Η αρχή του τέλους της ιδιωτικής ζωής

Κάποιοι γνωρίζουν για εμάς περισσότερα από ό,τι εμείς οι ίδιοι. Στην κοινωνία μας η πληροφορία είναι χρήμα και ο πόλεμος για την απόκτησή της, ακόμη και όταν παραβιάζονται τα σύνορα του ιδιωτικού χώρου, «ιερός»

Οι παραβιάσεις του ζωτικού μας χώρου είναι καθημερινές και ανελέητες. Από «πειρατές του κυβερνοχώρου», χάι τεκ κοριούς, τράπεζες, γραφειοκράτες κομμωτές, κάμερες κλειστού κυκλώματος, «πλασιέ» ιδιωτικών στιγμών, reality shows, αυτόκλητους εξομολογητές, «κράχτες» του τηλεφωνικού μάρκετινγκ. Οχυρωθείτε!

Η Τζένι στον πλανήτη των βλεμμάτων

Η Τζένιφερ Ρίνγκλεϊ είναι 21 ετών, ζει στην Ουάσιγκτον και δεν έχει μυστικά. Θα σας το επιβεβαιώσουν και τα 100 εκατομμύρια «φίλοι» που την επισκέπτονται κάθε εβδομάδα στο σπίτι της. Πληκτρολογώντας http: //www. jennicam. org (η διεύθυνσή της στο Internet) την βρίσκεις εκεί στην οθόνη, ολόκληρο το εικοσιτετράωρο, να βουρτσίζει τα δόντια της, να βάζει πλυντήριο, να χαζεύει MTV μασουλώντας ποπ κορν, να παίρνει τηλέφωνο τις φιλενάδες της, να γδύνεται, να σέρνει τις παντόφλες της ανάμεσα σε sites και δωμάτια. Οσο για το βράδυ, μην ανησυχείτε. Προτού πέσει για ύπνο φροντίζει πάντα να αφήνει ένα φως αναμμένο. Θέλει, βλέπετε, να είναι σίγουρη ότι και ο τελευταίος κόκκος του ιδιωτικού της βίου θα εξανεμισθεί πάραυτα σε όλα τα μήκη και τα πλάτη του ηλεκτρονικού πλανήτη…

Για πρόσβαση σε όλο το σπίτι οι διαμένοντες στις ΗΠΑ φθάνει να καταθέσουν μια συνδρομή 15 δολαρίων. Για την Ευρώπη και την Αυστραλία αρκούν έξι μπίρες). Και βέβαια τίποτε από αυτά που καταγράφει ο οικόσιτος φακός της ­ ο οποίος σημειωτέον «επικοινωνεί» με δύο υπολογιστές ­ δεν είναι «σικέ». «Δεν ισχυρίζομαι ότι είμαι ο πιο ενδιαφέρων άνθρωπος του κόσμου» απαντά η ίδια στα e-mail που την πολιορκούν με ερωτήσεις, «αλλά υπάρχει πραγματικά κάτι τόσο σαγηνευτικό στην αληθινή ζωή που η σκηνοθεσία δεν θα εξυπηρετούσε σε τίποτε». Μόνο όταν δέχεται επισκέψεις, τα καρέ της ημερήσιας ρουτίνας της χάνουν λίγο από τον αυθορμητισμό τους. Απλούστατα γιατί κάποιοι φίλοι φοβούνται την αδιακρισία του φακού. Προτιμούν να μη διαχέουν τις ιδιωτικές τους στιγμές έτσι αυθαίρετα μες στην πολλή συνάφεια του δικτύου.

Αλήθεια, τι είναι η ιδιωτικότητα;

Στα πλαίσια ενός μάλλον αυθαίρετου ορισμού, πρόκειται για το δικαίωμα στην εθελουσία απομόνωση. Σε ένα ιδιωτικό περιβάλλον «απηλλαγμένο εξωτερικών ενοχλήσεων». Χωρίς εισβολείς. Με κατεβασμένα τα ρολά. Για κάποιον, όχι και τόσο μυστηριώδη, λόγο η έννοια αδυνατεί να βρει την πλήρη απόδοσή της στην ελληνική. Σύμφωνα με τον κ. Γεώργιο Μπαμπινιώτη, καθηγητή της Γλωσσολογίας στο Πανεπιστήμιο Αθηνών, το περιώνυμο «privacy» των Αγγλοσαξόνων ή το «privacidad» των Ισπανών δεν ανευρίσκεται στα ελληνικά λεξικά: «Η αλήθεια είναι ότι δεν μας έχει απασχολήσει ως έννοια. Η ελληνική κοινωνία είναι από καταβολής πολύ ανοιχτή για να ασχοληθεί με κάτι τέτοιο. Εγώ προσωπικά χρησιμοποιώ τη λέξη «ιδιωτικότητα»». Την οποία δείχνει να αγνοεί ο μέσος Ελληνας. Εντάξει, και οι Γάλλοι (la vie privee) και οι Γερμανοί (privat leben) δεν τα κατάφεραν καλύτερα. Τουλάχιστον έχεις την αίσθηση ότι η Δύση αντιλαμβάνεται κατά τι περισσότερο την έννοια. Χωρίς αυτό να σημαίνει ότι δεν την βεβηλώνει με τον δικό της τρόπο.

Το χρονικό μιας προαναγγελθείσης παραβίασης

Μια μαρτυρία δίδει πάντοτε ένα ιδιαίτερο χρώμα σε ένα φαινόμενο που αρκετοί επιμένουν να αγνοούν. Το αμερικανικό «Time» ανέφερε προ μηνών την περίπτωση ενός κυρίου Μπομπ Μπρούεν, ο οποίος θέλησε να επισκεφθεί ένα κουρείο στο Γουοτερτάουν της Μασαχουσέτης. «Οταν μου ζήτησαν το τηλέφωνό μου, απλά απέφυγα να τους δώσω τα τέσσερα τελευταία ψηφία. Μου ζητήθηκε ακόμη το όνομά μου και αρνήθηκα. Το κορίτσι στο ταμείο κάλεσε τον προϊστάμενό της, ο οποίος μου ανακοίνωσε ότι δεν μπορούσα να κουρευτώ στο μαγαζί του». Διότι και η πιο μινιμαλιστική κουπ προϋποθέτει πλήρες βιογραφικό.

Η Ελληνοκαναδή Σοφία Κόλια, 30 χρόνων, ζωγράφος, δηλώνει πληγείσα και εξηγεί γιατί μετά από κάποιες βόλτες ανά τον πλανήτη (Βανκούβερ, Τόκιο) αποφάσισε να εγκατασταθεί μόνιμα στην Ελλάδα. «Δεν άντεχα πια να ζω υπό παρακολούθηση σε κάθε μου βήμα. Στον Καναδά περνάς τον χρόνο σου παρέα με κάμερες κλειστού κυκλώματος που καταγράφουν κάθε σου κίνηση, με υπαλλήλους τραπεζών, δημοσίων υπηρεσιών, σουπερμάρκετ που διεκδικούν με την παραμικρή αφορμή να μάθουν τα πάντα για σένα, με διάφορους κόπανους που σε παίρνουν τηλέφωνο τις πιο ακατάλληλες ώρες για να σου πουλήσουν ό,τι να ‘ναι, με μάτια, μάτια παντού».

Οι παραβιάσεις ενός ούτως ή άλλως περιορισμένου ιδιωτικού χώρου ήταν απανωτές και τόσο εκνευριστικά ανεπαίσθητες που οδήγησαν την παθούσα στα «όριά» της. «Οπως τότε που είχα πάει να αγοράσω ένα βίντεο επί πιστώσει σε ένα πολυκατάστημα στο Βανκούβερ. Εδωσα τις πληροφορίες που έπρεπε, το μητρώο κοινωνικής ασφάλισής μου και τα συναφή. Τα πέρασαν όλα στο κομπιούτερ. Τελευταία στιγμή αποφάσισα να ξεμπερδεύω πληρώνοντας με την πιστωτική μου κάρτα. Τους είπα να ακυρώσουν τον «φάκελό» μου. Δύο εβδομάδες αργότερα και ενώ βρισκόμουν χίλια χιλιόμετρα μακριά έλαβα τη γνωστή επιστολή: «Αγαπητέ καταναλωτή, χρειαζόμαστε περισσότερες πληροφορίες για την οικονομική σου κατάσταση…»». Η Ελλάδα φαντάζει παράδεισος: «Ισως οι άνθρωποι να είναι πιο περίεργοι, όμως το κράτος σε αφήνει λίγο πολύ στην ησυχία σου».

Οι ηδονοβλεψίες της καθημερινής ζωής

Το πρόβλημα μοιάζει να επικεντρώνεται στην ασυμμετρία της ιδιωτικότητας. Στο παρελθόν, όταν οι κοινότητες ήταν ακόμη πιο εξωστρεφείς (στο παραδοσιακό χωριό ή στη μικρή πόλη), μάθαινες εκ των πραγμάτων τα πάντα για τους πάντες. Και εκείνοι για σένα. Σήμερα δεν είσαι σε θέση να ελέγξεις ποιοι και τι γνωρίζουν για σένα. Είσαι έρμαιο της ψηφιακής τεχνολογίας, της ανελέητης γραφειοκρατίας, των απανταχού «πλασιέ» των ιδιωτικών σου στιγμών που χτυπούν πόρτες, κουρνιάζουν στο προσκεφάλι σου, μηρυκάζουν το όνομα, το τηλέφωνο και τη διεύθυνσή σου όπου εκείνοι κρίνουν αναγκαίο. Η ζωή μετουσιώνεται σε ένα αυτοτελές «reality show», στο οποίο και βέβαια δεν είστε ο οικοδεσπότης.

Τα ευτράπελα δεν τελειώνουν ποτέ. Αρκεί να σημειώσει κανείς ότι ο μέσος Νεοϋορκέζος απαθανατίζεται από τις κάμερες κλειστού κυκλώματος (πολυκαταστημάτων, τραπεζών κλπ.) κατά μέσον όρο 20 φορές την ημέρα. Οι «warez», η νεοσυσταθείσα σπείρα αμερικανών hackers (όπως ονομάζονται οι πειρατές του κυβερνοχώρου), προθυμοποιούνται να εισβάλουν σε οποιοδήποτε site σας και να το ξεσκονίσουν δεόντως. Οσο για τις mail bombs, τα προγράμματα – βόμβες που «σκάνε» ανά πάσα στιγμή στο e-mail σας, εγγυώνται να παραβιάσουν τον ηλεκτρονικό ζωτικό σας χώρο, μεταδίδοντάς σας μεταξύ άλλων ανθεκτικότατους «ιούς». Εξάλλου, προ ημερών τα φαρμακεία της Βαυαρίας άρχισαν να φιλοξενούν τους ολοκαίνουργους χάι τεκ ανιχνευτές ναρκωτικών ουσιών. Με τη βοήθεια αυτής της πρωτοποριακής ­ τουλάχιστον για τα δεδομένα της βιασθείσης ιδιωτικότητας ­ συσκευής, κάθε γονέας με ένα απλό άγγιγμα στα ρούχα του τέκνου του θα είναι πλέον σε θέση να γνωρίζει αν αυτό έχει «βρεθεί» έστω και δίπλα από ναρκωτικές ουσίες!

Η αβάσταχτη ελαφρότητα του απορρήτου

Το κάτωθι περιστατικό φιλοξενήθηκε προσφάτως στα εξωτερικά ιατρεία αθηναϊκού νοσοκομείου. Κυρία, γύρω στα 35, προσέρχεται για μια συνήθη γυναικολογική εξέταση. Απαντά στα βασικά ερωτήματα για τη σύνταξη του ιατρικού ιστορικού της και ακολουθεί τον ιατρό της στην αίθουσα εξέτασης. Οταν αυτή ολοκληρώνεται, ο ιατρός εξέρχεται και υποδέχεται την αμέσως επόμενη «ασθενή». Ενώ η πρώτη συμμορφώνει την εμφάνισή της, γίνεται άθελά της λαθρακουστής του ιατρικού ιστορικού της δεύτερης ­ συγγενείς με καρκίνο, αμβλώσεις, ηλικία έναρξης ενεργούς σεξουαλικής ζωής. Σίγουρα δεν πρόκειται για «επίσημη» παραβίαση επαγγελματικού απορρήτου. Ούτε καταγγελίες, ούτε νομική διευθέτηση, τίποτε. Οπως ακριβώς όταν περιμένεις στην αίθουσα αναμονής ενός δικηγορικού γραφείου και παρεισφρούν από τις χαραμάδες τα «άδυτα» της δικογραφίας έτερου, ανέμελου πελάτη.

Τέτοιες άτυπες «παρενοχλήσεις» δεν φθάνουν βεβαίως ποτέ στους αρμοδίους. Σύμφωνα με τον κ. Δημήτρη Κυρζόπουλο, πρόεδρο του Πειθαρχικού του Ιατρικού Συλλόγου Αθηνών, τον τελευταίο χρόνο δεν έχει γίνει καμία απολύτως καταγγελία παραβίασης του ιατρικού απορρήτου. «Τα πειθαρχικά συμβούλια είναι αποτρεπτικά και όχι προληπτικά» επισημαίνει. «Και δεν είμαστε σε θέση να δώσουμε «οδηγίες προς ναυτιλλομένους», να ειδοποιήσουμε τους ασθενείς για την πιθανότητα διαρροής κάποιου άκρως απορρήτου θέματος υγείας τους». Τι γίνεται επί παραδείγματι στην περίπτωση νοσηλείας ενός ασθενούς με AIDS; Είναι θεμιτό να «κυκλοφορήσει» η είδηση στο υπόλοιπο ιατρικό προσωπικό του νοσοκομείου; Ή μήπως έχει το δικαίωμα ο εργοδότης της εταιρείας όπου εργάζεται ο εν λόγω ασθενής να το ανακοινώσει στους υπόλοιπους εργαζομένους, επικαλούμενος την «ανάγκη προστασίας» τους;

Ο κ. Κυρζόπουλος δεν παραλείπει να αναφερθεί στη χαλαρότητα της εγχώριας πολιτισμικής παράδοσης, που επιτρέπει, για παράδειγμα, στον θεράποντα ιατρό να κρύψει από τον ασθενή του το γεγονός ότι πάσχει από ανίατη ασθένεια, ενώ του δίνει το ελεύθερο να το εκμυστηρευθεί σε κάποιο συγγενικό πρόσωπο του ασθενούς. Πρακτική που σε Δυτική Ευρώπη και Αμερική θεωρείται απαρχαιωμένη. «Στην Ελλάδα η σχέση ιατρού – ασθενούς έχει ερωτισμό» λέει χαρακτηριστικά ο κ. Κυρζόπουλος. «Υπάρχει και από τις δύο πλευρές συναίσθημα. Η εμπιστοσύνη θεωρείται τις περισσότερες φορές δεδομένη».

Οι επιθεωρητές Κλουζό της διπλανής πόρτας

Οι αγορές επί πιστώσει ελλοχεύουν «κινδύνους». Αν, π.χ., επιμένετε να αγοράσετε τις καινούργιες οικοσκευές με δόσεις, είναι πολύ πιθανό να δεχθείτε την ίδια μέρα στο σπίτι σας κάποια ανώνυμα τηλεφωνήματα («Εκεί μένει ο κ. Παπασωτηρόπουλος;», κλικ). Ή να εντοπίσετε την επομένη κάποιον αγνώστων στοιχείων κύριο να «τσεκάρει» αδιάφορα τα κουδούνια της πολυκατοικίας σας. Είναι εμφανές ότι η «οικονομική κατασκοπεία» σάς έχει χτυπήσει την πόρτα ­ ή μάλλον κοιτάζει από το «ματάκι». Η φερεγγυότητά σας ως επίδοξου πελάτη θα υποστεί έναν εξονυχιστικό έλεγχο από τις αρμόδιες εταιρείες περισυλλογής εμπορικών πληροφοριών. Το «who is who» σας θα αναδυθεί το συντομότερο στην επιφάνεια, παρέα με τυχόν ακάλυπτες επιταγές, χρωστούμενα στο ΙΚΑ, συσσωρευόμενα γραμμάτια κλπ. Ανάλογη πολιτική υιοθετούν και οι περισσότερες τράπεζες ­ ειδικοί πληροφοριολήπτες αναλαμβάνουν να «σκαλίσουν» την οικονομική σας κατάσταση και να ενημερώσουν για την «καταλληλότητά» σας.

Οι εθνολογικές διαφορές

Είναι μάλλον αγενές να ρωτήσεις έναν ισπανόφωνο «τι δουλειά κάνεις;» και «πόσα βγάζεις;», ιδιαίτερα όταν η γνωριμία σου μαζί του βρίσκεται σε πρώιμα ακόμη στάδια. Και όμως είναι ίσως το πρώτο που θα σε ρωτήσει ένας γνήσιος εκπρόσωπος του Νέου Κόσμου. Οι εθνολογικές διαφορές στην ερμηνεία του ιδιωτικού χώρου μπορεί ενίοτε να οδηγήσουν σε πλείστες, ακούσιες «παραβιάσεις». Ισως γι’ αυτό οι μόνιμα εγκατεστημένοι στην Ελλάδα Ευρωπαίοι αναρωτιούνται γιατί τα βλέμματα που απαντούν στους δρόμους είναι συχνά τόσο επίμονα και αδιάκριτα, γιατί οι γείτονες βγαίνουν στο μπαλκόνι προκειμένου να ρίξουν μια ματιά στο διπλανό διαμέρισμα, γιατί οι αθηναίοι οδηγοί ταξί αναζητούν εναγωνίως να μάθουν «πώς γίνεται να μην είσαι παντρεμένη σε αυτήν την ηλικία;». Προφανώς για τον ίδιο λόγο που ένας επιβάτης με φούμο στο πρόσωπο και φτερά στο κεφάλι δεν θα προξενούσε την παραμικρή ενόχληση στον υπόγειο του Λονδίνου.

Ο ζωτικός χώρος στο σφυρί

«Αν θέλω να δει ένας άντρας το σουτιέν μου, τον πηγαίνω σπίτι μου» διακηρύσσει η πρόσφατη διαφημιστική καμπάνια της γνωστής φίρμας γυναικείων εσωρούχων Triumph. Γιατί ναι, οι ιδιωτικές στιγμές «πωλούνται», φτάνει να δοθεί η άνωθεν έγκριση. Ιδιαίτερα όταν έχουμε να κάνουμε με «δημόσια πρόσωπα». Οπως λέει χαρακτηριστικά η κ. Μαίρη Σπυριδογιαννάκη, διευθύντρια του «Λοιπόν», εκ των εγχώριων εντύπων «αποκαλυπτικού χαρακτήρα», «δεν θα εισβάλουμε ποτέ απρόσκλητοι στην κρεβατοκάμαρα κάποιου. Ο ίδιος θα έχει από μόνος του φροντίσει να αφήσει μια χαραμάδα». Ενθαρρύνεται στην πραγματικότητα μια «άτυπη συνεργασία» με απώτερο στόχο την εκποίηση κάμποσων τετραγωνικών ιδιωτικού χώρου. «Προσωπική ζωή είναι αυτή που θεωρώ χρέος μου να διαφυλάξω» καταθέτει τον δικό της ορισμό η κυρία Σπυριδογιαννάκη. «Από τη στιγμή που δίνω αφορμή να εισβάλουν σε αυτή, παύω να έχω προσωπική ζωή. Σας διαβεβαιώ ότι τους διακριτικούς, εκείνους που δεν κυκλοφορούν χεράκι χεράκι στη Μύκονο ή δεν παρελαύνουν σε όλα τα κοσμικά πάρτι της Αθήνας, τους αφήνουμε στην ησυχία τους, τους σεβόμαστε».

Στα πλαίσια έρευνας του ιταλικού εκδοτικού ομίλου Hachette Rizzoli, η Μίριαμ Μαφάι, πολιτική συντάκτρια και παρατηρήτρια ηθών της «Repubblica» επιμένει ότι «αν κάποιος κάνει την επιλογή να σταθεί κάτω από τα φλας, δεν θα πρέπει να παραπονείται μετά αν τον μεταχειριστούν με δυσάρεστο τρόπο. Αλλο πράγμα είναι να παραβιάζουν την οικογενειακή, προσωπική ή ερωτική ζωή του οποιοδήποτε ή ανθρώπων που ουδέποτε έδωσαν τέτοια αφορμή». Ενδεικτικό το παράδειγμα των Κένεντι. Οι «πιπεράτες» φωτογραφίες της Τζάκι γυμνής στην παραλία του Σκορπιού ήταν το πρώτο και μοναδικό χτύπημα που δέχθηκαν από τη φατρία των παπαράτσι. Απόδειξη; Ο νεαρός Τζον κατάφερε να παντρευτεί στις 22 Σεπτεμβρίου 1996 στο Κάμπερλαντ χωρίς την παραμικρή εισβολή τηλεφακού. Δεν έγινε καμιά δήλωση εκτός από αυτή του Πιέρ Σάλιντζερ, βετεράνου «υπουργού Τύπου» της οικογένειας: «Μετά από μια ζωή στον εφιάλτη των μέσων μαζικής ενημέρωσης αποφασίσαμε να επιβάλουμε το δικαίωμα του ιδιωτικού μας βίου σε όλους: ταμπλόιντ, παπαράτσι, δημοσιογράφους της τηλεόρασης. Με αυτόν τρόπο περάσαμε μια πιο γενική αρχή: όποιος θέλει στ’ αλήθεια να προστατέψει την προσωπική του ζωή, μπορεί να το επιτύχει».

Η Τζένι στη χώρα της Νταϊάνας

Η Τζένιφερ Ρίνγκλεϊ, η 21χρονη «επιδειξιμανής» του Internet, αφήνει πάντα ένα φως αναμμένο. Κάποια φώτα όμως επιμένουν να μένουν κλειστά. Ή τουλάχιστον μακριά από τους περιπλανώμενους ηδονοβλεψίες του κυβερνοχώρου. Γιατί η ιδιωτικότητα και η καταπάτησή της αποτελούν αναφαίρετα δικαιώματα. «Αν θα μπορούσα να ξανακάνω τη φωτογραφία της Νταϊάνας μέσα σε αυτό το αμάξι που έγινε το φέρετρό της, θα την ξανάκανα στο όνομα του επαγγέλματός μου» δήλωσε στον «Nouvel Observateur» ο Ζακ Λανγκεβάν, εις εκ των επτά φωτορεπόρτερ που συνελήφθησαν λίγο μετά το μοιραίο δυστύχημα στο Παρίσι. Οσο για την ίδια την πριγκίπισσα άφησε τους πάντες να αναρωτιούνται αν η λάμπα της ήταν σβηστή ή αναμμένη. Οδηγός επιβίωσης σε έναν αδιάκριτο κόσμο

Αν κάποιοι επιμένουν να παραβιάζουν τον προσωπικό σας χώρο, δεν έχετε παρά να επινοήσετε τις δικές σας ασφαλιστικές δικλίδες ­ γιατί η ιδιωτικότητα κόποις κτάται!

1. Αποφύγετε να αφήνετε τα «χνάρια» σας στο Internet. Γιατί δυστυχώς κάθε φορά που σουλατσάρετε σε ένα πολυσύχναστο site, αφήνετε άθελά σας ένα διόλου ευκαταφρόνητο curriculum vitae ­ τη διεύθυνσή σας στο δίκτυο, το είδος του κομπιούτερ σας κλπ. Δεν είναι άλλωστε καθόλου τυχαίο ότι η πλειονότητα των sites κρατά «τεφτέρι» με τις επισκέψεις σας (π.χ. καταγράφει πόσες Ελληνίδες βολτάρουν καθημερινά στο ηλεκτρονικό φαν κλαμπ του Αντόνιο Μπαντέρας). Ενα καλό καμουφλάζ είναι η «κουρτίνα ανωνυμίας» που προσφέρει το www.anonymizer.com. Μπορείτε να πληρώσετε τη συμβολική συνδρομή ή απλά να υπομείνετε την καθυστέρηση 60 δευτερολέπτων που επιβάλλει η δωρεάν βόλτα.

2. Μια εναλλακτική λύση είναι και το www.triadcom. com/access-control/index.htm (PGP Pretty Good Privacy), ένα πρόγραμμα που εγκρύπτει όλα τα μηνύματα που αποστέλλετε μέσω δικτύου. Εχει τη θεόπνευστη ιδιότητα να τα κωδικοποιεί έτσι ώστε να μπορεί να τα διαβάζει μόνο ο παραλήπτης τους (και όχι οι πλείστοι ηδονοβλεψίες που ελλοχεύουν πίσω από κάθε μπάιτ).

3. Οι ίδιοι οι hackers, ήτοι οι πειρατές του κυβερνοχώρου, σας συμβουλεύουν: διαλέξτε ένα δυσπρόσιτο password για να τους κρατήσετε μακριά (αν επιμένετε να χρησιμοποιείτε το ονοματεπώνυμό σας και και τη διεύθυνση σας στο Παγκράτι, λυπούμεθα αλλά πάτε γυρεύοντας).

4. Τα cookies (κοινώς «μπισκότα») είναι μια άλλη πονεμένη ιστορία: οι κάμερες κατασκοπείας που τοποθετούνται από Microsoft, Netscape κλπ. κυρίως για την περισυλλογή στατιστικών στοιχείων. Σας δίνεται πάντως η δυνατότητα να ειδοποιείστε εγκαίρως από τα browsers πότε ένα Website επιμένει να σας κεράσει «γλυκίσματα» ώστε να λάβετε τα μέτρα σας. Δοκιμάστε αν θέλετε το www.luckman.com για ένα «ανώνυμο cookie», με άλλα λόγια ένα πρόγραμμα που απενεργοποιεί τα ενοχλητικά «μπισκότα».

5. Φροντίστε να πληρώνετε με μετρητά όπου και όταν αυτό είναι δυνατό ­ η κατάχρηση της πιστωτικής σας κάρτας θα πληροφορήσει αρκετούς ανεπιθύμητους για τις καταναλωτικές σας συνήθειες (αν δεν θέλετε να βρείτε πάκους τις διαφημιστικές μπροσούρες με το νέο απορρυπαντικό που και καθαρίζει τέλεια, βρίθει φλούο κόκκων και σας κρατάει ενίοτε παρέα αν τύχει και κάνει υπερωρίες ο σύζυγος).

6. Ξεγυμνώστε τον χειρότερο εαυτό σας στους «κράχτες» του τηλεφωνικού μάρκετινγκ για να σκεφθούν δύο φορές προτού σας ενοχλήσουν ξανά.

7. Φανείτε επιφυλακτικός με τις ταχυδρομικές παραγγελίες, διότι κάποιες εταιρείες επιμένουν να πωλούν τις λίστες με τα ονόματα (και τα λοιπά στοιχεία) των πελατών τους σε άλλους ενδιαφερόμενους. Και, πιστέψτε το, είναι πολλοί.

8. Αν επιμένετε να στείλετε e-mail από τον χώρο της δουλειάς σας, λάβετε υπόψη ότι ανάμεσα στους έχοντες πρόσβαση στο μήνυμά σας είναι και το ίδιο το αφεντικό σας! Διάλεξτε έναν λιγότερο επισφαλή τρόπο για την «αλληλογραφία» με τους ψηφιακούς «κολλητούς» σας.

9. Δεν χρειάζεται να ενδίδετε στην ανάκριση τρίτου βαθμού των ­ Αθηναίων κυρίως ­ ταξιτζήδων. Κάνετε μια σωστή διάγνωση από την αρχή, από την ώρα δηλαδή που θα βολευτείτε στο ­ προσοχή! ­ πίσω κάθισμα. Αν αντιληφθείτε ότι η ευγενική κουβεντούλα έχει ως βασική θεματολογία το επάγγελμα, την ηλικία και την οικογενειακή σας κατάσταση, επικεντρώστε το ενδιαφέρον σας έξω από το παράθυρο.

10. Δεν είναι απαραίτητο το τηλέφωνό σας να κοσμεί τον Χρυσό Οδηγό. Μια αίτηση στον ΟΤΕ και είστε καταχωρισμένος στα απόρρητα.

11. Μη σκορπάτε τα προσωπικά σας στοιχεία από εδώ και από εκεί. Φανείτε φειδωλοί, όχι υστερικοί, και απολαύστε τα λιγοστά τετραγωνικά ιδιωτικού χώρου που σας έχουν απομείνει.