πρώτου συγκροτήματος του κόσμου», αφικνείται στο γραφείο του Νίκου Μαστοράκη (στην Ερμού) μόλις οκτώ ημέρες νωρίτερα. Το γκρουπ των Τζάγκερ – Ρίτσαρντς εμφανίζεται αισίως διατεθειμένο να κλείσει την αυλαία της ευρωπαϊκής περιοδείας του (που θα ανοίξει στις 26 Μαρτίου στην Ολλανδία) με την Αθήνα. Στις 5.30 το απόγευμα της 14ης Μαρτίου ο Απς μουρμουρίζει από την άλλη άκρη του σύρματοs: «Nick, it’s ΟΚ for the Stones».

Η συναυλία ορίζεται για τη 17η Απριλίου στο στάδιο του Παναθηναϊκού. Σύμφωνα με τη διαφήμιση που κυκλοφορεί τις ημέρες εκείνες, «το ρεσιτάλ είναι υπό την αιγίδα του δημάρχου Αθηναίων κ. Γεωργίου Πλυτά και οι εισπράξεις του θα διατεθούν για φιλανθρωπικό σκοπό». Το εισιτήριο διόλου… νεανικό για τα δεδομένα της εποχής: «Από 60 ως 120 δραχμές και λίγα καθίσματα των 500 δραχμών, ακριβώς μπροστά στην εξέδρα». Ανάμεσα στους εγχώριους καλλιτέχνες που καλούνται να διανθίσουν το κορυφαίο ροκ γεγονός είναι οι Γούι Φάιβ, οι Εμ Τζι Σι και οι Αϊντολς. Μαζί τους ­ οποίο φόντο για τους Στόουνς! ­ η Ζωή Κουρούκλη, ο Δάκης και η Μάρω Κοντού, «η γνωστή πρωταγωνίστρια που θα κάνει το ντεμπούτο της ως τραγουδίστρια ξένου ρεπερτορίου και παράλληλα θα παρουσιάσει το πρώτο μέρος του σόου».

Το γκρουπ τελικά ήρθε. Με έναν από τους «Κομήτες» της πάλαι ποτέ Ολυμπιακής. Κάτι μικροεπεισόδια στο αεροδρόμιο αλλά τίποτε το ανησυχητικό. Λεωφόρος Αλεξάνδρας, ώρα 7.30 μ.μ., οι φανς ­ ήτοι, όσοι είχαν βρει τη λέξη ροκ στο λεξικό ­ ήταν εκεί. Γύρω στις 10.000, σύμφωνα με αυτόπτες μάρτυρες. Τα βατ εγγυάται η «Ελεκτρόνικα», «η μόνη εταιρεία στην Ελλάδα που μπορεί να εγγυηθεί ήχο σε στάδιο με ενθουσιασμένη νεολαία». Μόλις πέντε ημέρες από την αποφράδα 21η Απριλίου. Οι συνταγματάρχες έχουν ήδη αρχίσει να ακονίζουν τα μαχαίρια τους. Μια ροκ συναυλία αποτελεί το ιδεώδες εξιλαστήριο θύμα. Οι αστυνομικές δυνάμεις, σε επιφυλακή, αναμένουν το πρώτο λάθος λίκνισμα του Τζάγκερ. Και εκείνος δεν θα τις απογοητεύσει. Εχουν ακουστεί οι πρώτες νότες του «Ruby Tuesday» ­ οι Στόουνς βρίσκονται επί σκηνής μισή ώρα τώρα ­ και ο Μικ πλησιάζει την κερκίδα ραίνοντας τους αλαλάζοντες νεαρούς με κόκκινα γαρίφαλα. Υπερβολικά κραυγαλέο το σύνθημα. Ούτως ή άλλως, «οι αστυνομικοί είχαν εντολές να σπάσουν στο ξύλο όποιον θα χορέψει ή θα χειροκροτήσει με περισσότερο ενθουσιασμό. Και εγένετο» γράφει στην αυτοβιογραφία του ο Μπιλ Γουάιμαν, μπασίστας του γκρουπ.

Το «ρεσιτάλ» έμελλε να μείνει ­ όπως η συμφωνία του Σούμπερτ ­ ημιτελές. Ξύλο, δακρυγόνα και διάλυση. Μια πορεία διαμαρτυρίας ­ με τα προσφιλή συνθήματα «Τσιλιχρήστο (σ.σ. ο τότε διευθυντής της Αστυνομίας) παραιτήσου» ­ έξω από το «Χίλτον» ήταν η δεύτερη αλλά όχι και η τελευταία πράξη του δράματος. Γιατί ο Γουάιμαν παρέμεινε στην Αθήνα για λίγες ημέρες μεσογειακών τόνων ανάπαυλας σε μια παραθαλάσσια καμπίνα στο «Αστήρ Beach Hotel». Χωρίς τους λοιπούς Στόουνς, με μερικούς φίλους. «Η περιπέτειά μας ξεκίνησε δύο ημέρες αργότερα από τους ήχους των πολυβόλων που έρχονταν από την απέναντι πλευρά της Αθήνας. Τηλεφώνησα στο γραφείο του έλληνα παραγωγού όταν πληροφορήθηκα ότι τα σώματα του στρατού είχαν καταλάβει τα κυβερνητικά κτίρια». Η εναπομείνουσα παρέα αδυνατεί να επικοινωνήσει ­ τηλεφωνικώς ή με οιονδήποτε άλλον τρόπο ­ με τον έξω κόσμο. Το αεροδρόμιο είχε κλείσει. «Μας επιτράπηκε τελικά η αναχώρηση από τον παραγωγό που μας είπε ­ την Κυριακή 23 Απριλίου ­ ότι το πραξικόπημα είχε λυθεί».

Λίγες ώρες πριν από την πτήση της μεγάλης φυγής τα ακροτελεύτια μαρτύρια σε ελληνικό έδαφος. «Προτού φθάσουμε στο γραφείο μετανάστευσης», συνεχίζει ο Γουάιμαν, «με πλησίασαν ομάδες βρετανών δημοσιογράφων που ήταν υπεύθυνοι για τα επίκαιρα και με ικέτευαν να πάρω φιλμ και να τα πάω στο Λονδίνο για το BBC. Στο γραφείο μετανάστευσης μας έψαξαν εξονυχιστικά και έπρεπε να δηλώσουμε και την παραμικρή δεκάρα που είχαμε πάνω μας, δηλαδή μόλις 30 λίρες όλες μαζί. Ολα τα ελληνικά λεφτά που είχαμε κατασχέθηκαν». Πάντως οι έλληνες νοικοκυραίοι δηλώνουν ικανοποιημένοι υπακούοντας στις παραινέσεις του χλωροφορμίζοντος Τύπου: «Οι νέοι μας δεν πρέπει να γίνουν Μπιτλς». Και θα το μετανιώσουν πικρά… Γιατί θα χρειασθεί μια ολάκερη τριακονταετία για να επαναδιαπραγματευθούμε με τις Πέτρες ­ χωρίς τον αδικοχαμένο Τζόουνς (θα φύγει από τη ζωή στις 3 Ιουλίου 1969) αυτή τη φορά.

«Police εναντίον Police»

Χούντα, μεταπολιτευτική λειψυδρία και η δεκαετία του ΄80 ασθμαίνοντας προ των πυλών. Το καλλιτεχνικό γραφείο του Θεόδωρου Κρίτα ­ παλαίμαχου ήδη από τότε στη διοργάνωση καλλιτεχνικών εκδηλώσεων, με επίκεντρο όμως το Ηρώδειο ­ αποφασίζει 13 ολόκληρα χρόνια μετά να φιλοξενήσει κάτι αμιγώς «ροκ». Η λύση δίδεται από τους Police (τρία χρόνια προτού διαλύσουν διά παντός ως μπάντα). Κυριακή 30 Μαρτίου 1980 στο Σπόρτιγκ. Ωρα ενάρξεως: 9 μ.μ. Το εισιτήριο για τους εκκολαπτόμενους ρόκερ «τσουχτερό»: 350 δρχ. Το πρόσφατο χιτ του γκρουπ «Message in a bottle» θα αποκτήσει εντός ολίγου άλλες αποχρώσεις. Το φύλλο των «Νέων» της 31ης Μαρτίου θα βάλει τα αναπόφευκτα δρώμενα στο πρωτοσέλιδο: «Συναυλία με πέτρες και ξύλα».

Η συνήθης υπόθεση: γύρω στους 2.000 νεαρούς άνευ εισιτηρίου επιχειρούν να σπάσουν τις πόρτες, καταφθάνουν τα ΜΑΤ και η πανήγυρις αρχίζει. Και θα διαρκέσει μιάμιση ώρα περίπου. «Σύμφωνα με μαρτυρίες των περιοίκων, ομάδες νεαρών από τις 6 το απόγευμα προσπαθούσαν μάταια να βρουν εισιτήρια. «Οι διαμαρτυρίες», τονίζει περίοικος που παρακολούθησε τα γεγονότα από το μπαλκόνι του, «μετατράπηκαν σε διαδήλωση»». Οι συμπλοκές γύρω από την περιοχή του Σπόρτιγκ επεκτάθηκαν ως την Πατησίων από τη μια πλευρά και ως την Αχαρνών από την άλλη. Ζημιές σε παρκαρισμένα αυτοκίνητα και βιτρίνες μαγαζιών, κάμποσοι τραυματίες. «Ευτυχώς που δεν έγινε κάποιο σοβαρό ατύχημα όταν κυνηγημένες μάζες νεαρών περνούσαν τις γραμμές του ηλεκτρικού». Εν ολίγοις, η συναυλία έληξε με «Police εναντίον Police» και δέκα συλλήψεις απαυδημένων φαν. Ο Γκόρντον Σάμερ βεβαίως θα ξανάρθει μέσα στη δεκαετία ­ μόνος του όμως.

Οχι άλλα δάκρυα για τον Ρόρι

Στις 10 Σεπτεμβρίου 1981 ο Ιρλανδός Ρόρι Γκάλαχερ μαζεύει στο γήπεδο της Ν. Φιλαδέλφειας 25.000 αφηνιασμένους νέους που έρχονται να απολαύσουν ιδίοις όμμασιν τον δικό τους «Philby». «Ποτέ δεν έχω κάνει συναυλία με τέτοια επιτυχία» θα εκμυστηρευθεί εμβρόντητος ο καλλιτέχνης στον Γιάννη Πετρίδη. Τα επεισόδια δεν αποφεύχθηκαν ούτε αυτή τη φορά. Η Αστυνομία θα προτιμήσει το υγρό πυρ-δακρυγόνα.

Χορεύοντας με τους σκελετούς

Υπήρξαν βεβαίως και οι συναυλίες – υπερβολικές δόσεις. Οπως αυτή των Bauhaus στο Σπόρτιγκ (14 Μαΐου 1983). Το εγχώριο κοινό δεν ήταν ούτε αρκετά ώριμο ούτε ψυχολογικά προετοιμασμένο για τα ρεσιτάλ μίσους του Πίτερ Μέρφι. Ο οποίος πήρε το μικρόφωνο, πασαλείφτηκε με μια φωσφορίζουσα αλοιφή και μεταλλάχθηκε κάτω από μια φαλλόμορφη πράσινη λάμπα σε σκελετό, φάντασμα, Χάρο και άλλα συναφή. Μια κοπέλα τού έδωσε τριαντάφυλλα, κάποιοι άλλοι όμως δεν δίστασαν να τον φτύσουν κατάμουτρα. Ο ίδιος δήλωσε αργότερα απογοητευμένος με τα αντανακλαστικά των ελλήνων «πανκ» (σ.σ. ο όρος υπέρ το δέον ευρύς εκείνη την εποχή για τα εγχώρια δεδομένα). Πάντως ένας 16χρονος νεαρός απεχώρησε από τη συναυλία πεπεισμένος ότι πίστευε σε μια «ψυχεδελική αναρχία» (ό,τι μπορεί να σήμαινε αυτό στην Αθήνα του 1983).

«Do you really want to hurt me?»

Ιούλιος 1985. Η Αθήνα Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης και η Μελίνα θα κάνουν επιτέλους το θαύμα της. Ενα διήμερο ροκ φεστιβάλ ­ θεσμός 15 χρόνων και άνω στον πολιτισμένο κόσμο ­ επιβάλλεται. Στις 22 και 23 του μηνός. Στο Καλλιμάρμαρο. Και η πρώτη ημέρα του θρυλικού «Rock in Athens» θα αποδείξει πόσο επικίνδυνες είναι οι επιμειξίες του κοινού. Στον ίδιο χώρο οι φαν των Stranglers, των Depeche Mode και των Culture Club. Εκ των πραγμάτων μια χαμένη υπόθεση. Εφηβη φαν του ανδρόγυνου Μπόι Τζορτζ με πανό «Ι love Boy Georgie» και αναλόγου μηνύματος μπλουζάκι δέχεται όλη την γκάμα των επιθέσεων από αντιφρονούντες και μη: παθητικά φιλιά, πέτρες, σίελος. Τα επεισόδια έχουν ήδη αρχίσει έξω από το Παναθηναϊκό, κάποιος φωνάζει στο μικρόφωνο «Ενα γιατρό, γρήγορα ένα γιατρό» και σε λίγο οι Culture Club επί σκηνής δίνουν το παρασύνθημα. Στο «Good Evening!» του Μπόι Τζορτζ το αντι-γκέι λόμπι του αγωνιστικού χώρου απαντά με ύβρεις. Ο ίδιος θα συνεχίσει ακάθεκτος το πρόγραμμά του ­ «Εχω μια θεωρία στη ζωή μου: να μην αντικρούω τίποτα, εκτός αν είμαι ένοχος» ­ απειλώντας να δείξει στους παρευρισκομένους τα οπίσθιά του και επιδεικνύοντας κάθε φορά που το απαιτούσε η περίσταση τις βασικές γνώσεις του της ελληνικής: «Είσαι μαλάκας».

Μπουκάλια με άμμο εκσφενδονίζονται στα μέλη του γκρουπ που σε λίγο θα εγκαταλείψουν άρον άρον τον συναυλιακό χώρο με μια βεβιασμένη εκτέλεση του «Victims». Τις επόμενες ημέρες ο ξένος Τύπος θα περιγράψει τα επεισόδια ως το μοναδικό μελανό σημείο ενός κατά τα άλλα αρτιότατου φεστιβάλ. Στην εφημερίδα «News of the World» εκπρόσωπος των Depeche Mode θα παραδεχθεί: «Ο Τζορτζ ήταν εξαιρετικά γενναίος. Δεν υπήρχε τίποτε το αυθόρμητο στους συγκεντρωθέντες ταραξίες. Είχαν έρθει με αποκλειστικό σκοπό να τον ρίξουν από τη σκηνή».

Η δεύτερη ημέρα του παρθενικού ροκ φεστιβάλ θα είναι κατά τι πιο ομοιογενής ­ Talk Talk, Νίνα Χάγκεν, Cure, Clash ­ και ως εκ τούτου αναίμακτη. Φαίνεται ότι οι εγχώριοι «μάτσο» τραμπούκοι αποδέχονται ευκολότερα τις ψευδοπάνκ ευλογίες μιας ημίγυμνης «βασίλισσας» εκ του Ανατολικού Βερολίνου από τη «γλυκανάλατη» ποπ των τσαρτς τραγουδισμένη από έναν φύσει και θέσει ομοφυλόφιλο.

Ελάτε να σώσουμε τον πλανήτη

Εντάξει, διανύουμε ακόμη την πονετική δεκαετία. Οι κοινωνικά ευαισθητοποιημένες ροκ συνευρέσεις βρίσκονται στην ημερησία διάταξη ­ το Live Aid, το μεγαλύτερο ροκ κοντσέρτο για καλό καγαθό σκοπό, φιλοξενήθηκε στο λονδρέζικο Γουέμπλεϊ στις αρχές του ΄85. Στην Ελλάδα η πρωτιά θα γίνει με τον μουσικό «μαραθώνιο» κατά του AIDS στις 2 Οκτωβρίου 1988. Διοργανώνει η Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς. Γύρω στις 45.000 θεατές σπεύδουν ντάλα μεσημέρι στο Καλλιμάρμαρο. «Αξιοσημείωτο είναι ότι η Τροχαία υπολόγισε τα μηχανάκια που είχαν κατακλύσει τους χώρους έξω από το Στάδιο σε 20.000 περίπου».

Φιλοξενούμενοι η «ουαλή κυρία των τσαρτς» Μπόνι Τάιλερ (την οποία υποδέχθηκε ένα απροκάλυπτο γιουχάισμα), ο 53χρονος πλέον «Killer» Τζέρι Λι Λούις (με γραβάτα και πίπα), η Τζόαν Τζετ με το «Ι love rock ‘n’ roll», οι Run DMC (ελάχιστοι αντελήφθησαν ότι οι ήχοι από τα βραχυκυκλωμένα καλώδια δεν ήταν ένα ακόμη από τα τερτίπια της ραπ) και τέλος οι Black Uhuru (στο στάδιο είχαν μείνει μόνο οι εγχώριοι «ράστα»). Το πείραμα δεν εστέφθη ακριβώς με επιτυχία: οι καθυστερήσεις, επιεικώς απαράδεκτες, επέβαλαν αλλαγές στη σειρά εμφάνισης των καλλιτεχνών, τραγελαφική ανομοιογένεια στο ρεπερτόριο («Total eclipse of the heart» και «καπάκι» «Roll over Beethoven»), ξύλο στους δημοσιογράφους από τους σκληροπυρηνικούς «σεκιούριτι». Οσο για το AIDS, προκλητικά απόν, αν εξαιρέσει κανείς κάτι υποτυπώδη φυλλάδια που διενεμήθησαν στην αρχή της συναυλίας.

«Σήκω πάνω για τα ντικαιώματά σου»

Ευτυχώς που την επόμενη ακριβώς ημέρα (3 Οκτωβρίου 1988) ο περιοδεύων θίασος της Διεθνούς Αμνηστίας θα έρθει να επιβεβαιώσει ότι η υγιής διαμαρτυρία («ΟΧΙ στα βασανιστήρια – ΟΧΙ στη θανατική ποινή – ΟΧΙ στους κρατούμενους συνείδησης») αποτελεί το ιδεώδες άλλοθι για εισιτήρια. Για πάνω από 70.000 εισιτήρια. Οι Γιώργος Νταλάρας, Γιουσού Ν’ Ντουρ, Τρέισι Τσάπμαν, Πίτερ Γκάμπριελ, Στινγκ και Μπρους Σπρίνγκστιν μαζεύονται στο Ολυμπιακό για τα 40 χρόνια από τη «Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου» και παρακινούν το κάθιδρο πλήθος «Σήκω πάνω για τα ντικαιώματά σου» (μια ελεύθερη απόδοση του «Get up, stand up» του Μάρλεϊ). Και οι έξι στη σκηνή από τις 4.20 μ.μ. το μεσημέρι.

Αμέσως μετά μόνος του στη σκηνή ο Γιώργος Νταλάρας ­ για κάποιους η μοναδική παραφωνία στο πρόγραμμα της συναυλίας: «Γεια σας, πατριωτάκια. Ολη τη νύχτα ταξίδευα για να είμαι σε αυτή τη γιορτή κάτω από τον γαλανό ουρανό». «Αχ, χελιδόνι μου», «Σαν παλιό σινεμά», «Αντιλαλούνε τα βουνά» (αφιερωμένο στους αγνοουμένους της Κύπρου). Αυτή τη βραδιά θα κυριαρχήσουν τα ντουέτα: Στινγκ και Γκάμπριελ κινούμενα στρατιωτάκια στο «Games without frontiers», Στινγκ και «Boss» στο «The river» κ.ο.κ. Τα μεσάνυχτα απαρτία και πάλι στη σκηνή με το «Chimes of freedom» του Ντίλαν. Τις επόμενες ημέρες τα αθηναϊκά γραφεία της Διεθνούς Αμνηστίας θα κατακλυσθούν από υποψήφια νέα μέλη ή έστω απλούς αγοραστές του Τ-shirt «Human Rights Now», ενδυματολογικού ενθυμίου της συναυλίας.

Ιπτάμενα γουρούνια στο Ολυμπιακό

Το μεσημέρι της 31ης Μαΐου 1989 οι σαφώς παρηκμασμένοι πλέον Pink Floyd επισκέφθηκαν τη Μελίνα Μερκούρη στο υπουργείο Πολιτισμού, της ζήτησαν αυτόγραφο, εξέφρασαν τον πολιτικώς ορθό αποτροπιασμό τους για τα Ελγίνεια και δέχθηκαν ότι οι Ολυμπιακοί του 1996 πρέπει ­ πώς να το κάνουμε ­ να γίνουν στην Ελλάδα. Το ίδιο βράδυ ο Ντέιβιντ Γκίλμουρ, ο Ρικ Ράιτ και ο Νικ Μέισον και το τετραφωνικό τους σύστημα έφεραν στο Ολυμπιακό Στάδιο 60.000 θεατές. Οι παρευρισκόμενοι παραλήρησαν επί τρεις ώρες μπροστά στα ψυχεδελίζοντα ακροβατικά ενός ιπτάμενου γουρουνιού (το οργουελικό φόντο στο «One of these days»), στο γιγάντιο κρεβάτι που απογειώθηκε για να εκραγεί σε λίγο εντός σκηνής (ο επίλογος του «Great gig in the sky»), στο ηχητικό εργοτάξιο του «Welcome to the machine». Στις κερκίδες η Μελίνα, η Μαρία Δαμανάκη, ο Γρηγόρης Φαράκος, ο Γιώργος Νταλάρας, η Ελένη Καραΐνδρου και πλείστοι άλλοι εθνικοί VIPs. Διότι τώρα πια τα ροκ χάπενινγκ φέρονται ως ευρέως καταναλώσιμο είδος. Οι φασαρίες με τους «τσαμπατζήδες» αυτή τη φορά μικρού βεληνεκούς.

Multimedia μυσταγωγία

Στις 13 Μαρτίου 1990 λίγοι τυχεροί θα παρακολουθήσουν στο «Παλλάς» το οπτικοακουστικό επίτευγμα «Cube Ε: The History of American Music in 3 Ε-z Pieces» των Residents (σ.σ. λίγους μήνες νωρίτερα και στο «Ρόδον»). Η σκοτεινή ­ και δη ανώνυμη ­ πλευρά του Αμερικανικού Ονείρου με «ανατομικές επεμβάσεις» στη φωνή και στην κινησιολογία του Ελβις, multimedia μυσταγωγία και ντανταϊστικά εφέ. Ουδείς γνωρίζει ποιους βλέπει πάνω στη σκηνή. Αλλωστε ο Χόμερ Φλιν, εκπρόσωπος της εταιρείας τους «Cryptic Corporation», το έχει εξηγήσει: «Η απόφαση των Residents να κρατήσουν την ανωνυμία τους είναι συνώνυμη με την απόφασή τους να φτιάξουν το γκρουπ». Θα το επιβεβαιώσουν στο «Παλλάς» οι δύο χορεύτριες που θα σχηματίσουν με τα κορμιά τους μια παλλόμενη καρδιά.

Πολύ πρόσφατο για να είναι αληθινό

Ο όρος «συναυλία» είναι πλέον demodé. Οι Ιρλανδοί U2, στα πλαίσια της «Pop Mart» περιοδείας τους, υπόσχονται ένα extra large σόου δύο μέτρα από τον Θερμαϊκό. Με 52 νταλίκες, 15 πούλμαν, βιντεοοθόνη 700 τ.μ. και βάρους 32 τόνων, καλώδια 35 χιλιομέτρων, 120.000 πρίζες, συνολικό κόστος παραγωγής άνω των 600 εκατομμυρίων. Το κείμενο της σύμβασης του γκρουπ με την Πολιτιστική κατεβατό ολόκληρο. Μέσα σε δύο εβδομάδες γίνονται 7.500 κρατήσεις για το πανηγύρι στη Θεσσαλονίκη. Τα ξενοδοχεία φθάνουν στο σημείο να νοικιάζουν και… καναπέδες. Στις 26 Σεπτεμβρίου 1997 ο Μπόνο παίρνει τον Εντζ, τον Ανταμ Κλέιτον και τον Λάρι Μιούλεν και «δίνουν» στους 50.000 επισκέπτες να καταλάβουν. Κάποιος ακούγεται στο τέλος του σόου να μονολογεί: «Ελπίζω να δω και καμιά άλλη σημαντική συναυλία. Οχι όπως ο πατέρας μου που λέει και ξαναλέει ότι είδε τους Στόουνς πριν τη δικτατορία».